…κάποτε έπινα καφέ με ένα γέρο, πρώην συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ :
έτυχε να έχουμε το ιδιο στέκι για καφέ, είχε καλαμπούρι και έλεγε ιστορίες απο το «παλιό, καλό ΠΑΣΟΚ» της δεκαετίας του ογδόντα.
…ιστορίες που τις εύρισκα ενδιαφέρουσες , διασκεδαστικές και κουτσομπολίστικες.
Τέλος πάντων, ρώταγα την γνώμη του για διάφορα πράγματα… για να δώ πως σκέφτονται οι άνθρωποι της πιάτσας και δή οι παλιοί Πασόκοι που ήταν και ιδιαίτερο είδος.
Για να μην τα πολυλογώ, κάποτε τον ρώτησα γιατί μιά ωραία γειτόνισσά μας , η Λίτσα, δεν βρίσκει άντρα να παντρευτεί.
…ή μάλλον , ακριβέστερα, γιατί ενώ βρίσκει δεν στεριώνει με κανένα.
«γιατί είναι ξινή», απεφάνθη με το συνηθισμένο ύφος αυθεντίας που δεν σήκωνε αντίρρηση.
…άρχισα να σκέφτομαι την απάντησή του - γιατί είναι ξινή- και διαπίστωσα ότι έχει μιά γενικότερη ισχύ…
…ισχύει εκτός από τον ερωτικό τομέα και στον πολιτικό:
υπάρχουν πολιτικοί που λένε σωστά πράγματα αλλά δεν τους ψηφίζει ο κόσμος…
…πχ τέτοιος παλιά ήταν ο Κωστής Στεφανόπουλος.
Τώρα είναι ο Τζήμερος : τα λέει καλά αλλά δεν έχει σεξαπήλ.
Είναι ξινός.
Σαν την Λίτσα.
Ήταν ωραία, ήταν και λογική , μετρημένη…αλλά δεν «έλεγε» σαν γυναίκα: ήταν ξινή.
Δεν ασκούσε έλξη στα αρσενικά.
Γιατί?
«Οι άντρες θέλουν και την πουτανιά τους», αποκρίθηκε η γριά πασοκική αλεπού.
Σαν τον Αντρέα, έ? ρώτησα εγώ προβοκατόρικα.
«Κάτι αρχίζεις να μαθαίνεις , γιατρέ», απάντησε με αχνό, πονηρό χαμόγελο.
Για τον Μητσοτάκη δεν τόν ρώτησα άν ήταν γλυκός ή ξινός.
Όταν θύμωνε , του απορρυθμιζόταν το ζάχαρο και του ανέβαινε η πίεση.
