….είμαι ευγνώμων σε τουλάχιστον ένα τριζόνι και σε ένα κόκκορα:
το τριζόνι κάνει ένα υπέροχο τρι-τρι-τρι μέσα στην νύχτα και το ακούω μέσα απο το αυτοκίνητο όταν κατεβαίνω μιά κατηφόρα στα χωράφια , πηγαίνοντας προς το σπίτι μου , το βράδυ.
Έχω εντοπίσει που περίπου είναι το τριζόνι και γι’αυτό κόβω ταχύτητα - και δεν πατάω καθόλου γκάζι- ώστε να μπορέσω να το ακούσω το δυνατόν καλύτερα και όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αλλά και ο κόκορας που έχει ένας γείτονας παπάς, είναι ωραίος τύπος.
….τον συμπαθώ και νιώθω φίλος του γιατί το κικιρίκου του είναι θαυμάσιο:
αναδίνει μία εξαιρετική αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση που είναι μεταδοτικές.
Προφανώς ακούοντας τον γρύλο και τον κόκκορα, ξεπηδάνε υποσυνείδητα μνήμες της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας από τα καλοκαίρια που έκανα διακοπές στην Κρήτη, στο χωριό του πατέρα μου.
Σαν ένας γερασμένος σκύλος του Παβλόφ που θυμάται το κουδούνι που άκουγε στα νιάτα του και τον καλούσε για φαγητό.
Ξέρω ότι είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό και τίποτα παραπάνω…
Έτσι τουλάχιστον λέει το μυαλό με την επιστήμη και τη λογική.
Ξέρω όμως ότι υπάρχει κι άλλη γνώση που πηγάζει απ’την καρδιά:
…και εγώ και το τριζόνι και ο κόκορας και ο σκύλος, είμαστε πλάσματα του ίδιου Πλάστη.
…μάλλον έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε μιά άτυπη χορωδία και να το δηλώσουμε δημόσια σε μια ευχαριστιακή εκδήλωση.
Τελετουργία μοιάζει.