κακορίζικος λαός?

…όταν ήμουνα στο δημοτικό, πίστευα πως είμαστε σπουδαίος λαός: 

διάβαζα αρχαία ιστορία με ήρωες…με Μαραθώνες Σαλαμίνες , Μεγαλέξανδρους  κλπ…

…συν φιλοσόφους , μαθηματικούς και άλλους σπουδαίους…

…άρα υπήρχε υλικό να υποστηρίξει την υπερηφάνεια μου.

Μετά άρχισαν τα προβλήματα.

…στις πρωτες τάξεις του γυμνασίου έγινα Θεούσος: 

κατηχητικό, Βυζάντιο, ταπεινοφροσύνη, χριστιανικές αρετές.

Πράγματα και αξίες  κάπως ασύμβατες με τους αρχαίους υπερήρωες και πανεπιστήμονες.

Στα δεκαπέντε μου, έγινα άθεος… ή μάλλον αγνωστικιστής: 

ήθελα αποδείξεις.

Λες και  ο Θεός προκύπτει σαν λύση αλγεβρικής εξίσωσης.

Όμως συνέχισα να πιστεύω ότι οι έλληνες είμαστε σπέσιαλ τύποι.

Έχουμε ιστορία …όχι αστεία… λίγοι λαοί έχουν τόσο σπουδαίο πολιτισμό κλπ.

Ασε την γλώσσα μας που είναι, από μόνη της, αθάνατο μνημείο κλπ κλπ.

«Είμαστε κακορίζικος λαός» έλεγε ο πατέρας μου με περιφρόνηση και τσαντιζόμουνα.

…και τί δηλαδή σημαίνει «κακορίζικος»? σκεφτόμουνα.

…τι βλακείες είναι αυτές? ´έλεγα (απο μέσα μου).

Το πρόβλημα ήταν ότι παράλληλα σεβόμουν την γνώμη του και τις γνώσεις του…ήταν μορφωμένος τύπος και έξυπνος.

Άρα? 

…που την έβλεπε την κακομοιριά και τον «κακορίζικο» χαρακτήρα του Έλληνα?

Η κακομοιριά υπήρχε και υπάρχει : απλά δεν την έβλεπα εγώ.

Προφανώς, ένας  χαζοβιόλης άσχετος ήμουνα… που έκανα τον έξυπνο.

Τώρα όμως την βλέπω την ελληνική κακομοιριά.

Πέρασαν πενήντα χρόνια για να την δώ.

…άργησα λίγο, δεν αντιλέγω.

Και που την βλέπω?

Σε ένα σωρό… θα πω ένα,  για να μην γράψω δοκίμιο.

Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων είναι μιά κακομοιριά.

Κακομοιριά, υπανάπτυξη, προσβολή και εμπαιγμός των πολιτών.

Από όλα τα κόμματα.

Είχε δίκιο  ο πατέρας  μου: είμαστε κακορίζικοι.

Κακό ριζικό..

Ααα ρε πατέρα…πάλι δίκιο είχες.

τι βλέπει ο μέσος άνθρωπος κάθε πρωί?

 ...ο μέσος άνθρωπος όταν πάει το πρωΐ να κατουρήσει, ρίχνει μιά κλεφτή ματιά στον καθρέφτη... 

...και τι βλέπει?

Έναν μαλάκα.

Ο μαλάκας, έχει μιά δουλειά που δεν του αρέσει, μια δουλειά και μιά γυναίκα που τον καταπιέζουν και, που, αμφότερες, του δίνουν  κάμποσα  υλικά ή ψυχολογικά ψιχουλάκια, ίσα να επιβιώσει και να εκπληρώσει «τις υποχρεώσεις του».

Υποχρεώσεις? 

Υποχρεώσεις είναι οι κρίκοι της αλυσίδας που τον έχει δέσει χειροπόδαρα.

Κατ´ αρχήν, οι φόροι: τα σκληρά δουλεμένα λεφτουδάκια του που τα διαχειρίζονται εκλεγμένοι απατεώνες.

Βγάλε άκρη που πάνε και αν πιάνουν τόπο.

Προφανώς, τα περισσότερα πάνε σε τσέπες, σε πολιτικάντικα πυροτεχνήματα ή σε διορισμούς αργόσχολων.

Αλλά , ο μαλάκας , θα πληρώσει και άλλες «απαραίτητες υποχρεώσεις»: 

ασφάλειες, δασκάλους, γιατρούς, κομμώτριες, ψυχολόγους, παπάδες, φιλανθρώπους, κτηνιάτρους και συζύγους  η χαζογκόμενες.

(Ως γνωστόν οι ερωμένες  κοστίζουν πιο  πολύ χρήμα, χρόνο και ψυχική ενέργεια από τις συζύγους και αυτός είναι ο κύριος λόγος που παντρεύονται οι νοικοκυραίοι.

Ασε που και η προσφορά τους είναι πρόσκαιρη και αρκετά αμφισβητήσιμη).

Αλλά,  ο μαλάκας,  θα πληρώσει και τις διακοπές…

…διακοπές  που πρέπει να κάνει (αφού κοντεύει να τα παίξει), αλλά και τα είδη ψευτοπολυτελείας (για να νιώσει ξεχωριστός) και τις λοιπές μαλακίες που  του επιβάλλουν οι μόδες των κερδοσκόπων.

Όλα αυτά είναι τζάμπα έξοδα αφού ανακουφίζουν ελάχιστα.

Είναι σαν ληγμένα αντιβιοτικά γιά μιά χρόνια λοίμωξη.

Την χρόνια λοίμωξη που  που ονομάζεται «επιβίωση του μικρομεσαίου».

Ο μικρομεσαίος μαλάκας είναι σαν φθισικός: υποφέρει και ελπίζει να ανακάμψει.

Σιγά μην ανακάμψει.

Πέφτει όλο και πιό βαθειά στο αδιέξοδο των «υποχρεώσεων».

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο μαλάκας έχει επίγνωση :

ξέρει ότι είναι μαλάκας και ότι όλα αυτά τα τρωκτικά τον δουλεύουν.

Απλά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Είναι αδύναμος χαρακτήρας: 

δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις γιά να απελευθερωθεί,  όπως ο χοντρός διαβητικός δεν σταματάει να τρώει γλυκά ενώ τον βλάπτουν.

Παρηγοριέται λίγο ότι  πολλοί από αυτούς που τον δουλεύουν, είναι και αυτοί εξ ίσου - ή και περισσότερο - μαλάκες από αυτόν.

Και αυτοί,  προσπαθούν να επιβιώσουν σαν μικρά, ηλίθια πιράνχας:

κόβουν μικρές μπουκίτσες από την σάρκα των διπλανών τους.

Έτσι επικρατεί μιά στοιχειώδης δικαιοσύνη αλληλοβασανιζόμενων θυτοθυμάτων.