ναί, έχω ανάγκη από ήρωες

 Με ρώτησε κάποιος γνωστός μου, πρόσφατα, αν ο κόσμος και οι άνθρωποι παλιά, ήταν καλύτεροι από σήμερα.

Στην αρχή είπα ότι ο κόσμος είναι ίδιος.

Μετά είπα ότι παλιότερα ήταν χειρότερος γενικά αλλά ότι οι ανθρώπινες, οι  φιλικές και οι οικογενειακές σχέσεις, ήταν καλύτερες.

Τελικά κατέληξα πως παλιά ο κόσμος ήταν πιο σκατένιος: 

πως ήταν πιο αυταρχικός, πιο καταπιεστικός.

Παλιότερα μου άρεσε να δημιουργώ ήρωες. 

…και δεν εννοώ τίποτα μεγάλους ήρωες σαν τον Καραϊσκάκη, τον Ηρακλή ή τον Θησέα, αλλά μικρούς ήρωες της καθημερινής ζωής: 

…ένα σκληρά εργαζόμενο οικογενειάρχη που παλεύει με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της φτώχειας και της ανασφάλειας,  μιά διαζευγμένη με παιδί που παλεύει σε σκατοδουλειές, ένας εργαζόμενος νεαρός που προσπαθεί να σπουδάσει, ένας γέρος που θυσιάζει μέρος της σύνταξης για τα εγγόνια του. 

Όλους αυτούς, είχα μια τάση να τους εξιδανικεύω, δηλαδή να τους βλέπω καλύτερους απ´ ό,τι πράγματι είναι. 

Να τους βλέπω σαν μικρούς ήρωες και να παραβλέπω ό,τι στραβό η αναξιοπρεπές,  κάνουν.

Είχα μια ψυχολογική ανάγκη να πιστέψω ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καλοί και πως οι δύσκολες συνθήκες επιτρέπεται  να τους εκτρέψουν -προσωρινά- σε μικρές οι μεγαλύτερες αθλιότητες.

Γι’ αυτό και μάλλον ξεπερνούσα  όλες τις μικροπρέπειες, μικροπαγαποντιές, μικροαπατεωνιές και άλλες κακομοιριές που έκαναν στα πλαίσια της καθημερινής ζωής. 

Είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα.

Η κατασκευή ηρώων είναι καλό πράγμα, αλλά κοστίζει.

Τώρα, ξέμεινα από ήρωες.

Είναι πρόβλημα αυτό: μου φαίνονται όλοι γκρίζοι.

Δεν έχω να περιμένω κάτι σπέσιαλ ηρωικό: 

σαν να πηγαίνω στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο και να διαπιστώνω ότι όλα τα γλυκά έχουν πάνω κάτω την ίδια γεύση. 

Οι σκάρτοι τύποι, σπάνια είναι τελείως σκάρτοι… 

….και οι ενάρετοι, σπάνια είναι εντελώς ενάρετοι.

Με ενοχλεί αυτός ο σχετικισμός και η ομογενοποίηση των πάντων αλλά δεν μπορώ πλέον να αυτοπαραμυθιαστώ στα γεράματα.

…τώρα,  απλά προσέχω για ανησυχητικά σημάδια.

Αυτά με προειδοποιούν.

Τα ανησυχητικά σημάδια στον χαρακτήρα είναι όπως οι κατσαρίδες στην κουζίνα: 

ποτέ δεν υπάρχει μόνο μία.

Αλλά το κουσούρι της ηρωοποίησης μου έμεινε στο βάθος…μού συμβαίνει καί τώρα, αλλά πιό σπάνια:  

βλέπω κανένα μικρό ήρωα της καθημερινότητας, καποιον πεισματάρη ή κάποιον περήφανο, κάποιον ανιδιοτελή, γενναίο  ή γεναιόδωρο και ,  αμέσως,  τον φτιάχνω απόγονο των παληκαριών του 1821.

Κουσούρια είναι αυτά.

Σαν τους απατημένους συζύγους:  θα βλέπω την κυρία μου, πρώτη και καλύτερη ό,τι και να γίνει.

γιατροί και ασθενείς: η καταστροφή της σχέσης

 Η σχέση γιατρού και ασθενούς είναι, από την φύση της,  μιά σχέση εξουσιαστική: 

ο γιατρός είναι ο υγιής, ο δυνατός, ο ψύχραιμος, ο σωτήρας, ο κάτοχος της γνώσης.

Ο ασθενής είναι ο αδύναμος , ο πονεμένος, ο φοβισμένος, ο  άνθρωπος που ζητάει βοήθεια από τον πρώτο.

Ο αδαής, ζητάει βοήθεια από την «αυθεντία».

Στις πρωτόγονες κοινωνίες ο γιατρός ήταν ο Μάγος  της Φυλής, ο  κάτοχος των μεγάλων φυσικών και μεταφυσικών μυστικών, ο  δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον αρχηγό.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. 

Από τη δεκαετία του 70 και μετά,  με την αμφισβήτηση  κάθε αυθεντίας και κάθε κατεστημένης εξουσίας, οι γιατροί και η ιατρική εξουσία ήταν από τους πρώτους θεσμούς που αμφισβητήθηκαν . 

Σε αυτό βοήθησαν οι φαρμακευτικές και οι ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες θέλησαν να αφαιρέσουν την εξουσία από τους γιατρούς και να την πάρουν οι ίδιες.

(Η  εξουσία επιρροής και εκμετάλλευσης των ασθενών είναι πολύ μεγάλη μπίζνα για να την νέμονται οι χαζογιατροί).

Η κολακεία του κοινού που πλέον ψευτομορφώθηκε, οδήγησε στην αίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει διαγνωστικά και θεραπευτικά τι του ταιριάζει.

Το διαδίκτυο τελείωσε τη δουλειά. 

Ο καθένας πατάει μερικά κουμπιά στο κινητό του και έχει την παγκόσμια βιβλιογραφία στο πιάτο.

Βέβαια μαζί με την σοβαρή βιβλιογραφία ξεπηδάει και ένα πέλαγος (ένας ωκεανός!) , σκουπιδοβιβλιογραφίας.

Προφανώς ο Μπάμπης και η Τούλα δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τι αξίζει μέσα στο χάος της πληροφόρησης , ούτε κατανοούν την βιβλιογραφία,  αν την βρουν.

Ο Μπάμπης και η Τούλα,  όμως, δεν κωλώνουν απο τέτοια:

έχουν άποψη ακλόνητη και για την επιστήμη και για τους γιατρούς και μπορούν μάλιστα να τους βαθμολογούν στο Google.

Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά,  η εξουσιαστική σχέση έχει αντιστραφεί: την εξουσία, πλέον,  την έχει ο «καταναλωτής υπηρεσιων υγείας» ο οποίος έχει το πάνω χέρι στην κριτική,  στην κοινή γνώμη και στα μίντια και, την θέση του αμυνόμενου την έχει ο «πάροχος υπηρεσιών υγείας», ο γιατρός,  που προσπαθεί να φυλάξει τον κώλο του από τις επιθέσεις που δέχεται από όλες τις μεριές  και πρέπει να κρατήσει άμυνα γιά κάθε πιθανό μπελά που μπορεί να βρει,  συχνά για ψύλλου πήδημα.

Οι σχέσεις εξουσίας γενικά είναι κακό πράγμα και μερικοί λένε ότι είναι και διαβολικό: 

πχ λένε πως ο Σατανάς  δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας εξουσιαστής , ένας διαφθορέας, ο οποίος μετατρέπει τους ανθρώπους επίσης σε εξουσιαστές,  δηλαδή σε βίαιους ανθρώπους που κάθονται στο σβέρκο άλλων ανθρώπων.

🙂

Το πρόβλημα τώρα είναι ότι η αλλαγή  εξουσίας  χειροτέρεψε τα πραγματα: 

περάσαμε από τη μιά κακή εξουσία σε μιά χειρότερη.

Διότι,  αν η εξουσία των γιατρών ήταν κακή μια φορά,  η εξουσία του αδαούς - και αυτάρεσκου μέσα  στην άγνοιά του- κοινού,   είναι τρισχειρότερη.

Η εξουσία των γιατρών συνήθως πήγαινε μαζί με τον ορθολογισμό και την επιστημονική γνώση… ενώ,  σήμερα,   η εξουσία του κοινού και των ασθενών  πάει μαζί με την επιστημονική ασχετοσύνη και την κάθε  παρανοική θεωρία συνωμοσίας.

Φως, δεν βλέπω.

Αντε βγάλε άκρη με τα όρια μεταξύ λαικισμού και δημοκρατίας και τα όρια   μεταξύ υστερικής  ανοησίας και νηφαλιότητας.

Οι γιατροί και κυρίως οι ιατρικές ηγεσίες, έχουν ευθύνη: υπέκυψαν στον Μαμωνά.

Ο Μαμωνάς , το πνεύμα του διαφθαρμένου εμπορίου, έδωσε στις ιατρικές ηγεσίες χρήματα και κοσμική εξουσία  και οι ιατρικές ελίτ - και μέρος της ιατρικής κοινότητας - παρέδωσαν  την αρετή, την αξιοπιστία και την σχέση εμπιστοσύνης που είχαν κτίσει με τους ασθενείς.

Δυστυχώς, θέλει πολλή δουλειά, χρόνο  και υπομονή,  η επανοικοδόμηση καλών σχέσεων σε ένα ζεύγος που αλληλοκερατώθηκε…