τα μπλουζ έχουν αξία γιατί έχουν αξιοπρεπή κλάψα

 …πιστεύω ότι κάθε μουσικό κομμάτι έκφράζει ένα κυρίαρχο συναίσθημα : 

μπορεί να είναι και συνδυασμός συναισθημάτων… αλλά, πάντα, κάποιο συναίσθημα κυριαρχεί.

Τα πιό συνηθισμένα συναισθήματα είναι η λύπη της απώλειας ή του αποχωρισμού, η ελπίδα ανακατεμένη με άγχος απώλειας, η ελπίδα με χαρά και ευγνωμοσύνη, η λύπη της απώλειας με αξιοπρέπεια και σταθερή αποφασιστικότητα ανάκαμψης και η λύπη σκέτη με αγνή απελπισία… (όπως είναι διάφορα νταλκαδιάρικα λαικά που ακούω σε ένα λαικό μαγειρείο που πάω συχνά).

🙂

Τα μπλουζ μου αρέσουν γιατί έχουν αξιοπρεπή κλάψα και καλό γούστο: 

είναι χαμηλόφωνα, δεν κραυγάζουν το ντέρτι και τον καημό , έχουν αξιοπρεπές και συγκρατημένο συναίσθημα.

…δακρύζουν λιγάκι, σιωπηλά….

…ποτέ δεν σπαράζουν στο κλάμα.

🙂

Έχουν και μια ήρεμη αυτοπεποίθηση ότι δεν θα χαθούν: 

μάλλον ο άλλος - ο αποχωρήσας- ή η άλλη, θα καταλάβει το λάθος του/της, εν καιρώ.

Χεστήκαμε , όταν συμβεί.

🙂

Δηλαδή τα μπλούζ, αν και τραγούδια μαύρων σκλάβων ή πρώην σκλάβων,  έχουν κρυμμένη ελπίδα στο βάθος.

Μιά χαρά.

Υγιής στάση.

https://youtu.be/DMWNd1MSRkE?si=G7MH92IMIr9iCAvm

«η δική μου αλήθεια», η «δική σου αλήθεια»

 

...εκτός από ορισμένες λέξεις, με εκνευρίζουν και ορισμένες  φράσεις- κλισέ που παρουσιάζονται, από πολλούς, ως αυταπόδεικτες.

...πχ.. «.Δεν υπάρχει ποτέ  μία αλήθεια αλλά  πολλές αλήθειες».

Είναι κάτι βολικό: κάθε παπάρας μπορεί να λέει ότι μαλακία του κατέβει χωρίς συνέπειες.

Όταν τον ξεβρακώσεις, αποδεικνύοντας του ότι τα γεγονότα δεν επιβεβαιώνουν την άποψή του, σου πετάει την κλασσική κουλτουρομαλακία:

«Δεν ξέρω τι λες εσύ... αυτή είναι η δική μου αλήθεια».

Αυτός ο ανόητος και ξεδιάντροπος σχετικισμός είναι, νομίζω, μια από τις βασικές αιτίες της σύγχυσης που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία, της έλλειψης οποιουδήποτε αξιακού συστήματος και της έλλειψης σεβασμού σε κάθε σοβαρό άνθρωπο που έχει μελετήσει ένα θέμα. 

Ο κάθε μαλάκας δικαιούται να λέει ότι θέλει... να κάνει ότι αθλιότητα θέλει...και να παριστάνει και  το μάγκα από πάνω, μην νιώθοντας καμμία ενοχή ή ντροπή.

Ο άθλιος    που κλέβει, ο μαλακοσύζυγος  που κερατώνει, ο τσανακογλύφτης που στήνει κώλο, όλοι έχουν ελαφρυντικά...

Λάθος!!... όχι ελαφρυντικά,  αλλά πλήρη δικαιολογία: 

έχουν μιά «άλλη οπτική», την «δική τους αλήθεια».

Είναι η μολότοφ καντήλι η εμπρηστικός μηχανισμός?

Ο καθένας θα πει την «δική του αλήθεια».

Όλα σχετικά.

Όλα, «θέμα οπτικής».

Σε κάθε διαζύγιο, «φταίνε και οι δύο» (εξίσου?), σε κάθε καυγά, το ίδιο, σε κάθε αποτυχία φταίνε όλοι «γιατί το περιβάλλον...», σε κάθε αθλιότητα, κανείς «γιατί ο καπιταλισμός...».

Προσωπική ευθύνη, κανείς.

Και αν του πεις «αντε γαμήσου», θα σου πει ότι δεν συμφωνεί με την οπτική σου.

Εντάξει.

Αλλά... «άντε και γαμήσου, μαλάκα».

Τι να κάνω?

Αυτή είναι «η δική μου αλήθεια».

όταν χώνω την μύτη μου στην ζωή του Μπρούνο Τσιρίλο

 

…όταν θέλω να χαλαρώσω, διαβάζω ηλίθιες ειδήσεις, δίαιτες και κουτσομπολιά: σήμερα πχ έμαθα ότι χωρίζει ο Μπρούνο Τσιρίλο που δεν ξέρω ποιος είναι αλλά μάλλον καταπίεζε την γυναίκα του -που είναι ηθοποιός-  και δεν την άφηνε να δουλέψει. (ξέχασα το όνομά της αλλά δεν έχει σημασία…σημασία έχει που χώρισαν).

Επίσης έμαθα ότι για να ρίξω  την χοληστερίνη μου πρέπει να τρώω μιά λάσπη βρώμης με σμέουρα ( αγνοώ τι είναι , μάλλον τροπικό φρούτο) , αβοκάντο  και κολοκυθόσπορους.

(Για σπανακόπιτα , μπισκότα και φραπεδιά δεν λέει τίποτα).

Τα κουτσομπολιά που διάβασα τα ξέχασα και αυτά αλλά αφορούσαν κάτι ξανθιές πουτανόφατσες που δεν μπορούν να σταθεροποιηθούν συναισθηματικά στον κατάλληλο επιχειρηματία.

Έτσι πέρασα  χωρίς άγχος 2-3 ώρες και απέφυγα να διαβάσω κάτι χρήσιμο που ούτως ή άλλως θα το ξέχναγα, αφού,  όλα τα χρήσιμα  πράγματα είναι βαρετά , πολύπλοκα και κουραστικά.