πολλοί, μικροί, γυμνοί βασιλιάδες

 Όσο πιο πρωτόγονη είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερο κουκουλώνει τα προβλήματά της και παριστάνει ότι δεν υπάρχουν.

Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά" , το  γνωστό παραμθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, είναι διαχρονικό αλλά διαφέρει στην ένταση και έκταση από χώρα σε χώρα. Περιγράφει την ιστορία του  βασιλιά που εξαπατήθηκε από δύο απατεώνες ράφτες, οι οποίοι τον έπεισαν ότι του έραβαν ένα φανταχτερό ρούχο, αόρατο για όσους είναι ανίκανοι ή ανόητοι. 

Ο βασιλιάς, φοβούμενος να παραδεχτεί την αλήθεια, περπάτησε γυμνός στους δρόμους, ενώ όλοι οι υπήκοοι του τον θαύμαζαν φοβούμενοι να πουν την αλήθεια, μέχρι που ένα παιδί φώναξε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Σε όλες τις Αραβικές χώρες η κοινωνική και πολιτική κριτική είναι τόσο περιορισμένη που λίγο να ξεπεράσεις τα ασαφή όρια, σε παίρνει και σε σηκώνει. 

Στην Αίγυπτο , στην Σαουδική Αραβία , την Συρια , το Ιράκ και στο Ιράν, υπάρχουν ελάχιστοι ινφλουένσερς και με το παραμικρό φυλακίζονται. 

Και στην Τουρκία.

…και στην Ευρώπη και ΗΠΑ, μέχρι πρότινος: φυλακίστηκαν άνθρωποι επειδή είπαν ότι υπάρχουν δύο φύλα.

Από αυτή την άποψη στην Ελλάδα είμαστε καλύτερα : 

ναι μεν η δικαιοσύνη έχει τα χάλια της αλλά η ελευθερία του λόγου υπάρχει και μπορείς και βρίζεις ελεύθερα για τις αδικίες που σου γίνονται.

Κάτι είναι και αυτό.

Υπάρχουν όμως πολλοί μικροί γυμνοί βασιλιάδες που δεν τους παίρνουμε εύκολα χαμπάρι. 

Γιατί είμαστε μικροί , γυμνοί βασιλιάδες είμαστε  εμείς, οι ίδιοι.

Οι γιατροί.

Για παράδειγμα το γεγονός ότι το ιατρικό επάγγελμα είναι υπό διωγμόν και ότι η άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος έχει καταντήσει μία κακοποίηση, δεν το λέει κανείς. 

Ούτε οι ιατρικοί σύλλογοι, ούτε  ιατρικές σχολές…

…ούτε οι επιστημονικές εταιρείες.

 Αλλά ούτε οι συνδικαλιστές και τα κόμματατα λένε όπως πρέπει: 

τα μπερδεύουν με πολιτικά και ιδεολογικά τερτίπια σε βαθμό υπερβολής.

Γενικόλογες καταγγελίες του καπιταλισμού και της δεξιάς, δεν αρκούν.

Το ότι ο πληθυσμός των ελλήνων πολιτών αλλά και των επισκεπτών στα νησιά,  είναι στην ουσία ιατρικά ακάλυπτος, δεν σχολιάζεται από κανέναν συγκεκριμένα. 

..και κυρίως δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες διεθνείς καταγγελίες και νομικές ενέργειες. 

Κάθε ανεύρυσμα εγκεφάλου στην Κρήτη που δεν εμβολίζεται και παραμένει εκεί περιμένοντας το θαύμα για να γλυτώσει την παράλυση , θα πρεπε να ακολουθείται από μια διεθνή καταγγελία και από μια αγωγή αποζημίωσης από το υπουργείο υγείας.

Αυτό γίνεται σε ορισμένες χώρες:

 για παράδειγμα στη Δανία όπου ιδιωτικοποίησαν την ακτινοδιαγνωστική διαδικασία των νοσοκομείων, ένας ασθενής έκανε μήνυση στο υπουργείο και αποζημιώθηκε διότι η λάθος διάγνωση του στοίχισε επιδείνωση της πάθησης του.

Κάθε γονέας που το παιδί του δεν χειρουργείται λόγω έλλειψης χειρουργών  στο Παίδων,  θα έπρεπε να τραβάει και μιά αγωγή αποζημίωσης με πληρωμένη νομική κάλυψη από κόμματα και κοινωνικούς φορείς.

Οι Γιατροί έχουν φτάσει πλέον στα όρια τους με υπερεργασία και εκμετάλλευση. Τα εισοδήματα του περικόπτονται και καταληστεύονται: 

κλασικό παράδειγμα οι εργαστηριακοί γιατροί. 

Και κανείς δε μιλάει.

Στην τελευταία ανάρτηση που έκανα,  που έγραψα ότι ο γιατρός στην Ελλάδα είναι ένας ανασφαλής, αγχωμένος  λειτουργός υπό διωγμόν, είχε τεράστια απήχηση μέσα σε 24 ώρες.

Από τους ίδιους τους γιατρούς αλλά και από το κοινό. 

Οι γιατροί πρέπει να πάψουν να παριστάνουν τους άνετους, τους κουλ ,  τους κυριλέδες και τους επιτυχημένους  να δουν και να πουν αυτό που πραγματικά τους συμβαίνει : 

ότι υφίστανται  συνεχή εξαπάτηση,  εκμετάλλευση και κακοποίηση.

Τέρμα οι πολλοί, μικροί, γυμνοί βασιλιάδες.

https://www.facebook.com/share/p/19Zy1oMeBd/?mibextid=WC7FNe

Γάμου παρενέργειαι

Τι κατάλαβα εγώ απ’ όλα αυτά: δύο ανώριμοι ή  προβληματικοί  άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουνε συνειδητοποιήσει τι θα πει γάμος,  τι θα πει γονεϊκότητα, ποιες είναι οι ευθύνες των γονέων απέναντι στα παιδιά τους,  τι σημαίνει ιερότητα του γάμου…

…πάνε και παντρεύονται «γιά να περνάνε καλά».

Σαν ανώριμα και εγωκεντρικά άτομα που είναι, είναι βέβαιο πως μετά από λίγο καιρό θα αρχίσουν τους καυγάδες και θα σκοτωθούν - κυριολεκτικά ή μεταφορικά-  ζητώντας διαζύγιο. 

Εκεί,  μερικές φορές, αρχίζουν άλλες αθλιότητες: 

ο ένας γονέας εργαλειοποιεί  τα παιδιά εναντίον του άλλου… δηλαδή τα μετατρέπει σε εργαλείο εκδίκησης θυματοποιώντας τα.

«Το παιδί έχει ψυχολογικά προβλήματα» από την βίαιη συμπεριφορά του πατέρα, την αδιαφορία η μητέρας, κλπ κλπ

Και δώστου τα δικαστήρια να παραγγέλνουν παιδοψυχιατρικές εξετάσεις οι οποίες,πολύ συχνά,  θα χρησιμοποιηθούν στο δικαστήριο σαν «αδιάσειστα πειστήρια» ώστε να κερδίσει η μάνα τον πατέρα ή ο πατέρας τη μάνα. 

Αθλιότητες.

Και τελικά,  οι ελάχιστοι παιδοψυχίατροι του ΕΣΥ ,  αντί να βλέπουν πραγματικούς ασθενείς, τρώνε τον χρόνο τους γράφοντας πραγματογνωμοσύνες για τσακωμένους γονείς.

Και τελικά παραιτούνται αφού κανείς δεν ασχολείται και δεν εκτιμά το έργο τους. 

…προβληματικοί γονείς και ευθυνόφοβο κράτος:  

ενός κακού, μύρια έπονται

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0zZwoLFmKzv6U3chb51PYTP7Sbk7NRvh55JMc3tDzdsDLsF45RRaob4DHBZYzuM3Yl&id=100079262331460

Γιατρός στην Ελλάδα

 Γιατρός στην Ελλάδα.

Ανασφαλής, φοβισμένος, ελλιπώς εκπαιδευμένος και σχεδόν υπό διωγμόν, προσπαθεί να επιβιώσει.

Όταν ήμουνα φοιτητής πριν από 40 και βάλε χρόνια, θυμάμαι τους παθολόγους γιατρούς στις κλινικές που πήγαινα για εκπαίδευση.

… δεν ξέρω αν ήταν καλύτεροι ή  χειρότεροι από τους σημερινούς… 

Η εντύπωση μου είναι ότι ήταν καλύτεροι… σε πολλά πράγματα… και κυρίως σε δύο: 

το ένα ήταν ότι ήταν πιο προσεκτικοί, έπαιρναν καλύτερο ιστορικό και έκαναν πιό προσεκτική κλινική εξέταση. 

Το ιστορικό εθεωρείτο  τόσο σημαντικό που, αν δεν έπαιρνες καλό ιστορικό, σου το έσκιζαν μπροστά στα μάτια των υπολοίπων φοιτητών, γιατρών και ασθενών. 

Μου είχε συμβει και μένα  αυτό. 

Αν δεν ήξερες καλά τα εργαστηριακά των αρρώστων που είχες χρεωθεί, σε έπαιρνε και σε σήκωνε.

Θυμάμαι μια φορά με ρώτησε ο Τούντας πόσο ήταν το κάλιο μιας ηλικιωμένης καρκινοπαθούς.

Ήμουνα στο έκτο έτος.

Είχε  τόσο μεγάλο ιστορικό αυτή η άρρωστη… είχε κάνει τόσες πολλές εγχειρήσεις, εισαγωγές και επανεισαγωγές,  που δεν είχα καταλάβει τι γίνεται…

Ο φάκελος της ήταν χοντρός σαν τηλεφωνικός κατάλογος.

… και γι’ αυτό δεν ήξερα και τι ψάχνουμε.

Σε  ένα τέτοιο ιστορικό , τόσο πολύπλοκο και μπερδεμένο, το κάλιο μου φαινόταν ασήμαντο ( δεν ήταν, βέβαια).

Όταν απάντησα στον Τούντα  ότι δε θυμόμουν πόσο ήταν  το τελευταίο κάλιο, με κοίταξε σαν να είμαι κάτι λιγότερο από σκουλήκι.

Ακόμη το θυμάμαι αυτό το ύφος.

Όταν άκουγα ιστορίες  από την  εκπαίδευση των επιμελητών, πάθαινα σοκ με τα βασανιστήρια που είχαν περάσει.

Λοιπόν… κάτι τέτοιοι τύποι, δεν αστειεύονταν καθόλου: 

ήταν πολύ πιο αυστηροί στην ιεραρχία, στην τήρηση ιστορικών, στην κλινική εξέταση, στην συνέπεια στην παρακολούθηση, στην ανάληψη ευθύνης.

Το δεύτερο πράγμα που διέφεραν οι παλιοί από τους καινούργιους παθολόγους, ήταν ότι έκαναν πολύ περισσότερα πράγματα,  πολύ περισσότερες ιατρικές πράξεις και κάλυπταν πολύ περισσότερες αρρώστιες.

Θυμάμαι παραδείγματος χάριν ότι οι παθολόγοι νοσήλευαν μηνιγγίτιδες, έκαναν οσφυονωτιαίες παρακεντήσεις,  έκαναν  παρακέντηση θώρακα ή κοιλιάς με ασκίτη.

Ήξεραν αρκετή καρδιολογία και διάφορες άλλες υποειδικότητες της παθολογίας.

…εντάξει…δε λέω ότι είναι εύκολο σήμερα ένας παθολόγος να ξέρει τόσες πολλές ειδικότητες.. γιατί οι γνώσεις και οι δεξιότητες έχουν απλωθεί τόσο πολύ που δε γίνεται να να είσαι καλός σε όλα. 

Επίσης η εκπαίδευση σήμερα των παθολόγων γίνεται σε μεγάλα νοσοκομεία και πανεπιστημιακές κλινικές που ήδη υπάρχει μια εξειδίκευση και μπορεί ο παθολόγος επι πέντε χρόνια να βλέπει πχ  συνεχώς λεμφώματα και αιματολογικές παθήσεις - αν κλινική έχει τέτοιο προσανατολισμό- και να μη βλέπει καθόλου άλλες παθήσεις οι οποίες να είναι και αρκετά συχνές.

Καρδιολογία η νευρολογία μπορεί να μην μάθει καθόλου διότι παίρνουν τα περιστατικά  οι νευρολόγοι και οι  καρδιολόγοι, τις ηπατοπάθειες, τις χολοκυστοπάθειες και το πάγκρεας οι γαστρεντερολόγοι και πάει λέγοντας.

Η Ιατρική εκπαίδευση έχει εξειδικευτεί πολύ αλλά έγινε και μισερή. 

Δηλαδή ο γιατρός,  ειδικά ο παθολόγος, δεν έχει την αυτοπεποίθηση που είχε ο παλιός παθολόγος.

Αλλά και οι γιατροί των άλλων ειδικοτήτων  της παθολογίας,  δεν ξέρουν …παθολογία.

Δηλαδή ο έλληνας νευρολόγος κάνει έξι μήνες παθολογία ,  η οποία είναι τελείως ανεπαρκής, ενώ ο Εγγλέζος  νευρολόγος έχει κάνει πλήρη παθολογία 4 χρόνια και έχει πάρει τίτλο ειδικότητας παθολογίας μετά από εξετάσεις… και μετά ειδικεύεται στην νευρολογία.

Προφανώς πατάει πολύ καλύτερα στα πόδια του σαν κλινικός γιατρός.

Το συμπέρασμά μου είναι ότι η υπερεξειδίκευση και η ελλιπής εκπαίδευση στην γενική παθολογία και την γενική χειρουργική διεμόρφωσε μια δυο γενιές γιατρών που φοβούνται να επεκταθούν πέρα από το αυστηρά περιορισμένο αντικείμενο τους. 

Σε αυτό το φόβο ήρθε καπάκι και η αντιιατρική προπαγάνδα που ξεκίνησε από τον τύπο, τις εφημερίδες και την πολιτική σκοπιμότητα με τον λαικισμό και τον κοινωνικό πρωτογονισμό -συν τις αγωγές  και τα δικαστήρια -  και ήρθε και έδεσε η αμυντική ιατρική.

Ο γιατρός είναι πλέον ένας ανασφαλής τύπος που πρώτα θα κοιτάξει να καλύψει τον κώλο του και μετά οτιδήποτε άλλο. 

Δυσκολη η αλλαγή της κατάστασης.

Πρέπει να νιώσει ασφαλής και πρέπει να υποβληθεί σε καλύτερη εκπαίδευση.

Επίσης πρέπει να νιώσει ότι η κοινωνία τον σέβεται και δεν τον κυνηγάει, ζητώντας ένα εύκολο εξιλαστήριο θύμα για καθετί στραβό που γίνεται στο χώρο της υγείας και στο νοσοκομείο.

Δηλαδή δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το προσεχές μέλλον.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0kx8xtZXE2kC6Pmm8Ebo9rDJ7VLP3yjnhktFGbQHggtjd81uaBogitrvkMXkxvfN4l&id=100064598918934