…όχι ότι ξέρω τίποτε από μουσική… ομολογώ πως όταν πήγα στα 14 στο ωδείο ένα χρόνο για κλασσική κιθάρα, απέτυχα και τα παράτησα: ήθελε τόση πολλή άσκηση, που θα πηγαινα πίσω στο σχολείο!
Απλά κατάλαβα ότι η μουσική είναι δύσκολη δουλειά αν θέλεις να γίνεις πραγματικά καλός.
Έκτοτε μου έμεινε ένας σεβασμός γι αυτούς που κάνουν πραγματικές μουσικές σπουδές και μιά περιφρόνηση προς τους επιπόλαιους, τους αρπακολλατζήδες, τους εμπορικούς τραγουδοποιούς και διασκεδαστές που φτιάχνουν «σουξέ».
Οι ρεμπέτες πάντα μου φαίνονταν υπερβολικά αγροίκοι, ακατέργαστοι και λούμπεν….
…κάτι κακομοίρηδες περιθωριακοί με τα χασίσια και τις χαζονταλκαδιές τους.
Χώρια τις ψευτομαγκιές και τα αντριλίκια, τα γκομενιλίκια και τα νταβατζιλίκια.
Ένας στίχος απλοικός , παιδαριώδης, ακατέργαστος με τόσες υπερβολές στο συναίσθημα και στο πάθος, που καταντάει αστείος.
Απορώ… πως οι ίδιος λαός που έφτιαξε καταπληκτικά δημοτικά τραγούδια που συνιστούν υψηλού επιπέδου ποίηση, διασκεδάζει με κάτι περιωριακές απλοικότητες.
Υποθέτω είναι το περιβάλλον: αν είσαι πάνω στο βουνό, στον καθαρό αέρα και στο κρυστάλλινο νεράκι, έχεις διαφορετικά μυαλά και ήθος από το να είσαι εξαθλιωμένος περιθωριακός μέσα στην υπόγα, στην βρωμοσυνοικία της πόλης.
