Μιά νέα που, όπως είναι αναμενόμενο, αυτός την ερωτεύεται ενώ αυτή του βγάζει την Παναγία και, μετά, μπλέκουν τα πραγματα κλπ κλπ.
Γοητευτικό θέμα.
Αρχισα λοιπόν να κατεβάζω ιδέες για το μυθιστόρημα «σε στυλ Φίλιπ Ροθ» :
…πρώτα το γενικό πλαίσιο: ο τόπος.
…πχ στην Αιδηψό για ιαματικά λουτρά και στα Καμμένα Βούρλα γιά αρθριτικά….μπα …όχι…είναι μπαναλαρία και θλίψη ο ερωτευμένος με εκφυλιστική αρθροπάθεια.
Αν είναι δύσκαμπτος, πως θα τα βγάλει πέρα στο ερωτικό τρέξιμο?
Μετά σκέφτηκα ένα δυστυχισμένο γιατρό του ΕΣΥ που τον πήγαν με «εντέλλεσθε» σε ένα κοσμοπολίτικο νησί να κάνει εφημερίες στο τοπικό ψωρονοσοκομείο που κοντεύει να βαρέσει διάλυση.
Αυτό το απέρριψα αμέσως διότι θυμήθηκα, από την εμπειρία μου στην Σαντορίνη, ότι στα κοσμοπολίτικα νησιά όλοι περνάνε καλά εκτός από τους κακομοίρηδες γιατρούς που τραβάνε κουπί εικοσιτετράωρα και που δεν έχουν καιμάκι, όχι για ειδύλλια …αλλά ούτε για να πάνε βόλτα τον σκύλο τους.
Μετά σκέφτηκα έναν μεγαλοσυνταξιούχο ΔΕΚΟ με κυριλέ εφάπαξ που αποφασίζει να το φάει κάνοντας τον γύρο του κόσμου, με την κουμπάρα του, που έμεινε χήρα.
Το σενάριο εδώ πάσχει αφενός μεν στο γεγονός ότι τα εφάπαξ έχουνε ξεφτιλιστεί εντελώς και δε φτάνουν όχι για το γύρο του κόσμου αλλά ούτε για το γύρο της Πελοποννήσου αλλά και από το γεγονός ότι η κουμπάρα με τον πρόσφατο θρήνο , δεν θα έχει όρεξη για ρομαντικά ταξιδάκια με ένα συνταξιούχο.
Άν ήταν βέβαια κανένας λεβεντάνθρωπος και νεότερος, ίσως το συζήταγε το πράγμα.
Τελικά απογοητεύτηκα.
Μάλλον είναι δύσκολο να μιμηθώ τον Φίλιπ Ροθ.
Δε με βοηθάει το γενικό πλαίσιο.
Πρέπει να αλλάξουν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες…για να ευοδωθεί ένας Έρωτας στα Καμμένα Βούρλα.
Παρ´ το αυγό και κούρεφτο.
Αν είναι να περιμένω τον Σοσιαλισμό για να γράψω ερωτικό μυθιστόρημα…