…Ο Θεός δεν συμπαθεί τους «άριστους»:
μόνο η κυβέρνηση τους συμπαθεί, στα χαρτιά, τουλάχιστον.
🙂
Ο Θεός συμπαθεί τους μέτριους ή και τους κάτω του μετρίου.
….αρκεί να έχουν επίγνωση της μετριότητας και της μικροαθλιότητάς τους.
Οι αμαρτωλοί με γνώση και συντριβή για την έλλειψη της αρετής τους , θα δικαιωθούν.
Είναι μία σκέψη που σχεδόν με παρηγορεί:
οι άριστοι , οι τέλειοι, οι λαμπεροί και αψεγάδιαστοι, σπάνια δικαιώνονται στην ζωή.
…άρα, προς τι η άμετρη φιλοδοξία?
🙂
Θυμάμαι την συμμαθήτριά μου την Νίκη, στο Δημοτικό:
ήταν τόσο τέλεια σε όλα!
Λαμπερή στην εμφάνιση, με μιά elegant παρουσία, όταν όλοι ήμασταν σαν γυφτάκια.
Μυαλό τόσο έξυπνο, καθαρό και κοφτερό!
...μυαλό που μάθαινε πανεύκολα και κατανοούσε σε βάθος, όταν οι υπόλοιποι «καλοί μαθητές» ιδρώναμε και ξε-ιδρώναμε να μάθουμε τα βασικά.
Την είχα ερωτευτεί, την ζήλευα και την μισούσα ταυτόχρονα.
Ήταν προικισμένη από τον Θεό.
Ήταν σίγουρο πως θα είχε ένα λαμπρό μέλλον.
Ήμουν βέβαιος πως, για αυτήν η ζωή θα ήταν μια παρέλαση σε λεωφόρο και για μας ένα περπάτημα στα κατσάβραχα.
Δεν ξέρω ακριβώς τι κάνει και πως είναι, τώρα, η Νίκη…απ´ ό,τι έμαθα δεν έκανε τίποτε αξιόλογο.
Προσπάθησε να σταδιοδρομήσει στο ερωτικό παιχνίδι: διεκδίκησε τον μεγάλο Έρωτα.
Χοντρό παιχνίδι για λίγους παίκτες.
…συνήθως χαμένο απο χέρι, όπως το καζίνο.
…λυπάμαι που δεν έγινε κάτι τόσο λαμπερό όσο την προόριζε ο θαυμασμός μου.
Είναι και αυτό μιά δική μου απογοήτευση:
οι ηρωίδες μου πρέπει να σκίζουν.
Αναρωτιέμαι πως θα έδειχνε η φάτσα της αν διάβαζε σήμερα την είδηση πως η Κιμ Καρντάσιαν έγινε δισεκατομμυριούχα.
...μάλλον το ξέρω: η Νίκη θα το αντιμετώπιζε αδιάφορα.
Η Νίκη θα ένιωθε αδιαφορία για την Κιμ Καρντάσιαν.
…ίσως και περιφρόνηση γιά τον κόσμο των θαυμαστών της Κιμ?
…ποιός ξέρει.
Η ζωή δεν ήταν σχεδόν ποτέ δίκαιη με τους άριστους, Νίκη.