…κοιτάζω το ζωηρό γαλάζιο της θάλασσας και το αχνό, χρυσογάλανο γαλάζιο του ουρανού, και σκέφτομαι τους Θεούς που πέρασαν και λατρεύτηκαν εδώ, στο Αιγαίο.
Αρχικά , στην προιστορική και Μινωική εποχή, την μυθική εποχή της Κρητικής αυτοκρατορίας, την εποχή του χαλκού και πιό πριν, η κυρίαρχη Θεότητα ήταν ένα θηλυκό:
η Μεγάλη ή Λευκή, Θεά.
Ένα μητρικό αρχέτυπο με μεγάλα μαστάρια και μεγάλα καπούλια, όπως ακριβώς απεικονίζεται στα κυκλαδικά ειδώλια.
Τελικά η Μητρότητα, το μεγάλο μυστήριο της Δημιουργίας νέας Ζωής, ήταν το κλειδί της Θρησκείας.
Η μάννα ήταν το κλειδί… και , κακά τα ψέμματα, Ζωή χωρίς Μάννα, παύει να υπάρχει.
…οκ δεν είναι αυτή καμμιά τρομερά πρωτότυπη ιδέα, αλλά είναι μιά ιδέα λογική και σύμφωνη με την βιολογία:
αυτές οι δυνάμεις του σύμπαντος που σχεδίασαν , επέτρεψαν και επέβαλαν την Μητρότητα ως απαραιτητη προυπόθεση της βιολογικής ύπαρξης, αυτές επέβαλαν και την Μεγάλη Θεά- Μάννα.
Λογικό.
Αλλά, η ιστορία έχει πολλά τερτίπια, πολλές ιδιοτροπίες:
Έφτασε μιά εποχή επανάστασης και αμφισβήτησης:
ο χαλκός αμφισβητήθηκε από το σίδερο και η Μεγάλη Θεά- Μάννα, απο το Δωδεκάθεο.
Ο σίδηρος ήταν ένα ανθεκτικό υλικό που έφτιαχνε καλύτερα σπαθιά από τα χάλκινα.
Όποιος δεν το πίστευε, το διαπίστωνε στον πόλεμο χάνοντας το κεφάλι του.
Μαζί με το σίδερο έχασε εξουσία και η Θηλυκή Θεότητα:
ήρθε ο Δίας, ένα αυθεντικό , σεξιστικό και αλαζονικό αρσενικό.
Νέα εποχή επικράτησης των αρσενικών και , όποιος τολμά, ας σηκώσει το μπόι του.
Ο Απόλλων ήταν ένας γυιός του Δία , απο τους πιο σημαντικούς: εξουσίαζε το Φώς, τον Ήλιο, την Μουσική , την αρμονία και και Λογική.
Τέλειος Θεός…ό,τι πρέπει για το Αιγαίο…την περιοχή του φωτός και της αρμονίας.
Στην Δήλο, στο κέντρο των Κυκλάδων , σε στρατηγική θέση αρμονίας σε σχέση με άλλα σπουδαία ιερά… ήταν το θρησκευτικό σπίτι του Απόλλωνα και το μήνυμα ήταν ένα:
ο Απόλλων νιώθει καλά όπου υπάρχει αρμονία, φως και ομορφιά.
Απλά και λιτά.
Αιγαίο.
Εεεε …μετά ήρθε ο Χριστός και τα άλλαξε όλα, πάλι.
Ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται για την ομορφιά και το φώς : ενδιαφέρεται για την καλή ψυχή και την προετοιμασία για την μετά θάνατον ζωή.
Ο Χριστιανισμός είναι μάλλον συμφιλίωση με τον θάνατο παρά έρωτας με την ζωή.
Αλλά οι Κυκλάδες αντιστέκονται, το Κυκλαδικό Φώς είναι εδώ και ο Απόλλων είναι τραυματισμένος αλλά όχι πεθαμένος:
μερικές φορές κρύβεται μέσα στο Φώς, μερικές άλλες μασκαρεύεται σε Προφήτη Ηλία και, τελικά, λατρεύεται σε μικρά , λευκά, εκκλησάκια στις κορυφές των λόφων.
Αη Λιάς.
Τον Χριστό τον λατρεύω όποτε πονάω και όποτε νιώθω αδύναμος:
το είπε και ο ίδιος… μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες…
…την δικαιοσύνην…οκ την δικαιοσύνην είπε.
Μέσα και εγώ…. «την δικαιοσύνην»
Αλλά ο Απόλλων , ζεί… αφού τον νιώθω και τον βλέπω.
Είναι δίπλα μου , όταν βλέπω το γαλαζόχρυσο πέλαγος.
Ο Χριστός είναι καλός, τον τιμώ, αλλά ο Απόλλων είναι εδώ, δίπλα μου!
…είναι ένας λαμπερός γείτονας…πως να τον αγνοήσω?