Συχνά συναντώ άτομα που, όταν μαθαίνουν ότι είμαι γιατρός, μου λένε ότι "το όνειρό τους ήταν πάντα να γίνουν γιατροί".
Μερικοί άλλοι, επίσης, μου λένε ότι "έχουμε όνειρο να γίνει το παιδί μας γιατρός".
Όταν λοιπόν κάποιος με ρωτάει αν είναι καλή ιδέα να γίνει γιατρός - ο ίδιος ή το παιδί του- του λέω ΟΧΙ.
Ιδίως εάν είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος.
Τους το λέω κιόλας:
"είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος;
...εάν είσαι φυσιολογικός - δηλαδή ένας άνθρωπος που θέλεις να ζήσεις μιά φυσιολογική ζωή- μην γίνεις γιατρός".
Με κοιτάνε απορημένοι.
"Δηλαδή? Ρωτάνε οι περισσότεροι... «τί εννοείς?»
Απαντώ ότι απο την εμπειρία μου, γιατροί γίνονται τεσσάρων ειδών άνθρωποι:
…Τα ψώνια
… οι φιλοχρήματοι
….οι παθιασμένοι
….τα …καλά παιδιά που οι γονείς τους ονειρεύονται να τα δουν γιατρούς .
Συγκεκριμένα:
1) "Ψώνια" , ονομάζω τα άτομα με μικρό ή μεγαλύτερο ναρκισσιστικό κουσούρι.
Είναι αυτοί που θέλουν να είναι αντικείμενα προσοχής και θαυμασμού.
Να αποκτήσουν δύναμη ως άτομα που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις γιά την ζωή του άλλου.
Να είναι αξιοσέβαστοι.
Μιά ειδική υποκατηγορία ψώνιων είναι τα ανθρωπιστικά ψώνια:
αυτοί γουστάρουν τον κοινωνικό θαυμασμό αλλά αγαπάνε και τους ανθρώπους.
(Τα αμιγή ψώνια αδιαφορούν για τον άλλο).
Τα ανθρωπιστικά ψώνια, θέλουν να είναι καλοί και για να τους θαυμάζουν οι άλλοι αλλά και για να μπορούν να είναι αποτελεσματικοί ως γιατροί ώστε να μπορούν να βοηθούν τους αρρώστους.
Αυτοί γενικά, κάνουν για γιατροί και είναι μιά καλή -και ίσως σημαντική-σε αριθμό, ομάδα.
Όσο πιό πολλή εξουσία, τοσο πιο ελκυστική η ειδικότητα για τις ναρκισσιστικές προσωπικότητας: συχνά γίνονται είτε χειρουργοί, είτε ψυχίατροι.
Οι χειρουργοί έχουν τεράστια εξουσία πάνω σε έναν άνθρωπο, αναισθητοποιημένο, με μια ανοιγμένη κοιλιά ή θώρακα ή κεφάλι…
…και οι ψυχίατροι πάνω σε ένα αδύναμο ψυχικά άνθρωπο που συχνά υποφέρει πολύ και είναι και δυσλειτουργικός.
2) "Φιλοχρήματοι" είναι αυτοί που το κύριο κίνητρό τους είναι το χρήμα.
Δεν αποκλείεται να είναι και "ψώνια" ταυτόχρονα: είναι συχνός συνδυασμός.
Θέλουν και δόξα και χρήμα.
Πχ σταρς-χειρουργοί.
Είναι και αυτοί σημαντική ομάδα.
3) "Παθιασμένους" ονομάζω αυτούς που είναι τρελλοί με την γνώση, την επιστήμη, την έρευνα (wisdom freaks).
Πιθανόν να έχουν και αυτοί εναν κρυφό ναρκισσισμό με την έννοια ότι θέλουν να κάνουν κάτι σπουδαίο, μιά ανακάλυψη.
Αλλά δεν το κάνουν γιά τους άλλους... το κάνουν γιά τον εαυτό τους.
Δεν ενδιαφέρονται να αποδείξουν στους άλλους ότι αξίζουν, αλλά στους ίδιους, μέσα απο πραγματικό επιστημονικό έργο και όχι μεσα απο θεατρινισμούς και κοινωνική αποδοχή.
Βασικά όμως μαγνητίζονται απο την μελέτη μηχανισμών και την επίλυση επιστημονικών γρίφων.
Αν διαβάσει κανείς την βιογραφία του Γεωργίου Παπανικολάου, θα το δεί αυτό.
Συνήθως είναι "χαμηλοβλεπούσες"... δηλαδή τύποι αθόρυβοι που προβάλλονται μέσα απο το έργο τους.
Αυτοί είναι μάλλον μικρή ομάδα: γίνονται καλοί ερευνητές αλλά, εάν παράλληλα δεν αγαπούν και τους ανθρώπους, δεν γίνονται και καλοί κλινικοί γιατροί".
4) Τα «καλά παιδιά» συνήθως είναι καλοί μαθητές και καλόβολοι χαρακτήρες που θέλουν να τα αγαπάει ο μπαμπάς και η μαμά τους.
Η οποία μαμά και μπαμπάς, έχουν όνειρό τους να δουν το παιδί τους γιατρό.
Και το σπρώχνουν ψυχολογικά, να πάει στην ιατρική.
Και τι να κάνει και το παιδί… παραμυθιάζεται και πάει στην ιατρική και από κει αρχίζει το δράμα του.
Αλλά το βασικό του κίνητρο δεν είναι η ιατρική αλλά η αγάπη του μπαμπά και της μαμάς.
Αυτά λέω πάνω κάτω σαν απάντηση.
Όταν τα ακούσει όλα αυτά ο υποψήφιος γιατρός -ή μπαμπάς υποψήφιου γιατρού- με κυττάει περίεργα σαν παράξενο ή διαταραγμένο άτομο.
Περίμενε να πώ "βεβαίως και να γίνεις γιατρός"...
και τελικά εγώ απάντησα με ένα μπουρδουκλωμένο κατεβατό.
Αν συνέλθουν, συνήθως ρωτάνε απλουστεύοντας:
"ποιά είναι τελικά η γνώμη σου γιατρέ?
...ποιό απο τα τέσσερα είδη είναι φυσιολογικό;"
Απαντώ ως εξής:
"Βασικά κανένα δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Μόνο αν έχεις πολύ πάθος για γνώση και μελέτη και παράλληλα αγάπη για τους ανθρώπους, γερό στομάχι για να αντέχεις αδικίες, προσβολές και κακουχίες και για πολλά χρόνια, μπορείς να γίνεις καλός γιατρός".
Αλλά είναι και αυτό "φυσιολογικό"?
Αμφιβάλλω.
"Έτσι είναι η πλειοψηφία των γιατρών: μέχρι να ανακαλύψεις πόσα βάσανα και πόσο κόστος έχει αυτό το επάγγελμα γιά να είσαι απλά επαρκής, έχεις γεράσει.
Γι αυτό σου λέω: καλύτερα να μην γίνεις.
Εξάλλου, αυτοί που είναι προορισμένοι γιά γιατροί, δεν ρωτάνε κανένα."
Τότε φεύγω και εγώ ευχαριστημένος που έκανα το καθήκον μου και τους προειδοποίησα εγκαίρως.
Τώρα, το που θα με κατατάξουν αυτοί, είναι δικό τους πρόβλημα.
Εξάλλου, δεκάρα δε δίνω για το που θα με κατατάξουν.