…όταν η κοινωνική αθλιότητα αυξάνει σιγά σιγά, η κοινωνία την συνηθίζει και την θεωρεί φυσικό φαινόμενο.
Κάτι σαν τον βάτραχο που προσαρμόζεται στο νερό που σιγοβράζει στην κατσαρόλα.
Εγώ πχ συνήθως σχολιάζω και αντιδρώ στις μικροαθλιότητες… που συχνά είναι και κάπως αστείες.
Εάν όμως μαζευτούν πολλές και μεγάλες αθλιότητες, τέρμα η διάθεση και για σχόλια και οι αντιδράσεις: παραλύω απο απόγνωση.
…η απογοήτευση και η έλλειψη ελπίδας όταν ξεπεράσουν ένα όριο , δρουν σαν τις παραλυτικές ουσίες.
Αλλά, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Υπάρχουν λίγα άτομα που περιέργως είναι ήσυχα και χαμηλών τόνων στην καθημερινή ζωή τους αλλά, όταν τους την δώσει ένα μεγάλο ψυχοτραυματικό γεγονός, γίνονται άγρια λιοντάρια.
Σαν την Μαρία Καρυστιανού:
μιά ήσυχη οικογενειάρχις , ελευθεροεπαγγελματίας παιδίατρος που δεν περίμενε κανείς στον κύκλο της πολιτικής και λοιπής αλητείας που μας περιβάλλει ότι θα μετατρεπόταν σε ανήμερο θηρίο.
Ποιος από όλους τους μεγαλόσχημους περίμενε ότι μια συνηθισμένη γυναίκα χωρίς οικονομική η άλλη υποστήριξη , θα μάζευε ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες υπογραφές, θα συγκινούσε με ομιλία της το ευρωκοινοβούλιο και θα κινητοποιούσε την ευρωπαία εισαγγελέα ?
Βέβαια οι περισσότεροι μεγαλόσχημοι έχουν γίνει βάτραχοι που αντέχουν όχι μόνο το ζεστό νερό αλλά την μπόχα του βόθρου στον οποίο κολυμπούν.
Ενθαρρυντικό παράδειγμα για όλους μας, η Καρυστιανού.
Οι πολίτες έχουν δύναμη, όταν θέλουν.
Εσσεται ήμαρ…