Στην Ελλάδα δεν προκόβεις ποτέ παρά μόνο αν είσαι διάσημος:
είτε είσαι καλός στην δουλειά σου, είτε ντενεκές ξεγάνωτος, δεν μετράει.
Το μόνο που μετράει , είναι να είσαι γνωστός.
Στην ιατρική κοινότητα, είναι κοινός τόπος... οι καλοί γιατροί είναι σεμνοί και αφανείς: τους ξέρουν μόνο οι συνάδελφοί τους πως είναι καλοί.
Γι αυτό, όταν οι ίδιοι ψάχνουμε ένα καλό γιατρό -πχ στο τάδε θέμα- ρωτάμε άλλους γιατρούς, συνήθως της ίδιας ειδικότητας:
«γιά το τάδε θέμα/ πρόβλημα, που να πάω?».
Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να βρείς ένα καλό γιατρό.
Γενικά, οι τηλεοπτικοί γιατροί -ή αυτοί που αυτοπροβάλλονται στα ΜΜΕ - δεν χαίρουν εκτίμησης:
οι περισσότεροι λοιποί γιατροί τους αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη.
Και δεν είναι από ζήλεια: είναι η πραγματικότητα.
Είναι φυσικό:
το μυαλό σου ή στην δουλειά σου θα το έχεις ή στην προβολή της.
Ποτέ οι διευθυντές παραγωγής καί έρευνας, δεν είναι και διευθυντές μάρκετινγκ.
Αλλά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ικανότητα και προκοπή, δεν πάνε απαραίτητα μαζί.
Οι θέσεις και το χρήμα πάνε μάλλον στα λαμόγια της προβολής και της επικοινωνίας.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική.
Άμα δείτε πολιτικούς που είναι συνέχεια στα τηλεοπτικά στούντιο, είναι μπάφες.
Δεν γίνεται ρε φίλε, και τους φακέλλους σου να μελετάς, και να είσαι όλη μερα με τον Αυτιά, τον Παπαδάκη και την Μενεγάκη.
Απλά πράγματα.
Αλλά ο μαλάκας ο κοσμάκης, δεν χαμπαριάζει: ψηφίζει τηλεοπτικές μούρες.
Αυτά σκέφτομαι και παρηγοριέμαι που δεν τα κονόμησα:
δεν κατάφερα την απαραίτητη επικοινωνιακή συμπεριφορά.
🙂
Παρά ταύτα, αρχίζω να την μελετάω τώρα:
...λέω...τι στο διάολο...ένα κάρο μαλάκες έγιναν φίρμες και δεν αξίζουν μία...άρα, θά είναι κάπως απλό το θέμα.
Δεν μπορεί να είναι πολύπλοκο.
Άρχισα λοιπόν να μελετάω τους «επιτυχημένους»:
πολιτικούς και ηθοποιούς, για αρχή, που είναι καθαρά επαγγέλματα γκλαμουριάς.
Λοιπόν οι κανόνες δεν είναι πολλοί και , το ενδιαφέρον είναι ότι είναι κοινοί.
Και στους πολιτικούς και στους ηθοποιούς.
Ένας καλός πρώτος κανόνας, είναι οι ... «αλλαξοκωλιές»:
όχι οι ...κυριολεκτικές - αν και αυτό παίζει- αλλά οι μεταφορικές.
Τέτοιες «αλλαξοκωλιές» είναι πχ η αμοιβαία αλληλοπροβολή:
πχ βλέπεις έναν μέτριο ηθοποιό και λέει για ένα άλλο καραμέτριο ηθοποιό: «μεγάλος θεατράνθρωπος!»
Αν δεν μπορεί να το πεί γιατί ο τύπος είναι καρακακόμοιρος, λέει πχ
«Η ερμηνεία του, στον ρόλο του υπηρέτη στο έργο τάδε...ήταν καταπληκτική...έγραψε ιστορία!»
Ο δεύτερος «θέατράνθρωπος» στην πρώτη ευκαιρία, φυσικά θα γλύψει, δημόσια, τον πρώτο «θεατράνθρωπο» κοκ
Οι αλλαξοκωλιές στην πολιτική, επίσης είναι επιβεβλημένες:
πχ ένας τενεκές διορίζει σε μια υπεύθυνη θέση έναν άλλο, κολλητό του, τενεκέ:
μόλις κάνει αυτός κάτι ασήμαντο, το προβάλλει και αρχίζει τα συγχαρητήρια.
Μπράβο στον ΤΑΔΕ που ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ κατάφερε να κάνει δενδροφύτευση Βασιλικού και Δυόσμου στο προαύλιο του οργανισμού ΤΑΔΕ...ο λαός της Βλαχοαγουλινίτσας τον ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΙ γιατί όχι μόνο μυρίζει ωραίες μυρωδιές και χαλαρώνουν τα νεύρα του, αλλά και γιατί εξαφανίστηκαν τα κουνούπια ...αυτά που ως γνωστόν μεταδίδουν τον ιό του ΔΥΤΙΚΟΥ ΝΕΙΛΟΥ και αλλες ασθένειες....ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ, ΓΙΩΡΓΗ!!!
κλπ κλπ
Και ο Γιώργης, στην πρώτη ευκαιρία, θα ανταποδώσει:
«ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ ΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ, ΓΙΑΝΝΗ, ΜΗΝ ΚΩΛΩΝΕΙΣ, Ο ΛΑΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ» κλπ κλπ.
Αυτή είναι η πολιτική αλλαξοκωλιά.
Λοιπές μέθοδοι, προσεχώς.
