…οι συμβουλές που με έβλαψαν
Λένε ότι καταλαβαίνεις το χαρακτήρα κάποιου από τους ανθρώπους που θαυμάζει.
Είναι προφανές: αν θαυμάζει τον Αϊνστάιν και το Νεύτωνα είναι επιστημονικός τύπος… Αν θαυμάζει τον άγιο Ονούφριο και τον άγιο Αντώνιο είναι λιτός και θρησκευτικός τύπος και αν θαυμάζει κανένα απατεώνα ή λαμόγιο, σίγουρα απατεώνας και δεν είναι γιά πολλλή εμπιστοσύνη.
Το πρόβλημα με μένα είναι ότι μικρός διάβασα τους «μεγάλους εφευρέτες της ανθρωπότητος» που μου δώρισε ο πατέρας μου και ήθελα να τους μοιάσω.
Όταν κατάλαβα ότι οι εφευρέσεις είναι δύσκολο πράγμα και ότι μάλλον δεν θα κάνω καμιά εφεύρεση, άρχισα να θαυμάζω διάφορους ήρωες, πολεμιστές και τα λοιπά.
Και εκεί δεν τα πήγα καλά αφού κατάλαβα ότι και οι ηρωισμοί γενικά είναι δύσκολοι και επικίνδυνοι και ότι, επιτέλους, μέσα σε περίοδο ειρήνης δεν μπορείς να κάνεις και πολλές ανδραγαθίες.
Μετά άρχισα να διαβάζω για πρωτοπόρους γιατρούς όπως τον Παστέρ, τον Κωχ, τον Τζέννερ και λοιπούς που έκαναν καινοτόμες ανακαλύψεις και έσωσαν πολύ κόσμο.
Αυτοί βασικά με κατέστρεψαν, γιατί ανακάλυψα - καθυστερημένα - ότι η ιατρική, όπως ασκείται, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Κώχ ούτε με τον Παστέρ.
Όταν όμως το ανακάλυψα ήμουν ήδη φοιτητής και είχα καταβάλει μια τεράστια προσπάθεια για να μπω στην Ιατρική στο πανεπιστήμιο και για να μάθω άπειρες σελίδες ανατομίας, φυσιολογίας, και Βιοχημείας κλπ με αποτέλεσμα το επενδεδυμένο κεφάλαιο να μην είναι εύκολο να απορριφθεί και να ξεκινήσει μια νέα επενδυτική προσπάθεια γνώσης.
Οι γιατροί που έβλεπα στα νοσοκομεία και οι οποίοι μας εκπαίδευαν , δυστυχώς δεν είχαν καμία σχέση με τον Παστέρ και τον Κωχ:
είτε ήταν κάτι μεγαλοπιασμένοι μεγαλογιατροί με ύφος δέκα Ναπολεόντων και τεράστιες τσέπες , είτε ήταν κάτι κακομοίρηδες, έτοιμοι να λιποθυμήσουν από την εξάντληση στον διάδρομο μεταξύ επειγόντων και κλινικής.
Αυτοί δεν ήταν καθόλου χειρότεροι γιατροί από τους μεγαλοπιασμένους, ίσως μάλιστα να ήταν και καλύτεροι, πολλοί από αυτούς, αλλά τους έλειπε το «καιμάκι».
Ο καφές ήταν καλός αλλά δεν είχε το καϊμάκι το τσίφτικο που φτιάχνει σχέδια και καρδούλες και που το θαυμάζουν οι ασθενείς.
Μετά άρχισα να θαυμάζω τους μεγάλους λογοτέχνες…και τους θαυμάζω ακόμα.
Αλλα εδώ που τα λέμε, στην πορεία κατάλαβα ότι οι περισσότεροι ήτανε δυστυχισμένοι και ίσως γι’ αυτό έγιναν μεγάλοι λογοτέχνες.
Τώρα λοιπόν που γέρασα, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους και να θαυμάζω τα σωστά άτομα.
Τώρα θαυμάζω αυτούς που δεν θολώνουν το νερό.
Εννοώ αυτούς που τα έχουν καλά με όλους και λένε στον κάθε βλάκα αυτά που θέλουν να ακούσουν τα αυτιά του.
Η τακτική αυτή έχει θαυμαστά αποτελέσματα από την άποψη ότι τα πάνε καλά με ένα σωρό μαλάκες προϊσταμένους, υφισταμένους και συνεργάτες και έχουν την ησυχία τους χωρίς να τους καίγεται καρφί για τίποτα.
Οι τοπ επιτυχημένοι αυτής της κατηγορίας , είναι αυτοί που τα καταφέρνουν καλά με τις πρώην συζύγους τους.
Αυτούς τους θαυμάζω βαθύτατα διότι καταφέρνουν όχι μόνο να μην έχουν αντιπάθεια και μίσος από τις πρώην συζύγους αλλά να έχουν τρυφερότητα, ενδιαφέρον και να παίρνουν πολλά κέικ και χειροποίητα κουλουράκια στις γιορτές.
Και επίσης θαυμάζω τους πολιτικούς που λένε τόσα πολλά ψέματα και με τόσο επιτυχημένο τρόπο που κάνουν το μαύρο να φαίνεται άσπρο.
Διοικούν, ας πούμε, μία επιχείρηση, ένα οργανισμό ή ένα υπουργείο και κάνουν τέτοια ταχυδακτυλουργικά επικοινωνιακά κόλπα που, ο κοσμάκης τα χάφτει και νομίζει ότι είναι υπουργάρες και πολιτικάρες.
Όταν τα σκέφτομαι αυτά μου περνάει ο θαυμασμός και με πιάνει μιά κατάθλιψη:
σκέφτομαι τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι θα προκόψω στη ζωή αν είμαι καλός μαθητής και αν λέω πάντα την αλήθεια.
Και δυστυχώς ήτανε κι αυτή μια ακόμα λανθασμένη συμβουλή, η οποία με έβλαψε :
καλός μαθητής έγινα και ειλικρινής αλλά δεν πρόκοψα .
Είναι απλό… στην πορεία διαπίστωσα ότι ένα σωρό τενεκέδες τα καταφέρνουν μια χαρά και ένα σωρό ψεύτες μπορούν και τρωγοπίνουν εις βάρος ενός πλήθους ειλικρινών, φιλότιμων και εντίμων.
Συμπέρασμα?
Πρέπει να προσέχουν οι πατεράδες τι συμβουλές δίνουν στα παιδιά τους, πριν είναι πολύ αργά.