…έτυχε να πέσω, σαν ασθενής, σε γυναίκες γιατρούς τα τελευταία χρόνια , και μελέτησα τις ψυχολογικές αντιδράσεις μου όταν τις πρωτοέβλεπα.
Μερικές ήταν πολύ μοντέρνες…
….κούρεμα πρωτοπορειακό, ροκάδικο, υπερβολικά περιποιημένο, υπερβολικά εντυπωσιακό:
όλα αυτά απορρίπτονται...μου δημιούργησαν αρνητική εντύπωση.
Δεν θέλω την γιατρό μου να μοιάζει με τραγουδίστρια νυκτερινού κέντρου.
Τα ίδια ισχύουν και γιά το μακιγιάζ…
…το υπερβολικό, απορρίπτεται…όσο ωραίο και να είναι:
η γιατρός μου πρέπει να έχει το μυαλό της στην ιατρική, όχι στην βλεφαρίδα και στο αιλάινερ.
Προσέξτε:
…δεν είμαι μια αρσενική, σεξιστική, συντηρητικούρα.
Δεν μου φταίει το κατηχητικό που πήγαινα μικρός.
Απλά πιστεύω στο κριτήριο της διαχείρισης του χρόνου:
αν την μισή μέρα βγάζεις τα φρύδια σου, μάλλον δεν μελετάς σωστά τα ιστορικά των ασθενών.
Αν όλο το απόγεμα παίζεις στοίχημα , μάλλον δεν είσαι και ο πιο μελετηρός επιστήμων του κόσμου.
Οι ψηλοτάκουνες γόβες με προδιαθέτουν θετικά σε ένα ρομαντικό ραντεβού σε κυριλέ εστιατόριο το βράδυ αλλά, μάλλον αρνητικά, στα εξωτερικά ιατρεία του Λαικού νοσοκομείου, το πρωί.
Ένα αργό λικνιστικό βαδισμα με στενό φόρεμα είναι οκ όταν μπαίνεις στο Ηρώδειο αλλά προφανώς λίγο βολικό γιά να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες και να τρέχεις στους διαδρόμους, την κλινική και στα ΤΕΠ, στο Σισμανόγλειο.
Πείτε ό,τι θέλετε.
Η γιατρός μου προτιμώ να έχει παραμελημένο χτένισμα, να φοράει άσχετα και χαλαρά ρούχα και μαλακά παπούτσια.
Να φοράει ρολόι των 100- 150 ευρώ και όχι χρυσό ρόλεξ.
Να έχει χλωμή φάτσα από τις εφημερίες και όχι μιά μαυρισμένη μούρη από το σόλαρ και την Αράχωβα.
Να έχει στο κεφάλι της διαγνωστικούς αλγόριθμους και όχι το τελευταίο μήνυμα του Τάκη, του Μάκη ή του Λάκη.
Πείτε ό,τι θέλετε.
Θα πω και για τους άνδρες γιατρούς, τα ίδια.
Κάποτε μου σύστησαν ένα οφθαλμίατρο για την πεθερά μου.
Τον απέρριψα με μιά ματιά.
Φορούσε χρυσό ρόλεξ.