Κρίση ταυτότητας
Όταν η Ινδία ήταν αποικία της Βρετανικής αυτοκρατορίας, οι μαχαραγιάδες και λοιποί πριτζιπάδες , έστελναν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο Κέμπριτζ και στην Οξφόρδη για να γίνουν σαν την βρετανική ελίτ .
Μάλιστα φορούσαν και κοστούμια, φράκα , ημίψηλα κλπ για να είναι «ίδιοι».
Αλλά δεν ήταν: ούτε οι ίδιοι ένιωθαν άνετα , ούτε οι Εγγλέζοι αριστοκράτες τους αποδέχθηκαν ως ίσους… παρά τα λεφτά και τους Ινδικούς τίτλους τους.
Γι αυτό οι πιο έξυπνοι και πιο συνειδητοποιημένοι, παράτησαν τα κοστούμια και ξαναέβαλαν τα παραδοσιακά τους ρούχα.
Την έπαθε και ο Γκάντι: ως νέος δικηγόρος φορούσε κοστούμι, μετά όμως που πήγε στην Αγγλία και τον σνόμπαραν, έβαλε κελεμπία και σαγιονάρες και δεν τα έβγαλε ποτέ.
… ακόμα και στις συναντήσεις του με βασιλιάδες, αργότερα.
Θέλω να πώ ότι οι ρατσιστικές διακρίσεις είναι εγγενείς μέσα στην σχέση εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου και αφεντικού- υποτελούς.
Αναρωτιέμαι αν η δική μας εγχώρια πολιτική ελίτ έχει αντίστοιχη συμπλεγματική σχέση με τα ξένα αφεντικά :
μάλλον έτσι , διαισθάνομαι.
Γι αυτό ριγούν από συγκίνηση για ένα καλό λόγο της αμερικανικής ηγεσίας.
Και καλά οι Εγγλέζοι… που τόχουν κουσούρι.
Ακόμη και οι πιο λαϊκοί αμερικάνοι, όπως ο Βανς, μιλάνε στους Ευρωπαίους ηγέτες σαν ορντινάντσες.
Η Δύση πρόκοψε με το σπαθί, την λεηλασία και την ψυχολογική και πολιτιστική υποδούλωση.
Όταν οι δικοί μας τοπάρχες δεν έχουν εθνική γνώση και αυτοσυνείδηση και απλά πιστεύουν ότι η εξουσία και η ευημερία τους βασικά είναι απονομή εύνοιας από τους διεθνείς ισχυρούς, προφανώς θα νιώθουν υποτελείς μέσα στα ακριβά κοστούμια από εγγλέζικο κασμίρι.
Αν δεν νιώσουν και γίνουν Γκάντι, δεν θα κερδίσουν ποτέ εκτίμηση και ισότητα.
Πρέπει να είναι μεγάλη η κρίση ταυτότητας: να είσαι απλά ανεκτός από την διεθνή ελίτ που λατρεύεις και εσύ να πρέπει να πίνεις τσικουδιές με τον Φραπέ και τον Χασάπη υποδυόμενος τον λαϊκό τύπο.