Κάποτε, όταν ήμουν φοιτητής, είχα πάει στην έκθεση ενός πρωτοποριακού ζωγράφου:
κατά λάθος είχα μπει βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία.
Ήταν ένας τύπος extreme στην εμφάνιση ο οποίος είχε κόψει τούφες από τα μαλλιά του και τις είχε κολλήσει στον πίνακα.
Στον οποίο πίνακα, εκτός από τα διάφορα σχέδια με το πινέλο, είχε κολλήσει και προσωπικά του αντικείμενα…πχ το πιρούνι και το μαχαίρι του , το φλιτζάνι που έπινε καφέ κλπ.
Πιθανόν να ήθελε να πει - όπως το καταλαβαίνω τώρα- ότι το έργο τέχνης είναι δεμένο αδιάσπαστα με τη ζωή του δημιουργού του κλπ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων .
Βέβαια την εποχή εκείνη όλα αυτά ήταν τελείως εξτρεμιστικά.
Τότε μία κυρία , δίπλα μου , τον ρώτησε :
«συγνώμη τι θέλετε να πείτε με αυτό τον πίνακα;»
Οπότε ο τύπος, εντελώς ατάραχος, την κοίταξε ελαφρώς περιφρονητικά και αδιάφορα και της απάντησε:
«ό,τι νομίζεις χρυσή μου!»
Έμεινε ξερή η γυναίκα αλλά και εγώ δίπλα της.
Ρε τον μαλάκα.! Έλεγα από μέσα μου.
Προφανώς εννοούσε ότι το έργο τέχνης δεν χρειάζεται ερμηνεία αλλά απλά να προκαλεί μια συναισθηματική αντίδραση κλπ
Αλλά και αν «εξηγηθεί», η ερμηνεία δεν θα είναι από τον δημιουργό αλλά από τρίτους .
Όλα αυτά τα λέω για να μην μου ζητήσετε να ερμηνεύσω το κολάζ που έφτιαξα και έβαλα εικόνα.
😉
Απλά θα πω ότι ο τίτλος είναι «παλαβός από έρωτα Νταλί» η δε γυναικεία φιγούρα είναι από πίνακα του καλλιτεχνικού ανταγωνιστή του, Πικάσσο.
Τα «ρητά» είναι κομμένα από εφημερίδες.
Τα μαμούνια είναι παιδικά αυτοκόλλητα