Όσο γερνάω, τόσο λιγότερο θυμώνω με τον κόσμο…
… και τόσο περισσότερο γελάω:
παλιότερα θύμωνα με τις αδικίες και τις αθλιότητες…οι άνθρωποι μου φαίνονταν κακοί.
Τώρα οι περισσότεροι άνθρωποι μου φαίνονται μάλλον γελοίοι: από τους πολιτικούς που ακολουθούν τις βλακώδεις υποδείξεις των επικοινωνιολόγων και κάνουν επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια, μέχρι τον κοσμάκη που πιστεύει ότι θα δικαιώσει την ύπαρξή του με γυαλιστερά μπιχλιμπίδια, ψήγματα εξουσίας ή ερωτικά ψευδοεπιτεύγματα.
Μάλλον γίνομαι πιό σοφός..
🙂
αρκετοί φιλόσοφοι ανακάλυψαν την γελοιότητα του κόσμου στα γεράματα.
Ο Δημόκριτος , ο επιλεγόμενος και «γελαστός φιλόσοφος», αν και εθεωρείτο ο πιο πολυμαθής άνθρωπος της εποχής του, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να γελάει με τον κόσμο…
…αντί να τον παρηγορεί ή να του προτείνει σωτηρία.
Σε άλλους βέβαια, βγαίνει κακία:
πχ ο Πλάτων ζήλευε αφάνταστα τον Δημόκριτο και είχε δώσει γραμμή στους οπαδούς του να καταστρέψουν και εξαφανίσουν τα έργα του Δημόκριτου.
….όπως και έγινε: του Πλάτωνα τα έργα διασώθηκαν … και του Δημόκριτου, εξαφανίστηκαν.
Δεν ξερω που οφείλεται η σύγχρονη γελοιότητα.
…ίσως οι πολιτικοί μας επέλεξαν την γελοιότητα ενσυνείδητα: αφού απέτυχαν να βελτιώσουν την πολιτική και οικονομική μας κατάσταση, Ισως θεώρησαν τις γελοίες διαφημίσεις ως κοινωνική προσφορά.