…στην ζωή άλλοι παίζουν άμυνα και άλλοι επίθεση…
…άλλοι προσπαθούν να μην χάσουν και άλλοι προσπαθούν να βάλουν πολλά γκολ.
Μερικοί - πολλοί- δεν μπαίνουν καν στο γήπεδο:
αρκούνται να παρακολουθούν άλλους να παίζουν.
Ο πολύς κόσμος έχει γίνει παθητικός θεατής ποδοσφαίρου και απλά βάζει γκόλ με την φαντασία του.
Εξουσιοδοτεί άλλους «να παίζουν αντ´ αυτού» , όπως είπε και ο Ουμπέρτο Εκο.
Αυτοί μάλιστα, επειδή έχουν μικρή κατανάλωση ενέργειας στις κερκίδες, βγάζουν την περισσευούμενη ενέργεια σε θυμό και επιθετικότητα:
θυμώνουν που δεν παίζουν παιχνίδι οι ίδιοι και απλά καταναλώνουν το θέαμα.
Αυτή είναι η ζωή του μικροαστού…
….του μεροκαματιάρη, του φτωχού, που δεν παιζει παιχνίδι στην ζωή :
να κάθεται παθητικά στη γωνιά του και να ονειρεύεται με τηλεόραση και στοίχημα.
Όταν αποτρελαθεί , τότε θα του επιτρέψουν να πλακώνεται με τον διπλανό του κακομοίρη για να μην πλακωθεί με το αφεντικό.
Τα αφεντικά.
Τελικά, γίνονται αφεντικά αυτοί που πιστεύουν ότι είναι προορισμένοι για αφεντικά.
Διότι η κυρία διαφορά του αφεντικού από τον υπάλληλο είναι ότι ο πρώτος πιστεύει οτι του αξίζει να είναι αφεντικό και ο υπάλληλος πιστεύει του αξίζει να είναι υπάλληλος:
είναι θέμα αυτοαντίληψης.
Αλλά είναι και είναι θέμα αντίληψής της πραγματικότητας.
Έχουν διαφορετικό mentality.
Το αφεντικό βλέπει τα προβλήματα σαν βατά εμπόδια που πρέπει να πηδήξει και ο υπάλληλος βλέπει τα προβλήματα σαν βουνά που δεν έχει νόημα κάν να πλησιάσει.
Αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω τα βιογραφικά των υποψηφίων βουλευτών, δημάρχων και λοιπόν θεσιθήρων:
σε μεγάλο ποσοστό είναι άνθρωποι χαμηλών προσόντων με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους…ή με μεγάλη αρπακτικότητα…
…ενώ, ταυτόχρονα, βλέπω να υπάρχουν εξαιρετικά αξιόλογοι άνθρωποι που είναι low profile και οι οποίοι δεν τολμούν να κάνουν τίποτα γιατί δεν τολμούν να διεκδικήσουν κάτι που τους αξίζει.
Όσο πιο πρωτόγονο είναι ένα κράτος, τόσο λιγότερο αξιοκρατικό είναι και τόσο λιγότερο αξιοκρατικά λειτουργούν οι θεσμοί του.
Στα σοβαρά κράτη υπάρχουν μηχανισμοί αξιολόγησης και επιλογής.
Στις μπανανίες υπάρχει μηχανισμός επιλογής από το κοπάδι των προθύμων με τους γλείφτες, τα ψώνια και τα ξέκωλα.
Όταν το μαγαζί φαλιρίσει, όλοι αυτοί κατηγορούν τους «άλλους»:
τα άλλα ψώνια… που προηγήθηκαν, ή που τους διαδέχθηκαν.
Και η ζωή συνεχίζεται.