Υπάρχει μουσική χωρίς ηχητική αρμονία? Υπάρχει ποίηση χωρίς λόγο?
Υπάρχει ζωγραφική χωρίς μορφή και περιεχόμενο?
Δεν ξέρω...σαν να γίνεται μιά προσπάθεια αποδόμησης κάθε καθιερωμένης αισθητικής αξίας: ό,τι μας άρεσε και μας συγκινούσε βαθειά μέχρι τώρα, πρέπει να αμφισβητηθεί από ασχήμια και πρόκληση.
Κυρίως πρόκληση... έστω και χωρίς κεντρικό μήνυμα: απλά κάποιος τενεκές μας βγάζει την γλώσσα και μας λέει ότι είναι σπουδαίος , έτσι, στα καλά καθούμενα.
Και φυσικά μας λέει και πως μας έχει όλους χεσμένους: αυτά που οι πολλοί αγαπάμε και σεβόμαστε, αυτός τα χέζει.
Το αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης, δεν είναι ένα τυχαίο μουσείο: θεωρείται το κορυφαίο αρχαιολογικό μουσείο της Ιταλίας και ένα απο τα σημαντικότερα του κόσμου : στεγάζει πλήθος αρχαίων γλυπτών- ελληνικών και ρωμαϊκών- μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται απο την περίφημη συλλογή Φαρνέζε.
Τα καταπληκτικά ευρήματα της Πομπηίας, ψηφιδωτά και τοιχογραφίες, εκτίθενται εκεί.
Και εκεί που μεθάς από συγκίνηση , περιέργεια και αισθητική ευωχία, βλέπεις ένα μισοκαμένο καραβόπανο: είναι η νέα αισθητική πρόκληση ενός Κινέζου που φτιάχνει μισοκαμένα καραβόπανα από μπαρούτι, σε ελεγχόμενες μικροεκρήξεις.
Ένωσε μπόλικα τέτοια καραβόπανα, μισοκουρελιασμένα και τα κρέμασε πάνω από τα υπέροχα αρχαία γλυπτά.
Έκανε και άλλες παπαριές: έφτιαξε γύψινα αντίγραφα των γνωστών γλυπτών και, αφού τα τσουρούφλισε με μπογιές και μπαρούτι , τα έστησε σε ...αντιπαράθεση με τα αρχαία, αυθεντικά γλυπτά.
Το θέμα είναι ότι οι υπεύθυνοι του μουσείου, βρήκαν τις αηδίες αυτές, ενδιαφέρουσες.
Το ίδιο είχα δει και πέρισυ στην Βενετία: σε έκθεση για τον Τιντορέτο μέσα στο Παλάτσο Ντουκάλε, ανάμεσα στα αριστουργήματα της αναγέννησης, έβαλαν και τα πασαλείμματα ενός σύγχρονου Αμερικανού.... τα είχα δείξει πέρισυ.
Δεν γλυτώνουμε.
Πολιτική? Συνωμοσία?
Πιθανόν....το θέμα είναι ποιός κινεί αυτό το κίνημα ασχήμιας.
«Συνωμοσία» της ασχήμιας ενάντια στην ομορφιά και την αρμονία: αν δεν είναι συνωμοσία , είναι σίγουρα βαθύ , αξεπέραστο κόμπλεξ .
