Προτείνω δύο βιβλία απομνημονευμάτων :
Οι Συνταξιούχοι γιατροί συνήθως λένε αλήθειες γιατί δεν έχουν κίνητρο πουν ψέμματα και γιατί δε φοβούνται τίποτα, λίγο πριν πεθάνουν.
(Εξαίρεση αυτοί που θέλουν να αυτοπροβληθούν... αλλά αυτοί ξεχωρίζουν εύκολα)
Μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα, διαβάζοντας τέτοιες αναμνήσεις : απομυθοποιούνται πολλοί και πολλά και αποκτάς μια καλύτερη κατανόηση του σήμερα .
Πρόσφατα διάβασα δύο τέτοια βιβλία .
Το ένα είναι ενός Εβραίου γιατρού που άσκησε ιατρική στην Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ού αιώνα -όταν ακόμη ήταν οθωμανική - αλλά και αργότερα μετά την απελευθέρωση από τους ´Ελληνες.
Απίστευτες τριτοκοσμικές συνθήκες , ένας ιατρικός πρωτογονισμός που δεν μπορούμε να τον φανταστούμε σήμερα.
Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1925 και γι’ αυτό υπήρχαν ελάχιστοι σπουδαγμένοι γιατροί που είχαν σπουδάσει είτε στο Παρίσι , είτε στην Κωνσταντινούπολη είτε στην Ιταλία.
Ο γιατρός Γιοέλ είχε σπουδάσει στο Παρίσι και άσκησε ιατρική ανταγωνιζόμενός πρακτικούς, μαμμές και τσαρλατάνους οι οποίοι, περιέργως, οι περισσότεροι, είχαν μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή από αυτόν όποιος είχε σπουδάσει πραγματικά.
Βιβλίο - ντοκουμέντο.
Το δεύτερο βιβλίο, είναι γραμμένο από έναν άγγλο νευροχειρουργό διακεκριμένο καθηγητή ο όποιος περιγράφει με εξαιρετική ειλικρίνεια, τόλμη και ευαισθησία διάφορα περιστατικά τα οποία σημάδεψαν την μνήμη του στη διάρκεια της καριέρας του. Πιθανόν να ενδιαφέρει περισσότερο όσους κάνουν νευροχειρουργική αλλά νομίζω ότι ενδιαφέρει και γενικά όλους τους χειρουργούς γιατί περιγράφει όλες τις αγωνίες και τα ηθικά διλήμματα τα οποία αντιμετωπίζει ένας χειρουργός.
https://www.politeianet.gr/books/9789604365913-marsh-henry-oxu-i-mi-blaptein-294883