….προσπαθώ να καταλάβω γιατί το επαναστατιλίκι πάει μαζί με την ακαλαισθησία και την βρώμα: δεν είναι μόνο η πρόκληση προς τους «νοικοκυραίους».
Προφανώς, οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι, είναι καθαροί, χτενισμένοι και έχουν πλύνει επιμελώς τα αυτιά τους.
Η απόρριψη των μικροαστικών αξιών επιβάλλει αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά.
Αλλά η βρώμα? η ασχήμια?
…το μίσος γιά τον βαμμένο τοίχο?
Μάλλον είναι βαθύτερο.
Είναι η ψυχική συγγένεια με το περιθώριο…. το περιθώριο είναι «δικό μας»:
ανεκτικό, δεν δασκαλεύει, δεν απαιτεί.
Δεν μας κρίνει.
Το περιθώριο είναι γεμάτο κατανόηση και αποδοχή γιά την αθλιότητα, αφού και το ίδιο, νιώθει άθλιο.
Είναι η ψυχική συγγένεια του ρεμπέτη με το κλεφτρόνι, τον μεθύστακα, τον νταβατζή, την πόρνη.
Και όλοι μαζί εναντίον της εξουσίας.
Αλλά, μεταξύ τους, οι περιθωριακοί και ο υπόκοσμος έχουν ιεραρχία.
Τα πιό αντιεξουσιαστικά ανθρωπάκια είναι μικροί εξουσιαστές στον μικρόκοσμό τους.
Περιφρόνηση των κατεστημένων αξιών, όταν είναι εύκολη και ανέξοδη.
