Πρόσφατα τσακώθηκα με μια γνωστή μου που την ξέρω καμιά δεκαπενταριά χρόνια.
Ήταν φίλη, φίλης μου... και, παλιά, κάναμε λίγη παρέα... και μετά είχαμε επαφή μέσω facebook, με μια αμοιβαία εκτίμηση, κρατώντας και τις σχετικές αποστάσεις.
Θυμάμαι, παλιότερα, της άρεσαν αυτά που έγραφα, τα οποία βέβαια είναι κάπως απαισιόδοξα και κυνικά, αφού και εγώ μάλλον είμαι από την φύση μου απαισιόδοξος και κυνικός.
Η ίδια , με τα χρόνια, προσχώρησε σε αυτή την ανατολικής έμπνευσης προσέγγιση που λέει ότι αγνοώ το περιβάλλον και δε με νοιάζει τίποτα παρά μόνο η γαλήνη στον εσώτερο εαυτό μου.
Όπως λίγο-πολύ κάνουνε οι Ινδουιστές γιόγκι που μπορεί να είναι μέσα σε ένα σκατόλακκο γεμάτο σκουπίδια, φτωχούς, άρρωστους και πεινασμένους αλλά, οι ίδιοι, κάνοντας γιόγκα και αυτοσυγκέντρωση, απολαμβάνουν την γαλήνη, την αίσθηση ενότητας με το σύμπαν και την αυτοεκπλήρωση, την λεγόμενη Nirvana.
Τόσο είναι στην κοσμάρα τους, που την βάφτισαν πραγματικό κόσμο...ενώ αυτός που βλέπουν , είναι λέει, ψευδαίσθηση.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, με κατηγόρησε πως της χαλάω την ζαχαρένια της -με την αρνητικότητα μου και τον κυνισμό μου - και ότι αυτό δεν είναι σοφό και γι’ αυτό προτιμάει να είναι εσωτερικά τακτοποιημένη και φωτισμένη.
Εγώ μετά της είπα να χώσει ακόμα πιο βαθιά το κεφάλι στην άμμο -σαν στρουθοκάμηλος που είναι- και από κει και πέρα μπορεί να αγνοήσει όλο το σκατό που την περιβάλλει.
Μάλιστα της είπα ότι θα της κάνει καλό αυτή η αυτοκυριαρχία που υποτίθεται ότι επιτυγχάνει... διότι, όταν θα πάρει σύνταξη- φιλοδώρημα, με την οποία θα μπορεί να πάρει μιά τυρόπιτα την ημέρα, θα είναι αρκετά ανθεκτική στην πείνα και θα νιώθει μια χαρά.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί βλέπω συνεχώς διάφορους κομπιναδόρους και απατεώνες που δηλώνουν «ειδικοί προσωπικής ανάπτυξης» και οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά καραγκιόζηδες που παραμυθιάζουν τον κοσμάκη ότι «έχει τρομερό δυναμικό μέσα του» και το οποίο «εάν θα σκάψουν βαθιά και το ανακαλύψουν», θα γίνουν παντοδύναμοι, πάμπλουτοι και φοβερά ελκυστικοί γκόμενοι και γκόμενες.
Ένα κάρο ηλίθιες ελπίδες, δηλαδή.
Εγώ σε όλους αυτούς λέω, ότι η μοίρα μας είναι κοινή, καί είναι προτιμότερο να το πάρουμε απόφαση:
ούτε πανίσχυροι θα γίνουμε, ούτε πάμπλουτοι, ούτε αξεπέραστοι γκόμενοι.
Ας κάτσει ο καθένας στα αυγά του, ας πει ένα καλό λόγο στην Τούλα του και ας μην τα ζαλίζει και στον άγιο Βασίλη με ένα κάρο μαλακίες...