...όταν ήμουνα στο Δημοτικό, είχαμε κάνα δυό κοριτσάκια πολύ όμορφα και χαριτωμένα που άρεσαν πολύ στα αγόρια.
Άλλες εποχές τότε...τα παιδιά ήταν πολύ πιό μαζεμένα και δύσκολα ξανοιγόσουν στο άλλο φύλο.
Μερικοί συμμαθητές μου όμως, οι πιό τολμηροί και «μάγκες», για να τραβήξουν την προσοχή των κοριτσιών, άρχισαν να τα προσβάλλουν και να τα κοροϊδεύουν.
Κάνα δυό φορές μάλιστα, τους άρπαξαν και το κουλούρι.
Ήταν, υποθέτω, μιά αδέξια προσπάθεια επικοινωνίας: προσέλκυαν με αρνητικό και αντιπαθητικό τρόπο την προσοχή των κοριτσιών με στόχο να τα βρουν αργότερα και να γίνουν «φίλοι».
Προφανώς, μιά τόσο ηλίθια τακτική δεν αποδίδει:
αν σε αντιπαθήσει ο άλλος, πως διάολο θα ξεχάσει τα καψόνια που του έκανες και θα σε συμπαθήσει μετά?
Τα λέω όλα αυτά με αφορμή κάποιες σαραντάρες κυρίες -κυρίως διαδικτυακές γνωστές- που βρίζουν συνολικά τους άντρες ως αδιόρθωτους μαλάκες, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρούν τον ένα, τον ιδανικό άντρα που θα «τις καταλάβει», αφού, προφανώς, όλοι οι προηγηθέντες «μαλάκες» δεν κατάφεραν να τις «καταλάβουν».
Με την ιδιαίτερη συμπάθεια που επιδεικνύω σε όλους τους βασανισμένους ανθρώπους, θα τολμήσω να δώσω μιά συμβουλή στις κυρίες αυτές:
αγαπητές μου κυρίες, σας θυμίζω τους συμμαθητές μου του δημοτικού.
Ουδείς κατάφερε να κερδίσει συμπάθεια από τα όμορφα κοριτσάκια... απλά θεωρήθηκαν απαίσιοι.
Τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να φάνε ένα μισοφαγωμένο κουλούρι.