Η αφηρημένη σκέψη

 Αναρωτιέται ποτέ η αρκούδα τι είναι το ουράνιο τόξο; 

Το παρατηρεί με θαυμασμό, με  περιέργεια,  με αδιαφορία;

Αλήθεια, τι παρατηρεί μιά αρκούδα; Ποια είναι τα ενδιαφέροντα της; 

Ενδιαφέρεται μόνο να βρει τροφή, να βρει ψάρια στην λιμνούλα, καρπούς στο δέντρο, βατόμουρα στον θάμνο και μέλι στην άγρια κυψέλη; 

Ενδιαφέρεται μόνο να προστατέψει το αρκουδάκι της από τα άλλα άγρια ζώα;

Ακριβώς…. ενδιαφέρεται να λύσει προβλήματα που έχουν σχέση με το παρόν: 

δεν θα ενδιαφερθεί να κάνει συσσώρευση καρπών, να παστώσει ψάρια  ή να φτιάξει οχυρωμένη φωλιά για το αρκουδάκι της.

Δεν φροντίζει το μέλλον παρά μόνο το παρόν, και, αυτό το κάνει διότι δεν έχει την ικανότητα αφηρημένης σκέψης. 

Δεν έχει την ικανότητα να σκεφτεί την έννοια της πρόληψης, του προγραμματισμού, της σχεδιασμένης άμυνας.

Η αφηρημένη σκέψη είναι που μελετάει το Ουράνιο Τόξο, που θέλει να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό το πολύχρωμο πράγμα και πως δημιουργείται. 

Ο πολιτισμός είναι προϊόν της αφηρημένης σκέψης  και όχι της επίλυσης προβλημάτων του παρόντος. 

Κανείς μπακάλης δεν κατάφερε πουλώντας σαρδέλλες να γίνει Ισαάκ Νεύτων και Αρχιμήδης: 

πρέπει να έχεις αφηρημένη σκέψη Αρχιμήδη,  ώστε, όταν ξαπλώσεις στην μπανιέρα σου, να αρχίσεις  να αναρωτιέσαι γιατί επιπλέεις.

Όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες και οι τεχνικές χαλάρωσης που λένε «σκέψου μόνο το παρόν», «ζήσε το παρόν»,  μην αφήνεις την σκέψη σου να πάει ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον ούτε σε κάτι αφηρημένο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανοησίες  που σε παροτρύνουν να γίνεις πάλι μιά ηλίθια αρκούδα που κοιτάζει αδιάφορα το ουράνιο τόξο.

οι «κακοί» ινδιάνοι και οι «καλοί» καουμπόηδες

 Μερικές φορές, όταν θυμάμαι το παρελθόν μου, νιώθω εντελώς ηλίθιος.

Τώρα που έχω τα χρονάκια μου και έχω ένα παρελθόν,  μπορώ να θυμηθώ πάρα πολλές φορές που ήμουν εντελώς ανόητος.

….πχ όταν ήμουν παιδί και έφηβος, θαύμαζα τους καουμπόηδες και μισούσα ή περιφρονούσα τους ινδιάνους.

Οι καουμπόηδες ήταν πολύ μάγκες αλλά καλοί ,  κατα βάθος, ενώ οι Ινδιάνοι ήταν ύπουλοι , κακοί και πρωτόγονοι.

Έπρεπε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρις ότου  καταλάβω ότι οι ινδιάνοι  δεν ήταν ούτε ύπουλοι, ούτε κακοί, ούτε ιδιαίτερα πρωτόγονοι: 

βασικά ήταν κάτι κακομοίρηδες , τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί,  που προσπαθούσαν να επιβιώσουν στους αγριότοπους της Αμερικής.

Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα κουλτουριάρηδες -δεν είχαν γραπτό λόγο και ομηρικά έπη- ούτε είχαν συναυλίες αντάξιες του Μπετόβεν και του Μπαχ αλλά,  επιτέλους,  είχαν  κι αυτοί ένα πολιτισμό με παραδόσεις οικολογικές , με σεβασμό στην οικογένεια, την κοινοτική οργάνωση και την φυλή και ζούσαν σε μια αρμονική συνύπαρξη με τη φύση.

Είχαν την ησυχία τους: σημαντικό.

…αλλά, όταν πήγαν εκεί οι ευρωπαίοι -Αγγλοσάξονες , Γάλλοι και Ισπανοί- τους ξέσκισαν τα πέταλα.

Πυροβολούσαν για καλαμπούρι μέσα από τα τραίνα τους βίσονες και τους αφάνισαν,  με αποτέλεσμα,  οι ινδιάνοι να πεθαίνουν από την πείνα.

Δηλαδή οι μουσαφιραίοι,  όχι μόνο κατέκτησαν την γη των αυτοχθόνων με το ζόρι,  αλλά εξόντωσαν και την τροφή τους,  μόνο και μόνο για να διασκεδάσουν.

Και αφού τους κατάντησαν ζητιάνους  και διακονιαρέους, και αφού τους στρίμωξαν στα πιο άγονα εδάφη, τους ανάγκασαν να εξεγερθούν  και,  έτσι, βρήκαν την ευκαιρία να τους περάσουν μαχαίρι.

Καταπάτησαν κάθε συμφωνία που είχαν  κάνει μαζί τους για να τους δοθούν ορισμένες γαίες και,  τελικά, τους έδωσαν πολύ λιγότερες. 

Οι «πολιτισμένοι» δηλαδή αποδείχτηκαν πολύ μεγάλοι απατεώνες, πολύ επιθετικοί,  πάρα πολύ εγωιστές και εξαιρετικά μοναχοφάηδες.

Τελικά,  τους ξεφτίλισαν κι όλας  αποκαλώντας τους «αμερικανούς πολίτες» και δίνοντας τους για σύμβολο την αμερικανική σημαία, πειθοντάς τους ότι είναι τιμή τους που αρνήθηκαν τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής τους και έγιναν από ελεύθεροι άνθρωποι στον τόπο τους,  εξαθλιωμένοι υπηρέτες και ακτήμονες που ξέχασαν τις παραδόσεις τους και έχασαν την αυτοεκτίμησή τους.

Έτσι , σταδιακά, άρχισα να νιώθω και εγώ σαν εκφυλισμένος «Ινδιάνος» : 

να καταλαβαίνω πόσο ηλίθιος ήμουν όταν θαύμαζα τον  πιστολά Κλιντ Ήστγουντ και πόσο φαιδρός όταν χόρευα ντίσκο σαν τον Τραβόλτα.

Με παρηγορεί πάντως το γεγονός  ότι οι περισσότεροι συνομήλικοί μου έγιναν και αυτοί, «Ινδιάνοι»: 

αλλοτριωμένες μαιμούδες που μαιμούδισαν ξενόφερτους τρόπους,  ιδέες,  και συνθήματα .

Δεν εκστασιάστηκαν μεν, όλοι, με τις αμερικάνικες μάρκες και δεν χόρεψαν όλοι ντίσκο… οκ….είχαν όμως κακομεταφρασμένες σοβιετικές κομματικές μπροσούρες που τις θεωρούσαν  ευαγγέλια και τραγουδούσαν σοβιετικά εμβατήρια με ελληνικούς στίχους.

Βασικά,  όλοι μας, γίναμε αλλοτριωμένοι Ινδιάνοι: το μόνο που διαλέξαμε   ήταν το είδος των φτερών που βάλαμε στο κεφάλι μας.