ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Η υπαρξιακή ανάγκη των γονέων να δικαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από τα επιτεύγματα των παιδιών τους,  είναι, εκτός από ανόητη, και καταστροφική:

και για τους γονείς και για τα παιδιά. 

Πρώτον,  ωθεί τους γονείς σε ηλίθιες, παρεμβατικές και ευνουχιστικές συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά άτολμα και ανώριμα, μέχρι τα …σαράντα.

Συνήθως τα «παιδιά» ωριμάζουν αφού πεθάνουν οι γέροι: μόνο τότε απελευθερώνονται, παύοντας να αισθάνονται προστατευόμενοι έφηβοι.

Δεύτερον, βλάπτει τους ίδιους τους γονείς… γεμίζοντας τους άγχος και ενοχές γιά κάθε πρόβλημα, δυσκολία ή «αποτυχία» των «παιδιών».

Αδυνατώντας να δουν τα παιδιά τους  ως ανεξάρτητες και υπεύθυνες ανθρώπινες υπάρξεις,  τα βλέπουν μάλλον σαν προεκτάσεις ή και …αποφύσεις της δικής τους ανόητης και βιολογικά φθαρμένης ύπαρξης.

Έτσι, φορτώνονται προβλήματα , άγχος και ευθύνες που δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι στα άτολμα, εγωκεντρικά και ανώριμα παιδιά , προστίθενται και οι νευρωσικοί γέρο-γονείς στον σχηματισμό μιας τραγικής ομάδας- οικογένειας.

Μιας οικογένειας αλληλοβασανιζόμενων και ανασφαλών αναπήρων, που χρησιμοποιούν αλλήλους ως δεκανίκια.

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΤΕΠ

 Η σχέση των νευρωσικών, υποχονδριακών ασθενων με τους γιατρούς, στα επείγοντα, έχει ενδιαφέρον: 

έχει ενδιαφέρον, γιατί , οι αγχωμένοι νευρωσικοί που πάνε στα ΤΕΠ με σωματικά συμπτώματα, απαιτούν διάγνωση αλλά , συχνά, αρνούνται την προτεινόμενη θεραπεία.

Δηλαδή,  από την μιά ζητούν βοήθεια και απ´ την άλλη την αρνούνται: 

μιά ακόμη ένδειξη της αμφιθυμικής σχέσης του σύγχρονου ασθενούς με τον γιατρό.

Κάνουν διαπραγματεύσεις: 

«όχι ένεση , προτιμώ χάπι»

«γίνεται με μισό χάπι αντί για ένα?».

Σαν να ξέρουν,  βαθειά μέσα τους, ότι τα συμπτώματα είναι σωματοποιημένο άγχος.

Δεν προσποιούνται μεν, αλλά ο υποσυνείδητος μηχανισμός βρίσκει ένα παραθυράκι στο συνειδητό.

Αυτό μου θυμίζει   τον ογδοντάχρονο γέρο που ήταν τρελλά ερωτευμένος με μιά τριαντάρα που του έτρωγε λεφτά.

....ενώ μου έπλεκε το εγκώμιό της , ξαφνικά μου πετάει μιά δήλωση σε ένα  παράθυρο διαύγειας: 

«είναι μιά πουτάνα αυτή!»

Κανείς δεν αυταπατάται 100%.