Έχω βαρεθεί τις αερολογίες.
Έχω βαρεθεί τις αοριστολογίες.
Έχω βαρεθεί τις εξυπνάδες που πετάει ο κάθε παπάρας.
Έχω βαρεθεί τις ανόητες γενικεύσεις.
Κουράστηκα με τα πολλά λόγια και τις πολλές υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα.
Είναι δείγμα παρακμής μιάς κοινωνίας να μην μπορεί να ορίσει τι σημαίνουν οι λέξεις.
Βαρέθηκα το περιφραστικό για το αυτονόητο.
Προφανώς, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο η αερολογία:
Η παρακμή είναι δεν μόνο ελληνική.
Ο γνωστός φιλόσοφος του 20ού αιώνα Ζαν Πωλ Σαρτρ - ο οποίος ήταν μάλλον μια φούσκα υπερτιμημένης αερολογίας- είπε την περίφημη φράση που έγινε και μοτό του φιλοσοφικού κινήματος του υπαρξισμού :
«η ύπαρξη προηγείται της ουσίας».
Το ανθρώπινο όν, λέει ο Σαρτρ, δεν διαθέτει από μόνο του (ως φύση, ως ουσία /essence) κάποια ταυτότητα ή αξία παρά μόνον αν την δημιουργήσει με την δράση του.
Και τότε, μόνον, «υπάρχει».
Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος παίρνει αξία και ταυτότητα, σαν ύπαρξη, αφού πρώτα δώσει ο ίδιος κάποιο νόημα στην ζωή του.
Άρα, η ύπαρξη, συνδέεται με την δράση.
Υπάρχω, όταν δρώ.
Άρα, συμπεραίνω εγώ από τα παραπάνω, ότι σημασία δεν έχει τι λέει κάποιος αλλά τι κάνει.…
Σημασία δεν έχουν τα λόγια του αλλά οι πράξεις του:
οι πράξεις του που είναι αυτές οι οποίες αποτελούν την ταυτότητά του, αυτές που τον οριοθετούν και που τον καθορίζουν.
Αναρωτιέμαι αν μου είναι απαραίτητη όλη αυτή η αμπελοφιλοσοφία για να απομυθοποιήσω τον κάθε απατεώνα τενεκέ που μου τσαμπουνάει ένα κάρο μαλακίες κατάμουτρα για να βολέψει την άθλια ύπαρξή του σε καμμιά προνομιούχα θεσούλα και να γλείψει κανα κοκαλάκι.
Ή γιά να μου δικαιολογήσει την κάθε παρέκκλιση που τον ταλανίζει .
Η δράση νοηματοδοτεί τον βίο.
Να δώ τι έκανες στην ζωή σου , πως συμπεριφέρθηκες και πόσο αξιοπρεπώς στάθηκες και, μετά, συζητάμε.