Καμμιά φορά αναρωτιέμαι… αν αξίζει τον κόπο, από την πλευρά του … Θεού, να διατηρήσει την ύπαρξη της ελληνικής φυλής:
της φυλής των «Ελλήνων», όπως λεγότανε πολύ παλιά -στην αρχαία εποχή- η των «Ρωμαίων», όπως λεγότανε στην βυζαντινή εποχή, ή των «Ρωμιών», όπως λεγότανε στην εποχή της τουρκοκρατίας…
…η φυλή μας.
Γιατί, ο Θεός, προφανώς, έχει ένα σωρό πράγματα να κάνει.
Έχει ένα σωρό πράγματα να συντηρήσει, να προστατέψει, αλλά και να αφανίσει… εάν δεν αξίζουν τον κόπο.
Ο Θεός είναι πολυάσχολος: ετσι τον καταλαβαίνω εγώ.
Εγώ τον καταλαβαίνω ως ένα πολυάσχολο όν, έναν τύπο μονήρη, αυτάρκη, σοφό, δημιουργικό, σεμνό…
…αλλά στην ουσία, ελάχιστα κατανοητό.
Είμαστε πολύ μικροί για να τον καταλάβουμε.
Και όμως , νομίζω πως ο Θεός, μας αγαπάει και μας δίνει ευκαιρίες.
Έτσι νομίζω.
Γιατί ο θεός να ενδιαφέρεται για τους Έλληνες;
Τι το ιδιαίτερο έχουνε οι Έλληνες από τις άλλες ράτσες;
Είναι πράγματι κάτι «εκλεκτό» , όπως νομίζουν για τον εαυτό τους οι Εβραίοι.;
Προφανώς, όχι… δε βλέπω κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο στην ράτσα των Ελλήνων.
Ένα μόνο πράγμα μου φαίνεται κάπως σπουδαίο και, που μόνο γι’ αυτό, αξίζει η διατήρηση της ράτσας των Ελλήνων:
η διατήρηση της γλώσσας τους.
Η αγράμματη γιαγιά μου , στην Κρήτη, γεννημένη με την Τουρκιά πάνω από το κεφάλι της, έλεγε τον ήλιο, «Ήλιο».
…τον αέρα τον έλεγε «Αέρα», την θάλασσα την έλεγε «Θάλασσα», την γη την έλεγε «Γη», την άμπελο την έλεγε «αμπέλι» και την κατσίκα την έλεγε «Αίγα»:
όπως ακριβώς και οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί της.
Και ήταν αγράμματη.
Και όχι μόνο αγράμματη, αλλά αναλφάβητη.
Όμως διατηρούσε ζωντανή την γλωσσική κληρονομιά της, ακέραια.
Και την μνήμη του Μεγαλέξανδρου.
Και του Χριστού και της Παναγίας.
Γιατί, αν δεν το ξέρετε, ο Μεγαλέξανδρος, ο Χριστός και η Παναγία, ήτανε μία παρέα:
…ναι… ήταν μια παρέα «Ρωμαίικη» που ζει ακόμη και σήμερα.
Στο συλλογικό ασυνείδητο του λαού μας ο Μεγαλέξανδρος, οι Άγιοι, ο Αη-Γιώργης, η Παναγία, ο Χριστός, έχουν ελληνοποιηθεί και είναι μεταφυσικές οντότητες πέρα από ημερομηνίες και ιστορικά δεδομένα: είναι αόρατοι αλλά ζωντανοί και μας παρακολουθούν και μας προστατεύουν.
Μας ακούνε και μας συνδράμουν.
Είναι τα πρωτοπαλήκαρά μας.
Είναι μια παρέα που μας παρακολουθεί από ψηλά: άλλοτε θυμώνει μαζί μας και άλλοτε μας καμαρώνει.
Ανάλογα με τις πράξεις μας και με τον χαρακτήρα μας.