Το Ξέσκισμα
Κάποτε διάβασα ένα μυθιστόρημα όπου ένα ζευγάρι αποτελούμενο από δύο απόλυτα ναρκισσιστικές προσωπικότητες , ήταν πολύ ευτυχισμένο:
κολάκευε ο ένας τον ναρκισσισμό του άλλου λέγοντας πόσο σπουδαίοι ήταν και οι δυό τους, πόσο μάγκες και πόσο αξιοζήλευτοι.
Επίσης έκαναν θαυμάσιο σεξ αφού ήταν και οι δυό τους πολύ σέξυ.
Βέβαια, υπήρχαν συνεχή σκαμπανεβάσματα και καυγάδες στην σχέση τους αφού ο ναρκισσισμός είναι μιά ακόρεστη εγωκεντρική Καταβόθρα προσοχής και θαυμασμού που δεν ικανοποιείται εύκολα.
Τελικά, όταν άρχισαν να γερνάνε οι δυό τους και οι προσωπικές φιλοδοξίες τους άρχισαν να ξεφτίζουν, η εύλογη απόδοση της προσωπικής αποτυχίας εκάστου ήταν ο άλλος:
Ο Άλλος έφταιγε που δεν πρόκοψαν, τελικά.
Ο Άλλος ήταν το φρένο, η τροχοπέδη , η αιτία των συμβιβασμών που οδήγησαν έκαστο στην μετριότητα -αρχικά - και στην αποτυχία, τελικά.
Είναι ανακουφιστικό να φταίει ο Άλλος.
…γιατί αν δεν φταίει ο Άλλος, τότε φταίς Εσύ! …και αυτό είναι ανυπόφορο.
Προξενεί πολύ πόνο η αίσθηση ότι Εσύ έφτιαξες την αποτυχία σου με τα αδέξια χεράκια σου και τις κουτές επιλογές σου.
Έτσι, σε κάποιο γερό τελευταίο καυγά, μάλωσαν τόσο που οι προσβολές πήγαν βαθιά μέχρι το μεδούλι της προσωπικότητας του Άλλου.
Γνωρίζονταν πλέον τόσο καλά , που ήξεραν όλα τα τερτίπια και τις λεπτομέρειες που μπορούσαν να πληγώσουν και να προσβάλλουν τον Άλλο στην ουσία του.
Έτσι λοιπόν, αφού αλληλοξεβρακώθηκαν και αλληλοεξευτελιστηκαν με λύσσα, δεν άντεχαν πλέον να βλέπουν ο ένας τον άλλο.
Ήταν ο τελευταίος καυγάς.
Ο καυγάς της ειλικρίνειας και του τέλους.
Το δικό μου δίδαγμα από το μυθιστόρημα είναι αυτό:
Οι πραγματικά λειτουργικές σχέσεις είναι αυτές με την κατανόηση αλλά και την ανθρωπιά… την αίσθηση συμπόρευσης με ένα ανθρώπινο όν και όχι με ένα εργαλείο ή οπαδό.
Οι σχέση με εγωκεντρικά/ ναρκισσιστικά/χειριστικά άτομα δεν παρέχει υγιή βάση για οικοδόμηση μακρόχρονης και ανθεκτικής σχέσης , όσο και εάν αυτή μπορεί τώρα να φαίνεται επιτυχημένη και λειτουργική.