...αρχίζω να πιστεύω πως οι μορφωμένοι μεσοαστοί με κάμποση περιουσία βγάζουν τα πιό άχρηστα παιδιά.
Δεν έννοώ, αγράμματα ή ανίκανα: εννοώ ψυχολογικά αδύναμα.
Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρώ εδώ και κάμποσα χρόνια: μορφωμένοι γονείς, δραστήριοι, που τα κονόμησαν σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, βγάζουν παιδιά που τα προετοιμάζουν σε κάτι ανάλογο με την δική τους καρριέρα.
Ή για να τους διαδεχτούν στην «δουλειά».
Η γιά να πάρουν αξιοζήλευτη θέση σε κάποιο «καλό πλαίσιο».
Το υποστηρίζουν το «παιδί».
Το σπρώχνουν σε «καλές σπουδές».
Σε καλά πανεπιστήμια... ή, αν δεν μπορέσει , σε δεύτεροκλασάτα μεν, αλλά μετά, σε «καλά μεταπτυχιακά».
Το παιδιά κάνουν ότι λένε οι γονείς.
...δεν τους αμφισβητούν.
Δεν θέλουν συγκρούσεις.
...λένε ναί σε όλα.
Θέλουν την γονική επιβράβευση.
Νιώθουν ασφαλή: ο μπαμπάς ή η μαμά, θα καθαρίσουν σε ό,τι δυσκολία προκύψει.
Η πατρική περιουσία, ακόμη και αν δεν είναι πολύ μεγάλη , είναι αρκετή γιά να νιώθουν κάποια «ασφάλεια».
Και τα χρόνια περνάνε.
Οι «αξιόλογοι γονείς» παρακμάζουν και γερνάνε.
...και τα παιδιά παλεύουν ακόμη με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά.
Συχνά σε κλάδους χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα.
Κουλτούρα ή μισοκουλτούρα.
Και, εκεί που «οι γέροι» περιμένουν να καμαρώσουν τα βλαστάρια τους να σταδιοδρομούν, αυτά κάνουν πίσω:
δεν τολμούν θέσεις , ευθύνες και καριερρες αντίστοιχες με τα προσόντα τους.
Πάνε και τρυπώνουν σε ασφαλείς θεσούλες.
Σε θεσούλες χωρίς κινδύνους αλλά και χωρίς πολύ μέλλον.
Σίγουρα σε θέσεις κατώτερες από τις σπουδές και τις ικανότητές τους.
Γιατί τα παιδιά αυτά, δεν είναι κουτά.
Δεν είναι καθόλου κουτά...είναι έξυπνα...
...αλλά είναι φοβισμένα.
Έχουν ένα είδος κοινωνικής φοβίας: ένα βαθύτερο φόβο που δεν είναι εμφανής στην πρώτη ματιά.
Δεν μπορούν να αναλάβουν ρίσκο.
Φοβούνται τις ευθύνες.
Φοβούνται την αποτυχία.
Φοβούνται την κριτική γονιών και φίλων.
Φοβούνται τον αγώνα επιβίωσης, τον αγώνα διάκρισης, τον ανταγωνισμό.
Το προστατευμένο περιβάλλον που μεγάλωσαν έγινε ψυχολογική παγίδα.
Δεν τολμούν να εγκαταλείψουν την γονεική φωλιά:
ψευτοπετάνε γύρω της.
Οι μεσοαστοι γονείς, σπάνε το κεφάλι τους να βρούν τι φταίει...
...δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που φταίει, είναι αυτό που είναι αυτοί : που είναι «μεσοαστοί».
Αν ήταν άφραγκοι εργάτες ή μικροαστοί, τα παιδιά δεν θα αισθάνονταν ασφαλή: θα τολμούσαν να πετάξουν από τη ετοιμόρροπη και ανασφαλή, στις βροχές και τους ανέμους, γονεική φωλιά.
Αν πάλι ήταν κατεστημένο και μεγαλοαστοί, τα παιδιά τους θα είχαν την αντίστοιχη ψυχολογία του μεγαλοαστού: ότι «δικαιούνται» τα πάντα... γιατί είναι «ανώτεροι».
Το πιστεύω ακράδαντα: η αίσθηση ασφάλειας βλάπτει.
Ο Μπιλ Γκέιτς και ο Γουώρεν Μπάφφετ, δεν θα κληροδοτήσουν φράγκο στα παιδιά τους.
Δεν θέλουν να γίνουν αλαζονικοί τενεκέδες.
Δεν τα θέλουν γόνους εκατομμυριούχων.
Οι φτωχοί θα τα πετάξουν στον ωκεανό να κολυμπήσουν.
Αναγκαστικά.
Ή θα κολυμπήσουν...
...ή θα πνιγούν.
Οι μεσοαστοί είναι οι πιό ταλαίπωροι.
...θα δουν τα παιδιά τους ψιλοκακόμοιρους ευνούχους με κληρονομημένη μαιζονέτα και εξοχικό.