…καμμιά φορά όταν πέφτει η ψυχολογία μου, φαντάζομαι ότι είμαι κάτι σαν την ...Αρβελέρ:
να κοντεύω τα εκατό και να παίρνω μιά γερή συνταξάρα -η συνταξάρες - που να κοντεύουν να φαλιρίσουν το ασφαλιστικό μου ταμείο.
Καλό να είσαι ο τελευταίος προνομιούχος!
Να το παίζω σοφός γέρος που συμβουλεύει πρόθυμα τους χαζονέους.
Όταν πλήττω , θα θυμώνω και θα «κρούω τον κώδωνα του κινδύνου» για την «έκπτωση των πολιτικών και ηθικών αξιών».
Αν θέλω να διασκεδάσω, θα αρχίσω την κινδυνολογία για την «επερχόμενη καταστροφή»: οικολογική, οικονομική , πανδημία.
…η θα καταγγέλλω την «φασιστική - αυταρχική λαίλαπα» που κολλάει παντού .
Ένα σωρό μπαμπούλες υπάρχουν:
ένας κάθε φορά, κατά την μόδα και την περίσταση.
Προφανώς η καλύτερη πλάκα του κακού γέρου είναι να τρομοκρατεί τους νέους:
να τους δηλητηριάζει την ξεγνοιασιά και την φυσική ροπή τους προς την διασκέδαση.
Είναι φοβερό να βλέπεις όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες να μεθάνε στα μπαράκια και να πηδιούνται στις παραλίες.
...σκέτη κατάθλιψη.
Το πήρα απόφαση...θα γίνω Αρβελέρ :
ψευτοκαλοκάγαθος σοφός.
...και αμα μου κολλήσει κανείς , θα τον υποχρεώσω να ακούσει πως έγινα Πρύτανης στην Σορβόνη...
...ή δήμαρχος στο Λιδωρίκι...
ή πρόεδρος της επιτροπής κατανόησης και αποδοχής των μειονοτήτων Τάδε και Δείνα…
…κάτι τέλος πάντων....