Ο ΗΓΕΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Έρωτες. 

Η σχέση ηγέτη -οπαδών, μοιάζει με ερωτική σχέση: 

ο Ηγέτης/Εραστής ενσαρκώνει όλες τις ελπίδες, όλες τις καταπιεσμένες φιλοδοξίες και όλες τις κρυμμένες ανασφάλειες των οπαδών. 

Οι οπαδοί είναι σαν την κακομοίρα λαικογκόμενα που ελπίζει να αλλάξει η ζωή της μέσα από την σχέση της με τον ωραίο, θαρραλέο και ματσωμένο τύπο που την λατρεύει. 

Δικαίωση, καταξίωση και ευημερία έν όψει.

Γιατί τον λατρεύει και αυτή... και του συγχωρεί ένα σωρό ελαττώματα του λεβέντη.

...εκτός από ένα: να την προδώσει γιά μιά άλλη.

Συνήθως, μια πολύφερνη νύφη. 

Αλλά, και ο Ηγέτης-Εραστής, κουφιοκεφαλάκης όπως είναι συνήθως, όσο πιό καψούρα  βλέπει την γκόμενα - λαουτζίκο , τόσο φουσκώνουν τα μυαλά του ότι είναι ξεχωριστός, χαρισματικός, σπέσιαλ και Αναντικατάστατος.

Και φυσικά, για να μην χαλάσει η υπέροχη «σχέση», της λέει ό,τι αυτή θέλει να ακούσει. 

Γιά όσο πάει.

Μια αμφοτερόπλευρη,  ανατροφοδοτούμενη σχέση αλληλοπαραμυθιάσματος: όπως συνήθως όλες οι ερωτικές σχέσεις. 

Στην  αρχική φάση. 

Γιατί πάντα ακολουθεί και η επόμενη φάση: 

της προσγείωσης στην πραγματικότητα. 

Ωραίο το δροσερό νεράκι, να το πιούνε και οι δυό, αλλά, δυστυχώς, κάποιος πρέπει να κουβαλήσει  το λαγήνι στον ώμο. 

Και,  φυσικά, ουδείς σπουδαίος εραστής καταδέχεται να κουβαλάει λαγήνια: είναι προορισμένος να εμπνέει τους άλλους να τα κουβαλάνε.

Πάνω εκεί λοιπόν που κουβαλάει η κακομοίρα,  ιδρώνοντας, το λαγήνι, αρχίζει να τρίζει και η ερωτική σχέση και να δραπετεύουν οι ψήφοι.

ΕΓΩ, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΤΟΥ

 Θέλω να συστήνω καλούς γιατρούς.

Δεν θέλω να συστήνω κανένα γιατρό.

Θέλω και δεν θέλω: αυτό λέγεται «αμφιθυμία».

Θεωρώ καθήκον μου να ενημερώσω σωστά και να προσανατολίσω τον ασθενή.

Να τον προφυλάξω από τους σκιτζήδες που παραμονεύουν... από τα αρπακτικά, απο τους παραμυθατζήδες.

Να συστήσω δυό-τρείς καλούς, που τους ξέρω, και τους έχω εμπιστοσύνη.

Συχνά το κάνω... αλλά , φυσικά, συνήθως πάνε όπου τους πει η κουμπάρα τους, ένας άλλος γιατρός που πίνουν ουζάκια μαζί  -αλλά που δεν έχει ιδέα από το πρόβλημα - ο ασφαλιστής τους, ο κολλητός από τον στρατό.

Προφανώς νιώθω λίγο μαλάκας,  όταν η πειθώ του κάθε άσχετου η μισοάσχετου, είναι  μεγαλύτερη  απο την δική μου.

....ειδικά όταν εγώ έχω κάνει μιά δύσκολη διάγνωση.

Αλλά δεν κάνω κωλοτούμπες να πείσω κανένα: ούτε συμφέρον έχω, ούτε βλάκείες ή υπερβολές μπορώ να λέω για τον ένα και για τον άλλο..

«Θαυματοποιοί», «μοναδικοί», «χρυσά χέρια», «τρομερά νυστέρια» κλπ, μακριά από μένα.

Ντροπής πράγματα...καφενειακά.

Ασε που θεωρώ ότι είναι και έλλειψη σεβασμού στον άρρωστο: 

κάθε άτυχος άνθρωπος δικαιούται λίγη αλήθεια.

Και άτυχος και παραμυθιασμένος, πάει πολύ.

Πρόκληση.

Αρα,  μόλις πουν ότι θα πάνε στον γνωστό της κουμπάρας τους, δεν αντιδρώ:

«βέβαια, όπου νομίζετε και νιώθετε καλύτερα».

Αν όλα πάνε καλά, μιά χαρά.

Η δικαίωση της κουμπάρας δεν με ενοχλεί.

Αλλά όταν δεν πάνε καλά?...ε? 

...εεε, τότε υπάρχει ένα προβληματάκι.

Επιπλοκή...στράβωμα...ο άρρωστος πάει κατά διαόλου.

Και δόστου τηλέφωνα τώρα σε μένα...έγινα πάλι η σανίδα σωτηρίας:

ζητάνε απεγνωσμένα τα καλά νέα.

Αλλά δεν μπορώ: και τα καλά λόγια,  έχουν τα όριά τους.

Τον αετονύχη μεγαλογιατρό, βλέπεις, δεν τον πολυρωτάνε:

είναι πάντα  «τόσο πολυάσχολος»...

Άσε που είναι και κάπως βαρύς και τα λόγια του μετρημένα.

Τσαλαβουτάει με τις επιπλοκές και ροκανίζει τον χρόνο.

Σαφείς εξηγήσεις, σπάνια δίνει... και έγκαιρα, ποτέ.

Μόνο όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες...δηλαδή όταν έχουν εξαντληθεί άρρωστος και συγγενείς, ψυχολογικά και οικονομικά.

Τότε μπαίνουν στο παιχνίδι άλλα κοράκια.

Κέντρα ειδικής αποκατάστασης, θαυματουργοί φυσιοθεραπευτές, εναλλακτικοί, βιοενέργεια και βότανα και πάει λέγοντας.

Και δόστου τηλεφωνήματα για συμβουλές.

Η κουμπάρα βλέπεις, τώρα δεν έχει άποψη.

Της τελείωσαν οι απόψεις.