...παίρνω θάρρος και έμπνευση από γενναία άτομα.
Άτομα που αντέχουν , άτομα που παλεύουν, άτομα που πέφτουν και ξανασηκώνονται.
Δεν μιλάω για τυχερά, κονομημένα και προνομιούχα άτομα....αυτά που γεννήθηκαν προστατευμένα από τα γεννοφάσκια τους:
μιλάω για αγωνιστές και αγωνίστριες της ζωής.
Τώρα που λόγω εορτών και λοκντάουν είχα μπόλικο χρόνο , συνειδητοποίησα την ύπαρξη μιας νέας -σημαντικής- ομάδας αγωνιστών της ζωής:
τις νταρντανογκόμενες παντός καιρού.
Δεν παλάβωσα...εξηγούμαι αμέσως:
Η νταρντανογκόμενα παντός καιρού (ΝΠΚ) είναι -φυσικά- μιά νταρντάνα: μιά ψηλή γυναίκα με κορμοστασιά δεμένη και λυγερή ταυτόχρονα, αγέρωχη, γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Ξέρει ότι μετράει σαν γκόμενα ή έτσι πιστεύει τουλάχιστον... αν και συχνά υπερβάλλει.
Δεν είναι πάρα πολύ νέα.
Ανάμεσα στα τριάντα και στα πενήντα χρόνια συνήθως, με μπόλικους δεσμούς και ίσως, ένα- δυό διαζύγια .
Βέβαια η αυτοπεποίθησή της είναι ανάλογη με τις επιτυχίες του παρελθόντος : έχει γοητεύσει και κυκλοφορήσει με αρκετούς ωραίους, ψιλοματσωμένους ή ψιλοεπετυχημένους τύπους και σε λουσάτα μέρη.
Οι επιτυχίες της, τα παράσημά της, είναι ο αριθμητής του κλάσματος του «δείκτη νταρντανο-επιτυχίας».
Οι χλαπάτσες, οι απογοητεύσεις, οι αποτυχίες της, είναι ο παρονομαστής του κλάσματος του δείκτη.
Ο νταρντανο-γκομενο-δείκτης επιτυχίας είναι το κλάσμα:
ο «ΝΠΚ success index».
Όσο πιο μεγάλος ό αριθμητής -ή όσο πιο μικρός ο παρονομαστής- τόσο μεγαλύτερο το κλάσμα.
....άρα τόσο καλύτερος ο ΝΠΚ index.
Αλλά η επιτυχία της ΝΠΚ δεν είναι μόνιμη, δυστυχώς:
οι νταρντανογκόμενες συνήθως έχουν παροδικές επιτυχίες.
Δεν στεριώνουν με κάποιον «καλό».
Κερδίζουν μάχες, αλλά όχι τον πόλεμο... που είναι ο σταθερός γάμος με ένα άντρα-κελεπούρι.
Ένα μόνιμο παράσημο, μιά μόνιμη, ζεστή, προνομιούχα θέση.
Και αγωνίζονται, συνεχώς, σε αντίξοες συνθήκες καθώς τα κελεπούρια σπανίζουν και περισσεύουν οι κατιμάδες.
Εγώ τις συμπαθώ και τις θαυμάζω τις ΝΠΚ.
Έχουν ένα αγωνιστικό πνεύμα και μιά ικανότητα να επουλώνουν γρήγορά τις πληγές τους.
Μπορουν μετά κάθε απογοήτευση να ξαναρίχνονται στην γκομενομάχη, με ασίγαστο πάθος, θάρρος και ελπίδα.
Για αυτό τις λέω «παντός καιρού» : είναι σαν τίς λάμπες θυέλλης.
....αναμένες ακόμα και μέσα στην καταιγίδα.
Εδώ ο κόσμος χάνεται, οι άνθρωποι φτωχαίνουν, οι επιχειρήσεις φαληρίζουν, ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται, η ανεργία θεριεύει και, οι νταρμανογκόμενες, τον χαβά τους:
έχουν κέφι, στολίζονται και γκομενίζουν με μια ανθεκτικότητα αξιοθαύμαστη.
Είναι πραγματικά υποδείγματα κοινωνικο-αισθηματικών αγωνιστών.
Ειδικά γιά όλους εμάς τους μισοκακόμοιρους που φάγαμε ένα δυό χαστουκάκια από την ζωή και βάλαμε την ουρά στα σκέλια.