Όποτε έρχομαι στην Αθήνα, η παρακμή της μου κινητοποιεί απαισιόδοξες σκέψεις.
Στην κυριολεξία αρχίζω να βλέπω το μέλλον σε δυστοπικά οράματα.
(…ρε μπας και έχω κληρονομικό χάρισμα; )
Προφανώς είναι οι άθλιες εικόνες που μου προκαλούν τον καταιγισμό της απαισιοδοξίας:
το χαμπουργκεράδικο με τα ψευτοαμερικανικά χάμπουργκερ, έγινε γραφείο κηδειών.
Σημειολογικό.
Τα αξεσουάρ αυτοκίνητου έκλεισαν και χάσκει μάταια το «ενοικιάζεται».
…προφανώς φαλίρησε αλλά το αφεντικό ήταν κρυφό πρεζόνι, οπότε ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι συνέβη πραγματικά.
Διάφορα άλλα τυροπιτάδικα, καφέ κλπ έκλεισαν και χάσκουν και εκεί τα ενοικιαστήρια.
Ακόμη και ο φούρνος άλλαξε διεύθυνση και έπεσε η ποιότητα κάθετα.
Δεν κυκλοφορούν νέοι άνθρωποι παρά κάτι σκελεθρωμένοι γέροι και γριές με άδειο βλέμμα.
Όταν όμως πάνε στο φαρμακείο ή στο Ι.Κ.Α. , είναι πιο ζωηροί: έχουν στόχο .
Νέοι ελάχιστοι και κακομαθημένοι:
μοιάζουν άνεργοι που βγάζουν βόλτα τον σκύλο.
Ακόμη και οι σκύλοι πάσχουν :
ένας που συνόδευε μια ανορεκτική νέα δεν είχε όρεξη να σηκώσει το πόδι του να κατουρήσει το δέντρο.
Πλήρης εκφυλισμός ανθρώπων και ζώων.
Οι πιό πολλοί υγιείς που κυκλοφορούν, είναι νέοι μελαμψοί με σκληρό βλέμμα.
Το ίδιο και οι σλάβες κυρίες:
σκληρό, κυνικό βλέμμα που ενισχύεται η έντασή του στις γαλανομάτες.
Οι γεωργιανές δεν έχουν το ίδιο βλέμμα :
είναι πιο ανθρώπινο…πιο κοντά στο δικό μας βλέμμα.
Προφανώς δεν τις διέφθειρέ τόσο πολύ ο υπαρκτός σοσιαλισμός παρά το γεγονός ότι ο Στάλιν ήταν συμπατριώτης τους.