Πειραιάς, Μύκονος, Νάξος, Σαντορίνη:
παρατηρώ τους επιβάτες που βγαίνουν σε κάθε λιμάνι.
Μοιάζουν ομάδες με διαφορετικές προσδοκίες:
κάθε νησί αντιπροσωπεύει και μιά φαντασίωση.
Στην Μύκονο βγαίνουν όσοι θέλουν να ζήσουν λίγο σαν πλούσιοι η γκλαμουριάρηδες.
Αρκετοί είναι οι μπανιστηρτζήδες των πλουσίων:
αυτοί που τους αρκεί να παίρνουν μάτι τους πλούσιους -ή και ψευτοπλούσιους- και χαίρονται να τους αντιγράφουν.
Γενικά ψάχνουν χαρά, διασκέδαση.
Στην Νάξο, πιό πολλοί είναι οι "αγκρίκολες" και οι "νατουρέλες":
οι οπαδοί της φυσικής ζωής, των αγροτικών προιόντων , της χαλάρωσης σε μιά "αυθεντική παραδοσιακή τοπική κοινωνία".
Γενικά ψάχνουν ηρεμία.
Στην Σαντορίνη είναι οι πυροβολημένοι με την Καλντέρα, την άγρια ομορφιά της και την ερωτική μυθολογία της:
επισκέπτονται μιά Κόλαση που πάγωσε.
Μόνο που δεν πάγωσε απλά αλλά έγινε και ερωτική:
οι ερωτευμένοι εδώ δίνουν υποσχέσεις μακράς διαρκείας.
Τώρα πως συνδυάσθηκε μια τεράστια καταστροφική έκρηξη με τον έρωτα, βγάλε άκρη.
Ίσως ελπίζουν σε εκρηκτικούς οργασμούς.
Γενικά οι επισκέπτες στην Σαντορίνη ψάχνουν φυσική ομορφιά και ερωτική ελπίδα.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις: οι μεροκαματιάρηδες.
Γκαρσόνια, καμαριέρες, πωλητές, έμποροι, αγροτικοί και λοιποί γιατροί είμαστε η ομάδα των ρεαλιστών: το ψωμί παν´ απ´ όλα και οι ερωτικές εκρήξεις ας περιμένουν.
Άλλωστε, οργασμός με άδειο στομάχι είναι αρκετά δύσκολος.
Αλλά και αν επιτευχθεί, θα είναι μάλλον αποτυχημένος.
(αφιερωμένο με συμπάθεια στην Ντούτα, μιά εξηντάρα απο το πρώην Ανατολικό μπλοκ που δουλεύει καμαριέρα στην Σαντορίνη.
Γνωριστήκαμε όταν πήγε και κάθησε στην προνομιακή θέση μου και επέμενε για κάμποσο, μέχρι που εγώ κατέλαβα αυθαίρετα μιά άλλη , ακόμη πιό προνομιακή θέση.
Έκτοτε τα βρήκαμε μιά χαρά.)