…πιστεύω ότι κάθε μουσικό κομμάτι έκφράζει ένα κυρίαρχο συναίσθημα :
μπορεί να είναι και συνδυασμός συναισθημάτων… αλλά, πάντα, κάποιο συναίσθημα κυριαρχεί.
Τα πιό συνηθισμένα συναισθήματα είναι η λύπη της απώλειας ή του αποχωρισμού, η ελπίδα ανακατεμένη με άγχος απώλειας, η ελπίδα με χαρά και ευγνωμοσύνη, η λύπη της απώλειας με αξιοπρέπεια και σταθερή αποφασιστικότητα ανάκαμψης και η λύπη σκέτη με αγνή απελπισία… (όπως είναι διάφορα νταλκαδιάρικα λαικά που ακούω σε ένα λαικό μαγειρείο που πάω συχνά).
🙂
Τα μπλουζ μου αρέσουν γιατί έχουν αξιοπρεπή κλάψα και καλό γούστο:
είναι χαμηλόφωνα, δεν κραυγάζουν το ντέρτι και τον καημό , έχουν αξιοπρεπές και συγκρατημένο συναίσθημα.
…δακρύζουν λιγάκι, σιωπηλά….
…ποτέ δεν σπαράζουν στο κλάμα.
🙂
Έχουν και μια ήρεμη αυτοπεποίθηση ότι δεν θα χαθούν:
μάλλον ο άλλος - ο αποχωρήσας- ή η άλλη, θα καταλάβει το λάθος του/της, εν καιρώ.
Χεστήκαμε , όταν συμβεί.
🙂
Δηλαδή τα μπλούζ, αν και τραγούδια μαύρων σκλάβων ή πρώην σκλάβων, έχουν κρυμμένη ελπίδα στο βάθος.
Μιά χαρά.
Υγιής στάση.
