η σωστή υπομονή δεν είναι η γαιδουρινή

 ...δεν αντέχω τα 30...μου λέει η μία στο νοσοκομείο.

Περασαν τα χρόνια, μεγάλωσα. (είναι «μεγάλη»...ναι... 31 και εχει άγχος που είναι ανύπαντρη).

Δεν αντέχω τα πενήντα...μου λέει η άλλη κυρία που είναι μιά χαρά πενηντάρα , βιολογικά και επαγγελματικά.

Η «Υπομονή» είναι μεγάλη αρετή, μας μάθαιναν στο κατηχητικό.

...το άκουγα μεν, δεν το καταλάβαινα δε, εκνευριζόμουν: 

«μα τί έννοούν υπομονή?»...έλεγα από μέσα μου.

«Αν έχω ένα πρόβλημα, πρέπει να κάνω κάτι να το λύσω...έτσι δεν είναι?

...τι ...υπομονή να κάνω?

....να το αφήσω να ...ωριμάσει, υπομένοντας?»

Και όμως.

Πάλι βλακείες έλεγα...(ως συνήθως).

Η έννοια της Χριστιανικής «υπομονής» δεν έχει την έννοια της ...γαιδουρινής υπομονής... αλλά την έννοια της αποδοχής.

Δεν σου λέει να υπομένεις δυσάρεστα πράγματα... σαν μοιρολάτρης σκλάβος.

Σου λέει να «αποδέχεσαι».

Τι να αποδέχεσαι?

Κατ´ αρχήν την πραγματικότητα των άλλων.

Σέβεσαι και συζητάς τις απόψεις τους...

(τι δηλαδη...παντογνώστης είσαι? ...έχεις πάντα δίκιο?)

Αλλά δεν αποδέχεσαι μόνο απόψεις άλλων ως πιθανά σωστές.

Αποδέχεσαι και γεγονότα.

Αυτά που βλέπεις.

Εδώ είναι το κουμπί: πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται γιατί δεν αποδέχεται τα γεγονότα...ακόμη και τα πιό οφθαλμοφανή.

Στρουθοκάμηλοι.

Κεφάλι στην άμμο.

..πχ...

....Γέρασες κύριε...πάρτο απόφαση.

Τέρμα τα γκομενιλίκια εφηβικού τύπου.

....Εισαι αγύμναστος κοντοστούπης κύριε...ασε την μπασκετική καριέρα στην άκρη.

...Είσαι μπάζο κυρία μου...πάψε να έχεις ύφος Μόνικας Μπελούτσι.

Αυτά.. και ούτω καθ εξής.

Αποδοχή της πραγματικότητας και συμβιβασμός με τα όρια σου.

Αυτό σου λέει όταν σε συμβουλευλει να είσαι «ταπεινός».

Ταπεινός είναι ο λογικός , ο ρεαλιστής, ο μετρημένος.

Ο αποδοχεύς των ορίων.

Έτσι τα έλεγαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια: να είσαι «ταπεινός» και να έχεις «υπομονή».

Τωρα τα διατυπώνουμε λίγο διαφορετικά...λέμε:

«σταμάτα να είσαι καβαλημένος μαλάκας, ρε»

«Παρτο απόφαση, ρε: το πάρτυ τελειώνει.

Πέρασε η ώρα.

Τράβα σπίτι σου να πιείς κανα τσαγάκι και να διαβάσεις κανα παραμύθι  να πεις στα εγγόνια σου».

και μικρός Θεός και αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων, δεν γίνεται

 …στην Αρχαία εποχή, οι βασιλιάδες συχνά σκότωναν τους αγγελιαφόρους κακών  ειδήσεων.

πχ πήγαινε, τρέχοντας,  ο δύστυχος αγγελιαφόρος μέσα από ποτάμια , βουνά και λαγκάδια, ξεγλωσσιασμένος, στον Ξέρξη ή στον Κύρο και του έλεγε «πολυχρονεμένε και δοξασμένε Βασιλιά , ο στρατός σου καταστράφηκε από τους Έλληνες» και, ο πολυχρονεμένος, γινόταν έξαλλος και διέταζε να του κόψουν το κεφάλι.

Μάλλον ανώριμη αντιμετώπιση της δυσάρεστης πραγματικότητας…μιά ηλίθια ναρκισσιστική άρνηση.

Η «άρνηση» είναι, λένε οι ψυχαναλυτικοί, μηχανισμός άμυνας του Εγώ: 

ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας από ένα πόνο που δεν αντέχεις να διαχειριστείς. 

Τον βλέπουμε συχνά σε καρκινοπαθείς… πχ βλέπεις μιά γυναίκα που έχει υποστεί μαστεκτομή, που με τη χημειοθεραπεία της έχουν πέσει  τα μαλλιά και η ακτινοβολία της έχει κάψει το δέρμα και , η ίδια, δεν έχει επίγνωση της κατάστασης: 

απλά σου λέει «γιατρέ, ένα γρομπαλάκι είχα… που το βγάλαμε προληπτικά».

Το πιστεύει.

Το πρόβλημα είναι ότι και ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων και σήμερα έχει πρόβλημα και όχι μόνο στην αρχαία εποχή. 

Ο γιατρός είναι συχνά αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων… 

…Και δυστυχώς,  κανένας δεν τον έχει μάθει πως γίνεται αυτή η δουλειά. 

Κανείς δε μας έμαθε ποτέ τι κάνουμε και πως λέμε κάτι τρομερό σε έναν άλλο άνθρωπο.

Δεν τολμάνε οι δάσκαλοι -γιατροί  να ακουμπήσουν τέτοια μεταφυσικά ερωτήματα γιατί δεν θεωρούνται «επιστημονικά»… 

Θεωρούνται μεταφυσικά, θρησκευτικά, συναισθηματικά, ανθρωπιστικά και, όλα αυτά,  τελοσπάντων,  θεωρούνται λίγο μπανάλ και δευτερεύοντα,  σε σχέση με τα σπουδαία «ορθολογικά επιστημονικά».

Οι αριστεροί δάσκαλοί μας  δεν πιστεύουν σε Θεό, ούτε ζωή με ιερότητα, ούτε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από μόρια άνθρακα, υδρογόνου και αζώτου που μπλέχτηκαν τυχαία και έφτιαξαν ένα κόσμο και έναν άνθρωπο.

Αν πουν κάτι παραπάνω για τέτοια θέματα ζωής, θανάτου και υπαρξιακής αγωνίας,  θα θεωρηθούν ότι είναι αδύναμοι , ανορθολογικοί και ότι δεν είναι πραγματικοί,  αριστεροί  μαρξιστές.

Οι δεξιοί Δάσκαλοι μας από την  άλλη, συνήθως ήταν  κάτι τύποι που προσπαθούσαν  να ξεχάσουν την θρησκεία γιατί την περιφρονούσαν  ως μισοανοησία,  αφού εκτιμούσαν  υπερβολικά τα αγαθά της επίγειας ζωής.

Τελικά, μας άφησαν ορφανά. 

Γεράσαμε και δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε  με ένα επαρκή τυφλοσούρτη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας την γυμνή απελπισία που παρουσιάζεται μπροστά μας με πολύ τρόμο και ελάχιστη ελπίδα.

Οι Γιατροί δεν παθαίνουν εργασιακή εξουθένωση (burnout), μόνο επειδή κάνουν ατελείωτες ώρες εφημερίας, παίρνουν ελάχιστες άδειες και στριφογυρίζουν  σε άθλιους διάδρομους νοσοκομείων, όταν έξω ο  ήλιος λάμπει.

Τους έχει ανατεθεί ένας ρόλος μικρού Θεού «που κάνει θαύματα» και ενός αγγελιοφόρου κακών ειδήσεων που είναι αναπόφευκτες. 

Τραγικός συνδυασμός που δεν αντέχεται εύκολα.