Η δυστυχία των γιατρών
Διαβάζω ιατρικά blogs, κυρίως αμερικανικά, στα οποία οι γιατροί συνεχώς γκρινιάζουν για το πόσο δυστυχισμένοι είναι.
Όσοι γιατροί είναι μέσης ηλικίας και πάνω, συνεχώς συγκρίνουν το σήμερα με τις «παλιές καλές μέρες».
Αλλά, και οι νεότεροι γιατροί, δεν πάνε πίσω. Γκρίνια, απογοήτευση, θυμός...
...και πολλές ματαιωμένες προσδοκίες.
Σίγουρα, οι καιροί έχουν αλλάξει... και οι γιατροί δεν είναι πλέον «μικροί πρίγκιπες» όπως νόμιζαν πριν μπουν στην ιατρική σχολή.
Αλλά ούτε και νομίζω πως ήταν ποτέ:
απλά υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι παλιά οι γιατροί καλοπερνούσαν, ότι ήταν «αρχηγοί» και πως κάνανε κουμάντο «στο χωράφι τους».
Αυτό, εν μέρει, είναι αλήθεια:
τώρα οι γιατροί υπακούουν σε αφεντικά που είναι επιχειρηματίες, είτε σε συστήματα υγείας που κάνουν κουμάντο γραφειοκράτες, είτε σε φαρμακευτικές εταιρείες αν είναι ερευνητές, είτε σε ασφαλιστικές εταιρείες αν είναι κλινικοί γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης.
Όλοι μαζί οι γιατροί γκρινιάζουν ότι ο κοινωνικός τους ρόλος έχει υποβαθμιστεί και η κοινωνική προσφορά τους δεν αναγνωρίζεται.
Και όλοι όσοι είναι μέσα στα νοσοκομεία -και ιδιαίτερα στα επείγοντα και στα πρώτα χαρακώματα της κλινικής ιατρικής- δηλώνουν εξουθενωμένοι και στα πρόθυρα του burnout.
Οι γιατροί νιώθουν δυστυχισμένοι.
Οι γιατροί είναι δυστυχισμένοι.
Οι γιατροί είναι άνθρωποι που έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους γιατί έχουν φάει πολλά χρόνια για να μάθουν τη δουλειά, με πάρα πολύ σκληρή προσπάθεια και πάρα πολλές προσωπικές θυσίες.
Μετά από τόσο κουπί που έχουν τραβήξει, θα ήταν αφύσικο να νιώθουν ικανοποιημένοι με τις συνθήκες που εργάζονται.
Προφανώς κάποιοι είναι, ευτυχείς, αλλά μάλλον δεν είναι οι περισσότεροι και είναι για εξωιατρικούς λόγους.
Ο λόγος είναι πως οι γιατροί θεωρούν ότι η ίδια η δουλειά τους είναι τόσο σοβαρή και τόσο κουραστική που, μόνο αυτοί - οι οποίοι είναι πάρα πολύ σκληροί κομάντος - μπορούν να την αντέξουν.
Ένα «κομάντο» που, αφού σκαρφαλώσει πάνω στο γκρεμό, περάσει χειμάρρους και αποφύγει τα εχθρικά πυρά, τα καταφέρνει να επιτύχει την αποστολή του και να γυρίσει πίσω στην βάση του, καταξεσκισμένος.
…τότε, είναι ικανοποιημένος που τα κατάφερε.
Οι πληγές και τα γδαρσίματα είναι τα παράσημα του.
Έτσι και ο γιατρός: συχνά καταλήγει να πιστεύει -μέσα από μια διαστροφική διαδικασία - ότι η δυστυχία του είναι και η επιβεβαίωση της ικανότητας του και της δυσκολίας της δουλειάς του.
Ένας γιατρός που κάνει πολύ σοβαρή δουλειά, με πολύ σοβαρά άρρωστους και με πάρα πολύ δύσκολα περιστατικά, και εργαζόμενος μερόνυχτα, είναι ένας κομάντο, ένας Ράμπο που δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά δυστυχισμένος.
Αν η δουλειά του δεν του προκαλεί «πληγές» , σημαίνει ότι είναι μια πολύ εύκολη δουλειά.
...μια ρουτινιάρικη δουλειά, μια δουλειά που δεν αξίζει τον κόπο.
Ο γιατρός δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος.
Θα μετριαζότανε η κατήφεια του, αν έβλεπε αναγνώριση του ρόλου και της προσφοράς του… και , πλέον, δεν την βλέπει συχνά την αναγνώριση.
Αντίθετα, συχνά συκοφαντείται και υφίσταται μπούλινγκ.
Και δαρμένος και συκοφαντημένος.
Άλλωστε ίδια η φύση της δουλειάς του δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαχείριση του πόνου, της αγωνίας, της αναπηρίας και του θανάτου.
Πολλή δυστυχία, καθημερινά, ούτως ή άλλως.
Δεν μπορεί να επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να είναι χαρούμενος διαρκείας.
Ίσως μόνο περιστασιακά.
...και για λίγο.
