...δεν ξέρω...επειδή είναι στην επικαιρότητα οι καταλήψεις, οι αντιεξουσιαστές και οι συζητήσεις για την “κρατική καταστολή” και τον “αστυνομικό αυταρχισμό”, έρχονται στο μυαλό μου σκόρπιες αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασα στο κέντρο της αθήνας: καμμιά εικοσαριά στο Πολυτεχνείο, τέσσερα- πέντε στο Κολωνάκι.
Η πλάκα είναι ότι ουδέποτε το έπαιξα κυριλέ και αριστοκράτης... στο Κολωνάκι απλά με έδιωξε η βία του Πολυτεχνείου και τα ναρκωτικά:
η περιοχή στο Πολυτεχνείο είχε γίνει μιά απαίσια πιάτσα εμπορίας και χρήσης ναρκωτικών συν την συνοδή εγκληματικότητα των ναρκωμανών , συν τα περιθωριακά στοιχεία , συν τους απλούς κακοποιούς. (συνήθως εισαγόμενοι: απο Ρουμάνους και γύφτους πορτοφολάδες μέχρι Αλγερινούς ληστές , μέρα μεσημέρι).
Τα πρεζόνια και οι αναρχοαυτόνομοι, ήταν συγκοινωνούντα δοχεία.
Οι πραγματικοί αναρχικοί, οι πιό μεγάλης ηλικίας - σήμερα πενηντάρηδες και εξηντάρηδες και πάνω- δεν έπαιρναν ναρκωτικά...
...ίσως, λίγο μαύρο.
Ήταν και πιό σοβαροί και όχι βίαιοι.
Σπάνια.
Μάλλον σαν παλιοί χίππηδες έμοιαζαν..
...ή απομεινάρια του Μάη του 68.
Γενικά πάντως, οι παλιοί ήταν κατά των ναρκωτικών και ιδιαίτερα της ηρωίνης:
από αυτούς ξεκίνησε το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη».
Λέγανε ότι τα κυκλώματα της πρέζας ήταν κάτω από αστυνομικό έλεγχο ή, απλά, ανοχή.
Βγάλε άκρη...πάντως δεν μπορώ και να το αποκλείσω ότι κάπου υπήρχε κάτι... καθώς η εμπορία γινόταν σε σταθερές ώρες , τόπους και φανερά.
Προιόντος του χρόνου τα πράγματα συνεχώς χειροτέρευαν :
οι αντιεξουσιαστές άλλαζαν στυλ και συμπεριφορά και γινόταν όλο και πιό θυμωμένοι, όλο και πιό βίαιοι, όλο και λιγότερο κουλτουριάρηδες.
Άλλαξαν και στην φάτσα: κάποιοι δεν διέφεραν από μικροαστούς.
Άλλοι, πάλι, έμοιαζαν με τους χούλιγκαν των γηπέδων : «φρικιά» και «τρελλαμένα χουλιγκάνια», που έκαναν και χρήση και, μαστουρωμένοι, γινόταν βίαιοι.
Στο Δεκέμβριο του 2008, στις ταραχές, είδα πολλά χουλιγκάνια που είχαν γίνει μπαχαλάκηδες.
Συγκοινωνούντα δοχεία και εδώ.
Η λατρεία της καταστροφής: νομίζω ότι το σπάσιμο και η φωτιά, είναι για κάποιους από αυτούς κάτι σαν σεξουαλική πράξη...μεθάνε με την εξουσία που νιώθουν ότι έχουν... με τον τρόμο που προκαλούν...
...σαν να έρχονται σε μιά κατάσταση διονυσιακής διέγερσης.
Πιθανόν και με στοιχεία οργασμού.
Οι διονυσιακές λατρείες ξεκίναγαν με χορό και ρυθμό , έφταναν σε έκσταση, και κατέληγαν σε όργια και βία.
Οκ... δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αντιστοιχία...αλλά αυτό μου θύμιζε ο «Κοκκινόμαυρος Δεκέμβρης».
Μερικές φορές, έκανα προσπάθεια να καταλάβω τι σκατά σκέφτονται, τι ξέρουν, τί ιδέες, φόβοι και ελπίδες κρύβονται μέσα στο κεφάλι τους.
Θυμάμαι, όταν παραμονές εορτασμού Πολυτεχνείου , κάνοντας μιά βόλτα απο τα τραπεζάκια των οργανώσεων και των κομμάτων ( τα περισσότερα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) άρχισα να χαζεύω τα βιβλία που πούλαγαν.
Σαν άρρωστος βιβλιόφιλος, πάντα μου άρεσε να βλέπω εκδόσεις περιθωριακές, που δεν βλέπεις στα κοινά βιβλιοπωλεία.
Είδα λοιπόν κάποιο με τον τίτλο «ο Λένιν στη Ελβετία», δηλαδή αναφερόταν στην προεπαναστατική περίοδο που έζησε ο Λένιν στην Ελβετία, προετοιμάζοντας την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Έπιασα κουβέντα με τον νεαρό που τα πούλαγε: ήταν σε κάποια οργάνωση ακροαριστερή, άγνωστη, και μου δήλωσε ότι ήταν φοιτητής του μαθηματικού.
Βέβαια είχε ταλαιπωρημένη φάτσα, ίσως έπαιρνε και κάποια ναρκωτικά, δεν ξέρω.
Κουβέντα στην κουβέντα , κατάλαβα πόσο φτωχές και μονόπλευρες γνώσεις είχε: ενδιαφερόταν για το τί έκανε ο Λένιν στην Ελβετία και δεν είχε διαβάσει τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη!
Ούτε και τον Μακρυγιάννη ήξερε.
Του μίλησα μέ ενθουσιασμό γιά το βιβλίο, πως είναι ένα ιστορικό μνημείο και ντοκουμέντο τεράστιας σημασίας , γραμμένο απο ένα αυθεντικό λαικό αγωνιστή, επαναστάτη, σε αυθεντική λαική γλώσσα της εποχής του 21.
Απίστευτο! Σαν να ζωντάνευε ένας οπλαρχηγός και άρχιζε να σου λέει σε πρώτο χέρι, ιστορίες απο την Επανάσταση.
Επειδή έδειξε μέτριο ενδιαφέρον, και επειδή δεν πείστηκα ότι θα το αγόραζε, πήγα απέναντι, στον Παπασωτηρίου, και το αγόρασα και του του έδωσα.
Εξεπλάγη...δεν περίμενε ό «αστούλης» γιατρός να δείξει τόσο ενδιαφέρον και να προσφέρει και ένα βιβλίο.
Θεώρησα αδιανόητο ένας Έλληνας φοιτητής να κάθεται να διαβάζει ασήμαντα πράγματα που δεν αφορούν τον τόπο του και να αγνοεί θεμελιώδεις ιστορικές πηγές που τον αφορούν... ως έλληνα «κοινωνικό αγωνιστή».
Τώρα που το σκέφτομαι, αμφιβάλλω αν διάβασε πάνω από μιά σελίδα.
Τέτοιοι τύποι με εμμονές, δεν ασχολούνται μέ τίποτε που δεν ενισχύει τις εμμονές αυτές.
Η αλήθεια είναι πως πάντα έκανα προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονται αν τους δείξεις ενδιαφέρον, εμπιστοσύνη και ανιδιοτέλεια.
Δεν το πολυπιστεύω, τώρα: ίσως συμβαίνει, σε μερικούς, σπάνια.
Ποτέ όμως σε αυτούς που έχουν κάλο στον εγκέφαλο.
Όχι ο Μακρυγιάννης δεν τους σώζει, ούτε ο Χριστός ο ίδιος δεν θα τους έσωζε.
Εξ άλλου και Αυτός μόνο δώδεκα άτομα έπεισε.
Στην αρχή.
Εκτός από ένα πού τον πρόδωσε και έναν που αμφέβαλλε ακόμη και όταν τον είδε αναστημένο.
Σύνολο δέκα.