...ένα έμφραγμα που δεν αφήνει κουσούρι, είναι χάιδεμα: μιά μικρή προειδοποίηση από τόν Θεό.
Ένα μικρό εγκεφαλικό, το ίδιο.
Είναι ένα σκούντημα, ένα αυστηρό βλέμμα, μιά μικρή παιδευτική τιμωρία.
Τιμωρία- μάθημα, γεμάτη αγάπη.
Είναι σαν να σου λέει ο Θεός-Πατέρας:
«σοβαρέψου μικρέ!»
«Πρόσεχε! Δεν θα στο ξαναπώ! Ό,τι πάθεις από δω και πέρα, είναι με δική σου ευθύνη! Εγώ σ´τα πα!»
Ένα πιό σοβαρό έφραγμα, ένα πιο σοβαρό εγκεφαλικό που αφήνει αναπηρία, είναι πιό σοβαρή περίπτωση.
Πιό σύνθετη: μπορεί να είναι και προειδοποίηση... αλλά μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τιμωρία.
Και τα δυό μαζί.
Μπορεί να είναι και παλιά γραμμάτια που εξοφλούνται τώρα.
Τα συνηθίζει κάτι τέτοια ο Θεός... δυστυχώς.
Είναι τόσο απρόβλεπτος!
Ο Θεός , μερικές φορές, μου φαίνεται σαν δικαστήριο και σωφρονιστικό σύστημα μαζί:
κάνεις ένα μικρο πλημμέλημα, σου δίνει μιά ποινή με αναστολή.
Με ένα πιό σοβαρό, σε πάει σε μια μικρή ποινή στις αγροτικές φυλακές.
Με κακούργημα, πας Κορυδαλλό για χρόνια να σε πηδάνε οι νονοί της νύχτας.
Τιμωρία και εκπαίδευση συνυπάρχουν... αλλά οι αναλογίες παίζουν.
Το πρόβλημα με τον Θεό είναι πως είναι λιγόλογος και δυσερμήνευτος: έχει πεί τέσσερις-πέντε φρασούλες, ωραίες αλλά γενικές.
Μετά, αναπτύχθηκε ολόκληρη νομοθεσία, μέσω αντιπροσώπων, που τις ερμηνεύουν.
Νομικοί, που φτιάχνουν συνεχώς νόμους και ερμηνευτικές διατάξεις, οι οποίες καταντάνε εξαιρετικά πολύπλοκες και δυσλειτουργικές.
Η πολυνομία, πάντα είναι δυσλειτουργική.
Χώρια που και οι νομικοί τσακώνονται σαν σκυλιά μεταξύ τους.
Βασικά αυτή είναι η δουλειά τους: να τσακώνονται.
Οποιανού η άποψη επικρατήσει, έχει και το πάνω χέρι.
Εγώ πάντως, εξ επαγγέλματος, έχω ως αντικείμενο την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την διαχείριση της αναπηρίας.
Το πρόβλημά μου είναι πως, ενώ με την πρόληψη και την θεραπεία είμαι ok, με την διαχείριση, δεν τα πάω καλά:
είναι κάτι που με καταπιέζει, με στενοχωρεί και γενικά με δυσκολεύει.
Δεν μπόρεσα να τη συνηθίσω με τα χρόνια.
Και όχι μόνο την σωματική αναπηρία αλλά και την ψυχική.
Τελος πάντων, η διαχείριση, είναι στις παρυφές της κυρίως δουλειάς μου και αυτό είναι ανακουφιστικό.
Πέρα απ´ όλα αυτά, η αναπηρία είναι τροφή για μεταφυσική σκέψη: ποιός προκαλεί την αναπηρία, ποιός την επιτρέπει και γιατί.
...βέβαια, καταλαβαίνω πως το μυαλουδάκι του ανθρώπου είναι φτωχό και κάθε βεβαιότητα επί μεταφυσικών θεμάτων και ευθυνών, παρακινδυνευμένη.
Είναι τα εργαλεία φτωχά, είναι και το έργο τεράστιο.
Παρ´ όλα αυτά, τα ερωτήματα ορθώνονται μπροστά μου, θέλω δεν θέλω.
Ο Δράκος είναι μπροστά μου, ξεφυσάει φλόγες μπροστά στην μύτη μου και μου τσουρουφλίζει το μουστάκι.
Δεν έχω ιδέα από που ξεφύτρωσε, από που κρατάει η σκούφια του και τι προθέσεις έχει: όμως , είναι εδώ.
Για να μην τα πολυλογώ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Θεός πάει με τις ώρες του: άλλοτε το παίζει τρυφερή μανούλα, άλλοτε στοργικός και υποστηρικτικός πατερούλης και, άλλοτε, σκληρός δικαστής ή τιμωρητικός-βασανιστικός δεσμοφύλακας.
Αλοίμονό σου αν τον πετύχεις σε στραβή στιγμή...την έχεις βάψει.
Τελικά, πάντως, φαίνεται πως, η κύρια ασχολία του, είναι Δάσκαλος:
μας αντιμετωπίζει σαν μικρούς, μάλλον κουμπούρες, μαθητές.
Αν τα παίρνουμε τα γράμματα, έχει καλώς.
Αν είμαστε κουμπούρες, επίσης,
Αν είμαστε άτακτοι, κάνει διορθωτικές κινήσεις με μικρές σφαλιαρίτσες, να μας εκπαιδεύσει.
Αν είμαστε τελείως κωλόπαιδα και του βγάλουμε το λάδι, μας στέλνει στον Διάολο.
Γενικά πάντως, έχει κόλλημα με τον σεβασμό: κάθε Δάσκαλος απαιτεί σεβασμό.
Κανείς δάσκαλος δεν δέχεται να του βγάζεις γλώσσα.
Αν τον σέβεσαι, έχεις πολλές πιθανότητες να την σκαπουλάρεις.
Ετσι νομίζω.
…ελπίζω.