ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ, ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Ανάμεσα στο γιατρό και στον άρρωστο συχνά παίζεται ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για την πορεία της αρρώστιας: 

αν ο ασθενής  πάει καλά, ο  μεν γιατρός αποδίδει την βελτίωση όλη στον εαυτό του και στην επιτυχημένη αγωγή που έδωσε, ενώ ο ασθενής συνήθως την αποδίδει σε αυτόματη ύφεση της ασθένειας ή στον Θεό .

Το πρόβλημα γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν ασθενής δεν πάει καλά: αν υπάρξει επιδείνωση της ασθένειας, ο μεν  γιατρός συνήθως  αποδίδει την επιδείνωση σε εξωτερικούς ή τυχαίους παράγοντες - και όχι σε δική του λάθος διάγνωση ή θεραπεία - ο δε ασθενής  έχει μια τάση να τα φορτώνει όλα στο γιατρό. 

Εκεί πάλι μπορεί να αρχίσει  ένα περαιτέρω παιχνιδάκι απόδοσης ευθυνών: 

ο γιατρός να προσπαθήσει  να  ενοχοποιήσει τον άρρωστο λέγοντας πχ ότι ο ίδιος αυτός ευθύνεται για την κακή πορεία του. 

«Αφού καπνίζεις  σαν φουγάρο  και τρως αλμυρά και δεν ρυθμίζεις την πίεση σου,  τι να σου κάνω και εγώ»,  λέει ο γιατρός.

«Δε φταίει το τσιγάρο και το αλάτι… και παλιά κάπνιζα και εβαζα αλατάκι και η πίεση μου ήτανε ρυθμισμένη με την άλλη αγωγή που μου είχε δώσει ο γιατρός ο Μπαχλιτζανάκης», λέει ο άρρωστος,  υπονοώντας ότι ο γιατρός Μπαχλιτζανάκης ήταν καλύτερος και αποτελεσματικότερος .

Τα γνωστά παιχνιδάκια της ατομικής ευθύνης: 

αν καταφέρεις να ενοχοποιήσεις και να πείσεις τον κάθε πικραμένο  ότι αυτός φταίει για τα χάλια του, γλιτώνεις την ευθύνη για τις δικές σου  παραλείψεις και ευθύνες.

Είναι μιά θαυμάσια μέθοδος να ξεφύγεις  όταν  τα έχεις κάνει σκατά ως πολιτικός, ως δάσκαλος ή ως γονιός.

Αυτό το θέμα της ατομικής ευθύνης , τώρα με τον κορονοϊό,  παίζει πολύ: 

«αφού δε φοράς μάσκα, πως να μην κολλήσεις κορονοϊό ?»ρωτάει ο κύριος υπουργός.

«Ναι αλλά κι εσύ δεν έκανες μονάδες θεραπείας να μπορέσω να βρω κρεβάτι να θεραπευτώ όταν αρρωστήσω», ανταπαντάει ο «λαός».

Έτσι βέβαια,  δουλειά δε γίνεται, διότι απλώς υπάρχουν χρόνιες αλληλοκατηγορίες όσον αφορά την απόδοση των ευθυνών. 

Όταν δεν καταφέρουν ούτε οι μεν ούτε οι δε να υπερισχύσουν, …συμβιβάζονται:

τα ρίχνουν  στους γιατρούς.

Είναι απλό -σχεδόν αυταπόδεικτο- ότι «φταίνε οι γιατροί» :

είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες, σπασίκλες, υπερβολικοι, φακελάκηδες και  πουλημένοι σε εμπορικά συμφέροντα. 

Είναι ό,τι απλούστερο να τους κατηγορήσεις και δύσκολα μπορούν να μιλήσουν: 

ο γιατρός πρέπει να είναι σοβαρός,  λιγομίλητος και σεμνός.

 Και βασικά πρέπει να σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος και απολογούμενος για κάθε ατυχία ή αθλιότητα έκανε κάποιος συνάδελφος του κάπου,  κάποτε.

«Ναί..!!!  …30.000  ευρώ μου έφαγαν οι γιατροί στο τάδε  -λέει όνομα γνωστού ιδιωτικού θεραπευτηρίου - για τη γυναίκα μου που είχε καρκίνο!» φώναζε κάποιος στα ΤΕΠ,  επειδή δεν «εξυπηρετήθηκε» αμέσως.

Και ο αγροτικός γιατρός και εγώ , σκύψαμε ντροπιασμένοι το κεφάλι για τα τριάντα χιλιάδες ευρώ που στοιχισε η θεραπεία της συζύγου του στο ιδιωτικό νοσοκομείο.

Ενοχοποίηση και ατομική ευθύνη.

Η χαρά του κυρίου υπουργού, ε?...

ΦΑΚΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΞΟΥΡΕΣ

 ...φακλάνες και γεροξούρες . 

All time classics.

... πρωί, σήμερα, στο φαρμακείο: μια γυναίκα 45- 50, κάπως νεάζουσα από μακριά..."ξυδιασμένη" κλιμακτηριακή.

Διαμαρτυρόταν, συνεχώς και κατ επανάληψιν:

"δεν ήταν καλό το προιόν", "σε 10 μέρες χάλασε"..."και έδωσα 6 ευρώ" και "τίποτα...ελαττωματικό...και κάνει και έξι ευρώ".

Δεν κατάλαβα τι ήταν...περίμενα.

Δυνατή φωνή.

Δυσαρέσκεια.

"Και τζάμπα πήγαν τα έξι ευρώ".

Περίμενα...πάλι...μετα ανέλαβα να σώσω τον φαρμακοποιό:

Δύο Πενραζόλ, δύο Ντιοβάν.

ΜΗΝ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΣ.

Τα έλεγα στην πεθερά- φαρμακοποιό γιά να τα ακούει η νύφη- φακλάνα.

ΦΑΚΛΑΝΑ!

Μου κόλλησε η λέξη: φακλάνα! 

Το είπα στον φαρμακοποιό.... μόλις έφυγε, και γέλασε.

"τι ακριβώς εννοείς φακλάνα;", ρώτησε.

Σκέφτηκα λίγο:

"...η φακλάνα δεν είναι αμιγής τύπος.

Είναι ιδέα, καπέλο, συμπεριφορά, ψυχοσύνθεση, θυμός, πόνος.

Και αυταρέσκεια.

Καπέλο που μπαίνει πάνω σε πολλά κεφάλια: ταιριάζει σε ένα σωρό ηλικίες, επαγγέλματα, μορφωτικό επίπεδο...

Ναι...υπάρχουν τόσες φακλάνες όσα και τα χρώματα του ουρανίου τόξου.

Ένα φάσμα από φακλάνες".

Επέμενε να με στριμώξει: "ναι, αλλά ποιά είναι τα κοινά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν τον όρο φακλάνα;"

Σκέφτηκα...ήξερα αλλά δεν μπορούσα να το διατυπώσω:

"Θα πω τι νιώθω..όπως την βλέπω τώρα με τα μάτια της ψυχής μου:

η φακλάνα είναι δυσαρεστημένη με τον εαυτό της αλλά δεν το παραδέχεται και βγάζει την δυσαρέσκεια στο περιβάλλον, στους άλλους.

Αρπάζεται κάπως εύκολα αλλά μπορεί απλά  να έχει υπόγεια επιθετικότητα.

Παθητικοεπιθετική. 

Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της. 

Αλλά δεν της βγαίνει η αναγνώριση και η προσοχή που θέλει...και θυμώνει.

Συνήθως πρώην όμορφη ή καλούτσικης εμφάνισης που είναι σε φάση αρχόμενης πατσαβουρίασης: ντύσιμο 5-10 χρόνια πιό νεανικό απ´ την ηλικία της...όχι όμως πολλές υπερβολές...έχει αίσθηση του γελοίου.

Μόνιμα σε δίαιτα, μόνιμα σε αναζήτηση του ιδανικού άντρα... όχι ότι δεν έχει άντρα, συνήθως έχει...αλλά είναι χαλβάς και δεν της αρέσει.

«Όλοι είναι μαλάκες», αποφαίνεται συχνά.

Μπορεί να είναι  και με κυριλέ παντρεμένο που την έχει χεσμένη.

«Είπαμε’ είναι ένα σωρό οι φακλάνες», δήλωσα με υπερηφάνεια στον φαρμακοποιό για την λεπτομερή περιγραφή μου.

Και ποιά είναι η σωστή προσέγγιση της φακλάνας?

με ρώτησε.

Δεν τα ξέρω όλα , φίλε, τι να σου πώ.

Το καλύτερο είναι η πολιτική της ελάχιστης τριβής: άστην λίγο να τα πεί αυτά που θέλει.

Να ξεράσει λίγη χολή, να μην πνιγεί.

Μετά,  βρες μιά καλή δικαιολογία και κράτα την μακριά σου.

Είναι ανίκητες οι φακλάνες: θεριεύουν με την σύγκρουση.

...χμμμ και πως λέγεται ο άνδρας με χαρακτηριστικά φακλάνας;

Προφανώς όχι "ο φακλάνας": η φακλάνα είναι αποκλειστικά θηλυκού γένους.

Νομίζω πως ένα καλό αρσενικό αντίστοιχο, είναι ο "γεροξούρας":

Ο ¨γεροξούρας" είναι βέβαια μεσήλικος και πάνω, αλλά νεάζει...

...το παίζει πιό νέος απ´ ότι είναι αλλά χωρίς υπερβολές: αν παρανεάσει θα γίνει "γερομπισμπίκης".

Επίσης ο γεροξούρας είναι ξερόλας, ισχυρογνώμων και ψιλοτσαμπουκάς: δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του.

Γενικά είναι ευέξαπτος,  δύσθυμος(συχνά) και αυτάρεσκος: 

του αρέσει να λέει ιστορίες από τα "κατορθώματά" του στο παρελθόν.

Νομίζω πως ταιριάζει σαν αντίστοιχος αρσενικός όρος της φακλάνας.

Πλάκα θα είχε  αν ένας γεροξούρας την έπεφτε ερωτικά σε μιά φακλάνα: θα γινόταν χαμός....

ΜΑΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

 Ένας δείκτης πρωτογονισμού μιας κοινωνίας είναι η καταφυγή  στην μαγική σκέψη: 

η μαγική σκέψη πιστεύει αυθαίρετα στο συσχετισμό άσχετων πραγμάτων, κατασκευάζει  αυθαίρετα νοηματικά σχήματα και καταφεύγει  σε τελετουργίες που  ανακουφίζουν ψυχολογικά.

Για παράδειγμα οι προλήψεις: αν βάλω ένα σκόρδο πάνω από την πόρτα μου θα αποφύγω τον σατανά που δεν ανέχεται την μυρωδιά του.

Αν χοροπηδήσω τελετουργικά με τους άλλους ινδιάνους γύρω απο το τοτέμ, θα βρέξει και δεν θα ψοφήσουν οι βίσωνες από την ανομβρία και εμείς  που τους τρώμε.

Ακόμη και σε ψυχοπαθολογίες συναντάμε τελετουργίες: 

…αν πλύνω τα χέρια μου αποκαθαίρομαι από τις ενοχές και το άγχος για πέντε λεπτά…

(γί αυτό τα πλύνω  τριάντα φορές την ημέρα και τα έχω ξεσκίσει).

Οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα έχουν επίσης  τελετουργικό χαρακτήρα: 

κάποτε ήταν αποτελεσματικές, άρα έλυναν προβλήματα,  έστω πρόσκαιρα.

Επειδή λοιπόν στο παρελθόν ήταν αποτελεσματικές, εγγράφηκαν  βαθειά στην συλλογική μας μνήμη ως λύση σε κάθε πρόβλημα.

Αφού ο λαός- μωρό υποφέρει, πρέπει να σκούξει για να βγάλει η μάννα-κυβέρνηση το βυζί.

Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση το παίζει  μάννα αλλά συνήθως συμπεριφέρεται σαν μητριά, οπότε μάλλον τις έχει χεσμένες και τις διαδηλώσεις και τους διαδηλωτές.

Καταφεύγει σε κόλπα :

Τους υπόσχεται τόνους φρέσκο γάλα και μετά τους ξεχνάει.

…η δίνει λίγο γάλα στους μισούς και στους άλλους τίποτε,  για να μαλώσουν μεταξύ τους.

Αλλά η κυβέρνηση, σαν επίσης πρωτόγονη, καταφεύγει σε δικές της τελετουργίες: βάζει τα τσιράκια της να δίνουν αποπροσανατολιστικές και ψευδείς συνεντεύξεις.

Τελετουργίες από όλους… και ορθός λόγος με καλή πρόθεση, πουθενά.

Η τελετουργία του λαού κατάντησε να μην γίνεται μόνο για να αφυπνιστεί η εξουσία.

Η τελετουργία δρα και απενοχοποιητικά: «αγωνιστήκαμε».

«Δεν δειλιάσαμε».

«Η ταξική πάλη συνεχίζεται».

Είναι πολλές οι εμμονές που πρέπει να δικαιωθούν.

Χωρίς εμμονές, νιώθουμε γυμνοί.

Είναι απαίσιο να πρέπει να εφευρίσκουμε,  κάθε φορά, νέες λύσεις σε παλιά προβλήματα.

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΓΙΑΤΡΟΥ - ΑΡΡΩΣΤΟΥ

 ...τελικά, η σχέση του γιατρού με τον άρρωστο, είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και αντιφατική: ο γιατρός είναι ένας «σωτήρας της υγείας και της ζωής».

...έχει ένα ιερό χαρακτήρα που στην αρχαιότητα ήταν επίσημος και καθιερωμένος.

Ο γιατρός ήταν και ιερέας : μόνο ο Ιπποκράτης ανέτρεψε αυτή την αποψη... 

Ο Ιπποκράτης έγινε ένας γιατρός- επιστήμονας, δηλαδή ένας άνθρωπος με παρατηρητικότητα, μέθοδο  και λογική.

Σήμερα, στην εποχή μας, η έννοια του ιερού είναι υπό διωγμόν ενώ η έννοια του μεταφυσικού είναι της μόδας.

...θέλουμε αόρατες δυνάμεις να κυβερνούν την ζωή μας αλλά, Θεό, όχι: 

ο Θεός  σήμερα θεωρείται μπανάλ...παλιομοδίτικος και ενοχλητικός.

Έχει και πολλές παραξενιές και απαιτήσεις: 

πότε παραδίνει δέκα εντολές πάνω σ´ ένα βουνό, πότε βάζει «εκλεκτούς» και «μεσολαβητές» να γράφουν βιβλία με τις απόψεις του...

Βιβλία που τα παραδίδουν σαν νομοθεσία που δεν αλλάζει με τίποτα αλλά που επιδέχεται ένα σωρό ερμηνευτικές εγκυκλίους.

Δεν βγάζεις άκρη.

Βέβαια ο Θεός, επανέρχεται σε όσους προσπαθούν να τον ξεχάσουν.

Με άλλες μεθόδους,  μορφές και τρόπους,  αλλά, με το ίδιο μήνυμα.

Συχνά γίνεται πιό μαλακός και λέει τα μηνύματα απλά, σε κάτι ταπεινά ανθρωπάκια που τα συμπαθεί και  τους βάζει στο μυαλό απλά λόγια , συμπαθητικά, να τα λένε στον κοσμάκη και να ανακουφίζεται από τα βάσανα.

Μερικά από αυτά τα ανθρωπάκια είναι γιατροί.

Γιατροί και κρυπτοιερείς.

Αυτοί είναι οι πιό σπάνιοι και είναι  οι καλύτεροι: 

έχουν μιά αίσθηση αποστολής που μοιάζει να τους την ανέθεσαν ανώτερα κλιμάκια. 

Ποια ακριβώς δεν ξέρουμε, αλλά πάντως κάποια αόρατα και σεβαστά.

Αυτοί οι «ιερογιατροί», είναι δημοφιλείς μόνο στους σοβαρά αρρώστους που αρχίζουν να διερωτώνται για το υπερπέραν.

Σε ασθενείς που καταφεύγουν  σε κάποιον που ξέρει να επισκευάζει την πρίζα αλλά γνωρίζει κάπως  και την  δύναμη του ηλεκτρισμού και ίσως την φύση και την σημασία του.

Έστω και διαισθητικά.

Όσοι ασθενείς είναι τελείως υλιστές,   δηλαδή έχουν απωθήσει κάθε  έννοια ιερού από την ζωή τους, έχουν αντικαταστήσει τον «ιερογιατρό» με τον «καθηγητο-γιατρό»: 

και αυτός βέβαια ο καθηγητογιατρός,  έχει  ένα έμμεσο μεταφυσικό χαρακτήρα... αλλά αντί για ιερότητα, έχει αυθεντία: 

ιερουργεί στα μυστικά του σύμπαντος -και της ασθένειας - αλλά χωρίς Θεό.

Ισχυρίζεται ότι  έχει τα μέσα να βιδώσει καλά την πρίζα - γιατί έχει ήδη βιδώσει πολλές δύσκολες πρίζες -  αλλά λέει ότι ξέρει καλά και απο ηλεκτρόνια.

Αυτόν τον πληρώνεις όσο -όσο γιατί τα ραντεβού του είναι κλεισμένα μέχρι τέσσερις μήνες μετά.

Με αρρώστους, όχι με ηλεκτρόνια.

Οι περισσότεροι ασθενείς όμως, με κοινές ασθένειες , τελικά, δεν θέλουν ούτε ιερογιατρό ούτε καθηγητογιατρό : 

θέλουν «κουμπαρογιατρό».

Κάτι μεταξύ κουμπάρας και γιατρού.

Κάποιον που να τους βιδώνει τη βίδα, να τους επισκευάζει την πρίζα,  αλλά να κάθεται  πρόθυμα να πιεί  καφέ μαζί τους και να συζητάνε γκομενικά και συνταγές για γιουβαρλάκια.

Αυτούς τους κουμπαρογιατρούς τους πληρώνουν λίγο... γιατί, φυσικά,  δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις στην κουμπάρα σου.

Άμα δε σε τσαντίσει,  ή άμα σου πει και καμιά κουβέντα παραπάνω, της τραβάς και κανα βρίσιμο ή καμμιά φωνή.

Γιατί...με την κουμπάρα έχεις στενές σχέσεις, είσαι κώλος και βρακί... αλλά δεν την πολυεμπιστεύεσαι κιόλας.

Βασικά, την δουλειά σου κάνεις, φτηνά.

ΟΤΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΒΛΩΦ ΚΑΙ ΕΣΥ Ο ΣΚΥΛΟΣ

 Στην ψυχολογία υπάρχει η λεγόμενη θετική ενίσχυση και η λεγόμενη αρνητική ενίσχυση. 

Για παράδειγμα, αν θέλεις να εκπαιδεύσεις ένα σκύλο να μην κατουράει μέσα στο σπίτι,  μπορείς να πας να του βάλεις την μουσούδα στο σκατό και ταυτόχρονα του δίνεις ξυλιές στον κώλο: αυτό είναι αρνητική ενίσχυση. 

Αποθαρρύνεις μία συμπεριφορά προκαλώντας πόνο ή ένα αρνητικό συναίσθημα.

Θετική ενίσχυση είναι να πάει να πιάσει ο σκύλος  το μπαλάκι και να  του δώσεις μία λιχουδιά σαν επιβράβευση. 

Η κυβέρνηση είναι άλλοτε  οπαδός της θετικής και άλλοτε της αρνητικής ενισχυσης: 

Όταν αποφάσισε να δώσει 150 € σε κάθε νέο για να εμβολιαστεί, ήταν θετική ενίσχυση. 

Όταν απέτυχε με αυτό, πέρασε στην αρνητική ενίσχυση: 

αποφάσισε να τιμωρήσει τους μη εμβολιασμένους στην ουσία με ένα είδος απόλυσης,  στέρηση του μισθού και ανασφάλεια.

Το πρόβλημα με τις συμπεριφορικές αυτές τεχνικές είναι ότι δουλεύουν κυρίως σε σκύλους, άλογα,  δελφίνια και περιστέρια.

Δεν έχουν το ίδιο καλό αποτέλεσμα σε ανθρώπους.

….προφανώς μπορείς να πεις στους πωλητές της εταιρείας σου πως  αν δε φέρουν αύξηση πωλήσεων 30% , ότι θα τους απολύσεις.

Κάποιοι θα τρέξουν παραπάνω, κάποιοι θα παραιτηθούν, κάποιοι θα κάνουν το κορόιδο και, σίγουρα, όλοι θα σε μισήσουν.

Πρόβλημα έχει ακόμη και η θετική ενίσχυση στους ανθρώπους:

 μπορείς να τους υποσχεθείς αύξηση μισθού αν φέρουν την αύξηση πωλήσεων, αλλά σίγουρα θα νιώσουν προσβεβλημένοι ότι δεν εκτιμάς την προσπάθεια τους και ότι τους δίνεις λουκουμάκια εάν γίνουν μικρά ρομπότ.

Το αποτέλεσμα θα είναι να μην δουλεύουν με χαρά.

Η πιο αποτελεσματική μέθοδος ενίσχυσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι η ιδεολογικοποίηση του στόχου : 

να τους εμπνεύσεις ότι επιτελούν μιά ιερή αποστολή, έναν ανώτερο στόχο, μια ιδεολογία, μια ιδέα.

Να τους πείσεις να κάνουν κάτι γιατί είναι σημαντικό, γιατί είναι δημιουργικό, γιατί έχει σπουδαίο περιεχόμενο.

 Γιατί προσφέρουν πολλά στους ανθρώπους και την κοινωνία. 

Αν καταφέρεις να δώσεις ένα ιδεολογικό περιεχόμενο στη δουλειά τους, σίγουρα θα κάνουν την δουλειά πολύ καλύτερα, πολύ αποτελεσματικότερα, με  χαρά , ενθουσιασμό και ευσυνειδησία.

Και επίσης θα συνεργαστούν μεταξύ τους καλύτερα για τον κοινό στόχο. 

Θα μπορούσε για παράδειγμα η κυβέρνηση να εμπνεύσει τους γιατρούς, τους νοσηλευτές κλπ προσωπικό  ότι έχουν μια πολύ σπουδαία αποστολή να βοηθήσουν την κοινωνία να κατανοήσει τους μηχανισμούς της πανδημίας και όχι να τους αφήσει να υποσκάπτουν το  ηθικό της με αμφιβολίες.

Όταν βλέπει στην τηλεόραση ο κόσμος χυδαίους καυγάδες  μεταξύ γιατρών για τον κορονοϊό, προφανώς θα πάψει να εμπιστεύεται συνολικά και την κυβέρνηση και τους υγιειονομικούς.

Για να μην πολυλογώ,  θεωρώ ότι οι κυβερνήσεις,  συνολικά στην Ελλάδα,  αντιμετωπίζουν τους υγειονομικούς αφ’ υψηλού, με ένα στυλ  ότι «εμείς είμαστε οι μάνατζερς κι εσείς είσαστε οι υπάλληλοι που υπακούτε την φωτισμένη καθοδήγηση».

Ανόητες και αυτάρεσκες συμπεριφορές δηλαδή που δεν πείθουν κανένα.

Αυτά έκαναν και οι κομμουνιστές στην Σοβιετική Ένωση επι 70 χρόνια, μέχρις ότου διαλύθηκε το μαγαζί.

Η πολιτική βασικά είναι τέχνη έμπνευσης και πειθούς.

Τα έλεγαν οι αρχαίοι απο παλιά…αλλά που μυαλό και γνώση?

ΧΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΥΤΙΑ

 ...ο απλούστερος τρόπος να βγάλεις λεφτά, γκόμενες και εκλογικές επιτυχίες , είναι να λές αυτά που θέλει να ακούσει ο κοσμάκης.

Είναι τόσο απλό.

 ...και αυτά που θέλει να ακούσει είναι επίσης απλά.

Κάποτε, για πλάκα, δήλωσα ψευδώς σε μιά παρέα ότι ξέρω να διαβάζω τον καφέ.

(φυσικά δεν ξέρω τίποτα ούτε πιστεύω σε τέτοιες βλακείες).

Πολλά ματια έλαμψαν με ενδιαφέρον και αμέσως μου ζήτησαν προβλέψεις.

Την ώρα που ετοιμαζόταν οι καφέδες, έστιβα το κεφαλι μου τι να πω.

Τελικά αποφάσισα να πώ σε όλους - με διαφορετική διατύπωση καθε φορά- πως είναι πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις: 

«ενδιαφέρον...πολύ ενδιαφέρον».

(Παύση)

«είσαι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση...βλέπω ασυνήθιστα στοιχεία στον χαρακτήρα σου»

(όλοι θεωρούν εαυτούς, ενδιαφέροντες και «ασυνήθιστους»)

«υπαρχουν αντιφατικά στοιχεία»

«είσαι πολύ ευαίσθητος/η αλλά μερικές φορές μπορείς να γίνεις και πολύ σκληρός/ή» κλπ κλπ

Όσο για το μέλλον?

...το μέλλον πάντα κρύβει «πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις», έχει σαφώς «πολλές ευκαιρίες», που,  « σαν αλλεπάλληλα κύματα» «διαγράφοντα καθαρά».

(κάθε κατακάθι  καφέ στο τοιχωμα του φλυτζανιού κάνει κάτι κυματιστό).

...αλλά , τα κύματα, πέφτουν  και «ξεσπούν» 

«Άλλοτε πάνω σε μια ομαλή, ήρεμη, παραλία και άλλοτε πάνω σε κοφτερούς βράχους»...

...και λοιπά και λοιπά.

Είναι απίστευτο πως οι άνθρωποι θέλουν να ακούν τα ίδια παραμύθια ενώ ταυτόχρονα πιστεύουν πως είναι πολύ «διαφορετικοί».

Κρίμα που,  όλα αυτά, τα κατάλαβα αργά.

Θα ήμουν ήδη,  επιτυχημένος επαγγελματίας, σύζυγος, εραστής και, ίσως, πολιτικός.

Θα πάλευα για τον λαό από πολλά «μετερίζια».

Love story in progress

  ...και εκεί που μασουλούσα κατευχαριστημένος τα ζουμερά αλλά και τραγανά καλαμαράκια μου και  τις  - επίσης τραγανές- τηγανητές  πατάτες μου...και, ενώ,  ταυτόχρονα,  το υπέροχο δροσερό αεράκι με την θαλασσινή αρμύρα,  έδερνε απ´  όλες τις μεριές  το κεφάλι  μου, άκουσα την βραχνή -από την τσιγαρίλα- φωνή της.

Της πενηνταεξηντάρας.

Φυσικά και δεν γύρισα το κεφάλι  να την δώ: 

ποιός ενδιαφέρεται να δεί μια βραχνιασμένη πενηνταεξηντάρα να διηγείται σε υψηλή φωνητική ένταση -άλλο αλάνθαστο κριτήριο νευρωσικότητας αυτό- τις λεπτομέρειες του ερωτικού καλέσματος που της απηύθυνε κάποιος -μεσήλιξ υποθέτω- κύριος Μανόλης?

...κάποιος Μανόλης, εμποροκαπετάνιος.

Προφανώς και ουδεμίαν αντίρηση και ένσταση  έχω εις την ζωηρή έκφραση των ερωτικών αισθημάτων του κυρίου Μανόλη...

...και ομοίως καμμιά ένσταση για το ερωτικό σκίρτημα της βραχνής νευρωσάρας  κυρίας που έγινε το αντικείμενο του πόθου του.

Το θαλασσινο αεράκι με την μυρωδιά από φύκια και αλάτι, το εύρισκα πολύ πιο συναρπαστικό... ακόμα και ερωτικό : 

προσπάθησα να επικεντρώσω λοιπόν την προσοχή μου σε αυτό.

Αλλά...δυστυχώς! ...η νεύρωση, είναι κάτι σαν την πυρηνική ενέργεια : 

όπως μια μικρή ποσότητα πλουτωνίου διασπάται και δίνει μια τρομακτική πυρηνική έκρηξη, έτσι και μιά ασήμαντη -σε υλική μορφή-  νεύρωση, φωλιασμένη στις κατάλληλες πτυχές  του εγκεφάλου, μπορεί να παράγει τεράστια φωνή, φοβερές συγκινήσεις αλλά και άλλα σκοτεινά και συγκεχυμένα συναισθήματα.

Και ...δώστου η δυνατή βραχνοφωνή να μου τριβελίζει τα ευαίσθητα εγκεφαλικά κύτταρα... με το τί της  είπε ο Μανόλης... και τι απάντησε αυτή... και τι ακριβώς υποσχέθηκε -ξαναμανά- ο Μανόλης, που ομολόγησε πως την ήθελε απο πιό παλιά... αλλά που δεν τόλμησε να της το πεί....και πόσο το μετάνιωσε που δεν τόλμησε κλπ κλπ.

Δεν ξέρω αν είμαι συναισθηματικός τύπος.

....βασικά δεν είμαι ούτε ευαίσθητος ούτε αναίσθητος: 

απλά, θέλω την ησυχία μου.

 Την ησυχία μου, στην παραλία, δεν την χαραμίζω για το πάθος  κανενός  Μανόλη και καμιάς  Μανόλαινας.

Ήμουν αποφασισμένος να αγνοήσω το ρομάντζο του Μανόλη.

Έλα, όμως, που  η νιρβάνα μου με τα καλαμαράκια διακόπηκε...

...έλα που πλάκωσε και η περιέργειά μου να δώ το τρομερό αντικείμενο του πόθου του Μανόλη...

...και γύρισα.

Και γύρισα... και την είδα: 

ήταν μιά απαίσια ασχημομούρα, εξηντάρα και κακοσουλούπωτη,  αντιπαθητική,  με αυταρχικό και αυτάρεσκο ύφος.

(Προφανώς λόγω της κατάκτησης του Μανόλη).

Όλα  αυτά, τα είδα σε μία ματιά δύο δευτερολέπτων.

Δεν χρειάστηκα περισσότερα.

...εξ άλλου,  δεν θα άντεχα  πάνω από τέσσερα.

Α, ρε Μανόλη...

Δεν τον ξέρω  τον Μανόλη, δεν ξέρω την φάτσα του, δεν ξέρω το ερωτικό και λοιπό ιστορικό του.... 

...και, φυσικά, δεν δίνω δεκάρα για όλα αυτά.

Τον συμπονώ πάντως τον Μανόλη.

...τον συμπονώ σαν ένα απλό ανθρώπινο όν.

....όπως θα συμπονούσα έναν άγνωστο, στην Εθνική, που τρέχει γκαζωμένος με 200 χιλιόμετρα την ώρα και ξέρω πως στην επόμενη  στροφή,  ο δρόμος έχει πάθει καθίζηση βάθους πέντε μέτρων.