Ο ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ

Σπάω πλάκα με τους γονείς που έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να κάνουν μακροχρόνια σχέδια για τα παιδιά τους.

Συνήθως είναι κάτι αυτοδημιούργητοι τύποι, στερημένοι μικροαστοί που,  με πείσμα, φιλοδοξία  και εργατικότητα, πονηριά, ικανότητα αλλά  και τύχη, κατάφεραν πέντε πράγματα ώστε να κάνουν μια μεσαία καριέρα και να βάλουν κάμποσα φράγκα στην άκρη που στα μάτια τους μοιάζουν σημαντική περιουσία.  

Σε σχέση βέβαια με το σημείο που ξεκίνησαν,  έκαναν αρκετά βήματα: γι’ αυτό νιώθουν σημαντικοί και επιτυχημένοι.

Αλλά η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες, τους δικούς της ρυθμούς, τις δικές της απρόβλεπτες ιδιοτροπίες.

 Δυστυχώς , σπάνια κάνει τα χατίρια του κάθε φιλόδοξου μικρομεσαίου.

Η Κυρία Α επιτυχημένη γιατρός με ένα μεγάλο κομπόδεμα  από παράνομο ιδιωτικό επάγγελμα και χορηγίες από φαρμακευτικές εταιρείες, είχε μια μεγάλη αδυναμία: 

τον Κανακάρη της. 

Ο κανακάρης ήταν ένα καλό  παιδάκι που προσπαθούσε να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της μαμάς του όχι γιατί ήταν ο ίδιος φιλόδοξος αλλά γιατί ήθελε αυτή να τον αγαπάει.

Τα παιδιά γίνονται πρωταθλητές στα μαθήματα,  στο στίβο ή στο πιάνο για να τα αγαπάνε οι γονείς τους και όχι γιατί τα ενδιαφέρει ο στίβος, το πιάνο και τα μαθήματα καθεαυτά.

Ο κανακάρης κάτι κατάφερε: μπήκε με τα χίλια ζόρια στην Ιατρική - αφού έφαγε και σπρώξιμο με μαϊμού πρωταθλητισμό- έκανε και κάποιου είδους καριέρα στο εξωτερικό,  έφτασε στη μέση ηλικία,  αλλά, ποτέ δεν ενηλικιώθηκε πραγματικά. 

Ήταν πάντα κάτω από τη σκιά και τα φουστάνια της μαμάς. 

Δεν παντρεύτηκε, δεν  κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά, επαγγελματικά και κυρίως ψυχολογικά. 

Ο νεαρός Β ήταν ένας υφιστάμενος της μαμάς: νέο παιδί αλλά πολύ έξυπνο,  εργατικό,  πνευματικά ανήσυχο και κοινωνικά δαιμόνιο.

Στη μέση ηλικία πλέον κι αυτός, σημαντικό στέλεχος σε πολυεθνική εταιρεία. 

Από αυτές που χρηματοδοτούσαν την κυρία Α. 

Μίλησα μαζί της πρόσφατα και ήρθε η κουβέντα στο νεαρό  Β.

Περίμενα να καμαρώσει που ένας παλιός υφιστάμενος της κατάφερε και ανέβηκε ψηλά,  σε μια πολυεθνική,  και έχει περγαμηνές επαγγελματικές και επιστημονικές. 

Και όμως,  δεν καμαρώνει. 

Απλά απορεί που ένας ταλαίπωρος φτωχοδιάβολος τα κατάφερε χωρίς υποστήριξη,  ενώ ο δικός της κανακάρης,  μισοαπέτυχε με όλη την υποστήριξη του κόσμου.

Παρατήρησα -κοροϊδεύοντας- ότι στην εποχή μας δεν αναγνωρίζονται οι πραγματικές αξίες.

 Το πήρε σαν σοβαρή δήλωση και συμφώνησε.

Είναι μία ακόμη απόδειξη της διαπίστωσής μου  ότι ο κόσμος δεν πιστεύει τα γεγονότα: 

πιστεύει ακράδαντα αυτά που τον βολεύουν ψυχολογικά.

Η μόνοι που το έχουν καταλάβει αυτό, είναι οι πολιτικοί και οι κακοποιοί.

Γι’ αυτό κυβερνούν τον κόσμο.

ΕΧΕΙ Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ?

…όπως σε κάθε εκλογές , η διάθεσή μου βελτιώνεται.

 Βασικά αρχίζω να διασκεδάζω: 

οι «αγαπημένοι» μου πολιτικάντηδες,  που μέχρι τώρα μας έγραφαν όλους στα παπάρια τους, αρχίζουν να έχουν κωλοσφιξίματα.

Και μείς βέβαια έχουμε κωλοσφιξίματα… αλλά, εμείς, τα είχαμε από πριν… και τα έχουμε συνηθίσει.

Οι πολιτικάντηδες λοιπόν, αρχίζουν άτυπα την προεκλογική τους εκστρατεία.

Κάθε σωστή προεκλογική εκστρατεία περιλαμβάνει πολλές φωτογραφίες για τα φιλικά τους ΜΜΕ.

Πρέπει να αναδειχθούν οι ευαισθησίες του πολιτικού.

Οι ευαισθησίες περιλαμβάνουν παιδιά, σκυλιά , γάτες και γριές.

Η αγαπημένη μου συμφοιτήτρια Μίνα επισκέφθηκε - με τον αρχιεπίσκοπο-  παιδικές κατασκηνώσεις της εκκλησίας.

Αυτή ήταν χαμογελαστή - γλίτωσε και τις ερωτήσεις για τα χάλια της υγείας- και ο αρχιεπίσκοπος, ξυνός.

Οι υψηλόβαθμοι παπάδες είναι και αυτοί πολιτικοί και, μάλιστα, ισόβιοι,  μέχρι να τους καλέσει ό Κύριος.

Με μιά εκλογή καθαρίζουν και μάλιστα εκλογή μέσα στο δικό τους κλαμπ.

Ο Λαουτζίκος παρακολουθεί και ο Θεός δίνει μιά μικρή βοήθεια διά της επιφοιτήσεως.

Αν δεν ψηφιστούν,  κατηγορούν την διαδιακασία για απουσία του Θεού.

Στις  κατασκηνώσεις οι πολιτικοί ταλαιπωρούνται λίγο: 

αρκεί να αγκαλιάσουν κάποια νήπια και να φιλήσουν τίποτε σπυριάρικα στην προεφηβεία.

Σαφώς χειρότερα, είναι τα γηροκομεία: 

πρέπει  να φιλήσουν και να μιλήσουν με ανοικές γριές και γέρους.

Οι «απόμαχοι της ζωής» είναι γερή πολιτική ομάδα: 

έχουν πολλές ψήφους και ελάχιστο μυαλό.

Αποτελούν το τέλειο  πολιτικό κοινό: τους αγκαλιάζεις , τους φιλάς, φωτογραφίζεσαι… και …καθάρισες.

Την σύνταξή τους την έχουν ξεχάσει: την παίρνουν τα παιδιά τους  και τα γηροκομεία τους.

Απλά, πρέπει να θυμηθούν να ψηφίσουν Γκάγκα και όχι Παπάγο.

Οι γάτες και οι σκύλοι είναι οι ακούσιοι ιδανικοί οπαδοί: 

δεν καταλαβαίνουν τίποτε και δεν ζητούν διορισμούς η επιδόματα.

Τα αφεντικά τους είναι συναισθηματικά   ψώνια που τους αρκούν μερικά δικαιώματα σκύλων και γάτων: 

ψηφίζεις μιά νομοθετική διάταξη να αποτελεί κακούργημα η παραμέληση γάτας και καθάρισες.

Η παραμέληση ανθρώπων και ειδικά φτωχών, άρρωστων, γέρων και ανήμπορων, δεν μας απασχολεί.

Αρκεί να έχουν δικαιώματα οι σκύλοι.

Τα υποζύγια - τα βόδια και οι ιατροί επαρχιακών νοσοκομείων- δεν φαίνεται να απασχολούν τους ζωόφιλους.

 Εύχομαι πάντως καλή επιτυχία σε όλους τους πολιτικούς και, ειδικά, σε σένα Μίνα και, σε σένα, Δόμνα.

Τουλάχιστον να μπεί στη Βουλή και καμμιά κομψή κυρία.

Τό ποιόν θα ψηφίσω εγώ  , όμως, δεν το ξέρω ακόμα.

Έχω μπερδευτεί με τα κατοικίδια και τους συνταξιούχους.

Μάλλον θα ψηφίσω αυτόν που θα φιλήσει τους λιγότερους σκύλους και γέρους.