... κάτι άλλο ενδιαφέρον που είχα ρωτήσει την Κική Δημουλά:
τι είναι η έμπνευση....και πως ξεκινάει να γράψει ένα ποίημα.
....αν είχα καταλάβει καλά, η απάντηση της ήταν ότι της έρχεται ξαφνικά η έμπνευση από ένα ερέθισμα του περιβάλλοντος:
μπορεί να είναι μια εικόνα, ένα γεγονός, μια ανάμνηση... που μένει κάπου σε μιά συναισθηματική εκκρεμότητα.
Κινητοποιεί συναίσθημα και, μετά, κινητοποιείται και πάλι απο μια λέξη ή φράση.
Και ξεκινάει η σύνθεση.
Όπως στον ζωγράφο.
Δηλαδή οι λέξεις είναι οι μπογιές που ζωγραφίζουν την εικόνα.
Αλλά για να ζωγραφίσουν ένα καλό πίνακα, πρέπει να υπάρχει μία συγκεκριμένη, ειδική, συναισθηματική κινητοποίηση.
Το συναίσθημα κάνει όλη τη δουλειά.
Το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη για ιδέες, έκφραση, λόγο.
Μοιάζει ένα είδος ενέργειας που καταπιέζεται και που κάπου πρέπει να εκφραστεί με κάποιο τρόπο... να πάρει μορφή.
Ο Βαν Γκογκ που ήταν διπολικός - μανιοκαταθλιπτικός- στην φάση της μανίας ( δηλαδή της υπερδιέγερσης του συναισθήματος) ζωγράφιζε τους πίνακες με τα καταπληκτικά, πλούσια, λαμπερά χρώματα που θαυμάζουμε.
...στην καταθλιπτική φάση έκανε πίνακες σκούρους, όλο με γκρίζα και σκούρα καφέ.
Στο μουσείο του στο Αμστερνταμ, είναι σαφές: καταλαβαίνεις με την μία πότε είχε μανιακή και πότε καταθλιπτική φάση.
Αλλά συναίσθημα, είχε.
Στην μανία, ενθουσιασμό και ευεξία.
Και στη καταθλιπτική φάση, ....αδιέξοδο και πόνο.
Στους λογοτέχνες, οι λέξεις.
...στους ζωγράφους, τα χρώματα.
Οι λέξεις είναι σαν μικρά κουτάκια που κουβαλάνε μέσα τους συναίσθημα, ιδέες, αμφιβολίες, υπαινιγμούς, αντιφάσεις.
Το καταπληκτικό γίνεται όταν κουτάκια αυτά όταν τακτοποιούνται στη σειρά: δημιουργούν ένα σύνολο που δίνει μια νέα οντότητα.
Ένα νέο πίνακα.
Ενα νέο ποίημα.
Το άτιμο το συναίσθημα.
Όλο πάει να το διδάξει κάτι η Λογική.... αλλά είναι πανούργο.
Ξεφεύγει πανεύκολα.