...μιά ματιά στα χέρια κάποιου, συχνά διηγείται μιά ιστορία.
Στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο ο γνωστός φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς, περιγράφει μιά εκστατική εμπειρία : ήταν νέος, λίγο πριν τα τριάντα και ...παρθένος.
Σαν νέος θεολόγος, μέλος υπερσυντηρητικής χριστιανικής οργάνωσης, δεν είχε παντρευτεί και δεν είχε ακόμη σεξουαλικές σχέσεις.
Προφανώς με κόπο ήλεγχε τις σεξουαλικές και ερωτικές του ανάγκες: δεν είναι δα και εύκολο πράγμα, όσο πιστός και αν είσαι.
Μέσα σε ένα γεμάτο λεωφορείο λοιπόν, που βρισκόταν, είδε πάνω από το μπουλούκι των στριμωγμένων επιβατών, ένα γυναικείο χέρι.
Έγινε τότε κάτι μαγικό: έπεσε σε έκσταση σαν να έβλεπε ένα θαυμάσιο, εξωπραγματικό θέαμα...
Παράξενο αλλά, μου συνέβη και εμένα, κάτι αντίστοιχο, πριν λίγες μέρες...
…όχι βέβαια τόσο δυνατό - ώστε να πέσω σε έκσταση- αλλά αρκετά έντονο ώστε να μου καρφωθεί σαν εικόνα στο μυαλό και να με συνοδεύει επίμονα για μέρες.
Ήταν ένας άνδρας γύρω στα σαρανταπέντε που έπαθε κάποια ζάλη αλλά και δυσφορία στο στήθος.
Συνοδευόταν από σύζυγο και ένα ξανθό κοριτσάκι, σαν αγγελούδι.
Μεροκαματιάρης, οικογενειάρχης.
Κάνει δυό δουλειές -και οι δυό χειρωνακτικές- για να επιβιώσουν:
από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μόνιμα κουρασμένος , σχεδόν εξαντλημένος.
Πιέζεται πολύ γιά να τα βγάλει πέρα.
Αυτά τα έμαθα στην αρχή, όταν έπαιρνα ιστορικό.
Και στην διάρκεια της εξέτασης, είδα τα χέρια του.
Και τα έπιασα κιόλας… αφού η νευρολογική εξέταση απαιτεί να τα ακουμπήσεις:
πολύ χοντρά δάχτυλα και τεράστιες, χοντρές , πολύ σκληρές παλάμες.
…και με ένα δέρμα γεμάτο ουλές , αμυχές, σημάδια και σκληρίες.
Χέρια που εμφανώς πάλευαν σκληρά για χρόνια και που βρισκόταν συνεχώς σε μιά διαδικασία τραυματισμού -επούλωσης.
Ένιωσα αμηχανία που όμως καταχώνιασα αστραπιαία σε κατάλληλη, ασφαλή αποθήκη του μυαλού, όπως έχω μάθει να κάνω.
Είτε για αναβάλω την επεξεργασία της πληροφορίας -ή του αισθήματος- είτε για να το θάψω οριστικά.
Είναι μηχανισμός άμυνας, δηλαδή επιβίωσης:
σε μιά δουλειά που βομβαρδίζεσαι απο δυστυχία, πρέπει να μάθεις να την διαχειρίζεσαι.
Αλλά τα χέρια αυτά, ήταν πονεμένα , κουρασμένα αλλά και δυνατά:
ξεπήδησαν από την αποθήκη και σεργιανάνε στις εγκεφαλικές έλικες κατά πως θέλουν.
Μέρες τώρα.