Ένας μηχανικός αυτοκινήτων δεν θέλει πελάτες με καινούργια αυτοκίνητα: θα βγάλει ψίχουλα από τα σέρβις.
Προφανώς προτιμάει φραγκάτους με παλαιά αυτοκίνητα που τα συντηρούν για συναισθηματικούς λόγους.
Με τα σαπάκια βγάζεις λεφτά, με τα καινούργια όχι.
Αυτά σκεφτόμουν και για ορισμένους γιατρούς και ψυχολόγους: θυμάμαι πόσο είχε θυμώσει μαζί μου μια ψυχολόγα που έκανε 2-3 χρόνια ψυχοθεραπεία σε μια ασθενή που είχε κρίσεις πανικού.
Με λίγη, ήπια και ασφαλή αντικαταθλιπτική αγωγή, λυτρώθηκε.
Προφανώς η «ψυχοθεραπεύτρια» προτιμούσε να την πηγαινοφέρνει κάθε βδομάδα επί χρόνια, κάνοντας αναφορές στα παλαιά «τραύματα» της παιδικής ηλικίας, το οιδιπόδειο και την «αντιμεταβίβαση».
Η συντήρηση μιας παθολογίας για δευτερογενές όφελος, είναι μεγάλη και συχνή αμαρτία.
Και δεν είναι μιά αμαρτωλή συμπεριφορά μόνο των θεραπευτών γιατρών, ψυχολόγων κλπ που τους συμφέρει να συντηρούν μιά παθολογία πηγαινοφέρνουντας ασθενείς στα γραφεία τους για οικονομικό όφελος.
Παρατηρείται και σε απλούς ανθρώπους που διογκώνουν τα συμπτώματά τους για να κερδίσουν προσοχή, συναισθηματική υποστήριξη και εξάρτηση.
Καθε γεροντοκόρη που είναι συναισθηματικά και πρακτικά δέσμια στην ψευτοάρρωστη μάννα της, το υποψιάζεται.
«Κανείς άντρας δεν είναι ποτέ αρκετά καλός για την κορούλα της» , λέει η μαμά.
Γιατί δεσμός ή γάμος σημαίνει συναισθηματική εξάρτηση γιά την κόρη και, συνεπώς, συναισθηματική απεξάρτηση από τη μαμά.
Τα βάσανα και η αυτοθυματοποίηση είναι γερά εργαλεία συναισθηματικού χειρισμού.