Μερικές φορές εκπλήσσομαι με το πόσο ζηλοφθονούν οι σημερινοί έλληνες.
Ακόμη και η νέα γενιά, οι νέοι άνθρωποι, που θα περίμενε κανείς να μην ζηλεύουν αφού η ζωή είναι μπροστά τους και έχουν ακόμη μπόλικες ευκαιρίες να αξιοποιήσουν, ακόμα και αυτοί ζηλεύουν.
Είναι δηλαδή σα να έχουν παραδεχτεί ότι δεν υπάρχουν μελλοντικές ευκαιρίες στη ζωή τους.
Νομίζω ότι δύο είναι τα κύρια αιτία αυτής της ζηλοφθονίας.
Το πρώτο είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση:
αν δεν πιστεύεις ότι είσαι ικανός να κάνεις κάτι καλύτερο από το πολύ μέτριο, προφανώς δεν θα προσπαθήσεις για τίποτε άλλο παρά για το πολύ μέτριο.
Φυσικά, αν δεν προσπαθήσεις δεν θα καταφέρεις τίποτα παραπάνω.
Είναι απλό.
Αν κάποιος τόλμησε και προσπάθησε και πέτυχε κάτι παραπάνω απο σένα, σου αποδεικνύει την δική σου μετριότητα ή ατολμία.
Και φυσικά, τον αντιπαθείς και τον ζηλεύεις.
Η δεύτερη αιτία είναι η στρεβλή αντίληψη για την ζωή:
η σημερινή νεολαία πιστεύει ότι αν δεν έχεις μέσον -και ιδιαίτερα πολιτικό ή οικογενειακό μέσον - δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ τίποτα.
Αυτό γενικά δεν είναι σωστό διότι βλέπουμε αρκετούς οι οποίοι δεν έχουν κανένα μέσο - ακόμα και μετανάστες ή πρόσφυγες- οι οποίοι, παρ´ ότι κινούνται σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, τελικά καταφέρνουν κάτι καλό ή ακόμα και κάτι αξιόλογο.
Επίσης βλέπουμε αρκετούς ελληνες νέους να πηγαίνουν στο εξωτερικό και να διαπρέπουν στον ακαδημαϊκό ή στον οικονομικό τομέα.
Προφανώς και είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα υπάρχει ευνοιοκρατία και νεποτισμός και προωθούνται τα δικά μας παιδιά, οι δικοί μας επιχειρηματίες, οι δικές μας γκόμενες, οι δικοί μας φίλοι , οι δικοί μας σύντροφοι.
Η λεγόμενη γενιά του πολυτεχνείου, για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι αλληλουποστηρίχθηκε υπερβολικά ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης και τελικά σχεδόν όλοι γεράσανε πλούσιοι.
Το ίδιο έγινε παλιότερα με τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας ή της ΕΡΕ.
Τους ένωναν «οι κοινοί αγώνες», όπως έλεγαν αναίσχυντα.
Και πράγματι προόδευαν…
Τουλάχιστον από άποψη κατάληψης θέσεων και δημιουργίας πλούτου.
Και είδαμε πάρα πολλούς με ασήμαντα προσόντα να καταλαμβάνουν μεγάλες θέσεις , να γίνονται για χρόνια υπουργοί, να αποκτούν ύφος και ακριβά γούστα, να πηγαίνουν ευρωβουλευτές στο εξωτερικό χωρίς να ξέρουν πέντε λέξεις αγγλικά, να παίρνουν θεσάρες χωρίς αξιόλογη εργασιακή εμπειρία, να γίνονται ακόμη και αρχηγοί κομμάτων.
Το μήνυμα δηλαδή των κομμάτων -και ιδίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝέαςΔημοκρατίας - ήταν ότι δεν χρειάζεται να είσαι καλός στην δουλειά σου, δεν χρειάζεται να έχεις ξεχωρίσει στον τομέα σου: αρκεί να είσαι μαζί μας, πειθήνιο και πιστό κομματόσκυλο και, κάποτε, θα ανταμειφθείς.
Ήταν ένα παραμύθι που για χρόνια έγινε πραγματικότητα και το πίστεψε όλη η Ελλάδα.
Το πρόβλημα είναι το πιστεύει ακόμα και τώρα που έχουν αλλάξει οι συνθήκες.
Διότι τώρα δεν υπάρχουν «πακέτα Ντελόρ» και «πακέτα της ευρωπαΐκής ένωσης» και δανεικά κι αγύριστα για να μοιράζει αβέρτα λεφτά η εκάστοτε κυβέρνηση, κάνοντας «κοινωνική πολιτική» στους κομματικούς φίλους και συγγενείς.
Τώρα η χώρα πτώχευσε, χρεώθηκε μέχρι τα μπούνια, οι ξένοι ελέγχουν περισσότερο τα δανεικά που μας δίνουν και, γενικά, η πίτα έχει μικρύνει και παράλληλα οι λιγούρηδες έχουν γίνει πάρα πολλοί.
Τί ´ναι ο Κάβουρας λοιπόν και τι είναι το ζουμί του….
…αντε να δούμε ποιος θα πρωτοφάει από τον κρατικό κορβανά.
Το πολύ-πολύ δηλαδή, τώρα με το γλείψιμο, θα καταφέρει ο νέος οπαδός του εκάστοτε κυβερνητικού Κόμματος, ένα μισθό της συμφοράς με τον οποίο δυσκολεύεται να ζήσει.
Πάνε τα χοντρά επιδόματα, πάνε οι μαϊμού υπερωρίες, πάνε οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τα τεράστια εφάπαξ.
Μια μιζέρια ρε παιδί μου… που δε σε αφήνει να ονειρευτείς την μεζονέτα στα βόρεια προάστεια, το γυαλιστερό αυτοκίνητο και το εξοχικό στην Ερέτρια με τον ξυλόφουρνο, την ψησταριά και το παρκαρισμένο φουσκωτό.
Γάμησέ τα έγινε η φάση…. και, επιτέλους, πρέπει να ζήσουμε με τα λίγα.
Αυτή η παραδοχή μας δηλητηριάζει την ζωή γιατί καθένας που τα καταφέρνει λίγο καλύτερα από αυτό το λίγο το δικό μας , μας μπαίνει στο μάτι σαν ένα καρφί που δε λέει να ξεκολλήσει το άτιμο και μας βασανίζει σαν ημικρανία.
Με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ και η ΝουΔού δε μας έκαναν μόνο άχρηστους και τεμπέληδες που οραματίζονται μια αργομισθία στο Δημόσιο:
μας έκαναν και ζηλιάρηδες και αυτό είναι ένα ακόμη μικρό δράμα στην μίζερη ζωή μας.