Στην Ελλάδα υποτίθεται ότι τσακωνόμαστε για τις ιδεολογίες ενώ, στην ουσία, έχουμε προσωπικές αντιδικίες και συμφέροντα : θεσιθηρία, κονόμα, μικροφιλοδοξίες, μωροφιλοδοξίες, «ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε» κλπ.
Οι παρακεντέδες κάθε υπουργού - ή ακόμα και βουλευτή - προσπαθούν να του μοιάσουν…. εμφανισιακά αλλά και στην συμπεριφορά και στο στυλ.
Κάποτε που ήμουνα στο κόμμα του Τσοβόλα, ήταν ένας τύπος που ηταν ιδιος ο Τσοβόλας σε νεαρή ηλικία.
Και δεν ήταν συγγενείς.
Απλά του φερνε λίγο στη φάτσα, έφτιαξε και το μαλλί και την έκφραση, και , έγινε ίδιος ο Τσοβόλας.
Στελεχάρα.
Το βλέπω και τώρα σε παρατρεχάμενους :
κάτι τενεκέδες ξεγάνωτοι… που είτε φόρεσαν ένα κουστούμι και μια γραβάτα…είτε μια ψευτοαγωνιστική περιβολή -ανάλογα το «αφεντικό»…
Αντιγράφουν το στυλ και τις ατάκες του αφεντικού τους και νομίζουν ότι έπιασαν τον Πάπα από τα «παπά….».
Αρχίζουν να φαντάζονται και τον εαυτό τους βουλευτή…
Βλέπουν ότι, στην ουσία, δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά από τους υπάρχοντες… Άρα σου λέει γιατί αυτός και όχι και εγώ»…»
Βέβαια, άμα γράψουν δύο γραμμές, κάνουν 30 ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.
Λεπτομέρειες.
Τα κόμματα είναι τα μεγαλύτερα διαφθορεία: παίρνουν ασήμαντους ανθρώπους και, αντί να τους μορφώσουν και εκπαιδεύσουν, τους διαμορφώνουν φιλοδοξίες χωρίς να βελτιώνουν καθόλου το ποιόν τους.
Και μετά διαμαρτύρονται οι κομματικοί ηγήτορες ότι δεν έχουν στελέχη να κάνουν μια δουλειά σωστή...
Αφού εσείς τους φτιάχνετε ρε… καθ´ εικόνα και ομοίωσιν…
