...οι λογοτέχνες που σήμερα θαυμαζουμε και θεωρούμε ως «κλασσικούς», στην εποχή τους ήταν εμπορικοί συγγραφείς:
ο Σαίξπηρ ήταν ένας λαικός θεατρίνος και θεατρικός σεναριογράφος... ο Ντοστογέφσκι, ο Ντίκενς και ο Δουμάς δημοσίευαν έργα σε συνέχειες σε εφημερίδες και περιοδικά: ήταν τα σήριαλ της εποχής τους.
Προφανώς ο λαουτζικος τότε, είχε αισθητικό κριτήριο και τα εκτιμούσε.
Ο Τσέχωφ δημοσίευε μικρά διηγήματα σε εφημερίδες και αυτά τον έκαναν εύπορο και διασημο στα 26 του.
Ο κόσμος πάντα εκτιμούσε τις καλές ιστορίες.
Αλλά λογοτεχνία, δεν είναι μόνο η απόλαυση μιάς ιστορίας αλλά και η απόλαυση της γλώσσας.
Η γλώσσα είναι μιά παλέτα χρωμάτων που συνδυάζονται και παράγουν αισθητικό αποτέλεσμα.
Γιατί τα λεω όλα αυτά?
Γιατί σήμερα κυριαρχει το Netflix, η εικόνα: τα σήριαλ του Νετφλιξ είναι -μερικά τουλάχιστον- ωραίες ιστορίες: η απόλαυση που παρέχουν είναι η ιστορία και η εικόνα... δεν είναι η γλώσσα.
Η απόλαυση που δίνει η έντεχνη χρησιμοποίηση της γλώσσας, υποχωρεί συνεχώς: όσο φτωχαίνει η γλώσσα, τόσο φτωχαίνει και η αισθητική απόλαυση που προσφέρει.
Και ανάποδα: όσο η αισθητική απόλαυση μειώνεται, η γλώσσα φτωχαίνει περαιτέρω.
Φαύλος κύκλος.
Τα μουγκρίσματα, με θραύσματα κακοποιημένων λέξεων, αυτών που έχει πχ η ραπ, δεν πρόκειται να εμπλουτίσουν το σύγχρονο λογοτεχνικό εργαλείο.
Γι αυτο αυξάνεται η κίνηση, το λίκνισμα, οι μορφασμοί, οι αναστεναγμοί και τα μουγκρητά: αναπληρώνουν το γλωσσικό έλλειμμα.
Και όσο φτωχαίνει η γλώσσα , φτωχαίνει και το μυαλό...έε?
...τυχαίο?
Δεν νομίζω.
Το λίγο μυαλό βοηθάει τον κοσμάκη να υποφέρει την δυστυχία του και τις διάφορες εξουσίες να τον πείθουν ότι δίκαια του κάθονται στον σβέρκο.