Καλύτερα πρωτόγονοι

Όταν ήμουνα μικρός και πήγαινα διακοπές στο χωριό του πατέρα μου στην Κρήτη, θυμάμαι ότι τα ζώα υπήρχαν γιατί χρησίμευαν σε κάτι : 

οι κατσίκες για το γάλα , οι κότες για τα αυγά, ο σκύλος για φύλακας και οι γάτες για να τρώνε ποντίκια. 

Είχαν απλά χρηστική και όχι συναισθηματική αξία. 

Κανείς στο χωριό δεν εκστασιαζόταν με τη γάτα ή τον σκύλο του, κανείς δεν τον αγκάλιαζε , δεν τον έβαζε στο κρεβάτι και δεν τον φιλούσε στο στόμα.

Και προφανώς ο σκύλος δεν ήταν «οικογένεια».

Όλη αυτή η υπερβολική ζωοφιλία με τα ζώα συντροφιάς, νομίζω ότι συνιστά κοινωνική παθολογία. 

Βέβαια, οι ζωόφιλοι που ξέρω, τρώνε μπριζόλες και παϊδάκια στα κάρβουνα και δεν δίνουν δεκάρα για τα μοσχαράκια και προβατάκια που σφαγιάζονται ανηλεώς για να τα καταβροχθίσουν.

Δεν είναι αυθεντική ζωοφιλία.

Τα ζώα συντροφιάς, πέρα από την συναισθηματική έλλειψη που ψευταναπληρώνουν δίνοντας αίσθηση συντροφικότητας, νομίζω ότι είναι και ένας κρίκος αποκατάστασης της χαμένης επαφής με την φύση . 

Νομίζω πως όλη αυτή η κοινωνική παθολογία έχει σχέση με την αστικοποίηση: 

γίναμε ανθρώπινα μυρμήγκια που ζουν σε άθλιες τσιμεντένιες τρύπες. 

Κορμιά που δεν πατάνε σε χώμα, που δεν βλέπουν φυσικά αυτοφυή δέντρα και δάση, που σπάνια βλέπουν ορίζοντα και ουρανό.

Όντα ανασφαλή και εγωκεντρικά που βασανίζονται από εξουσιαστικές σχέσεις στην εργασία, στην σχέση και στον γάμο. 

Αφύσικα πράγματα.

Και πάμε  να βρούμε ένα έμβιο όν που να μας θυμίζει ότι έχουμε σχέση με την φύση και να μας βεβαιώνει ότι μας προσέχει και ευχαριστιέται μαζί μας. 

Αυτό δηλαδή που σπάνια κάνει ένας σύζυγος ή ένας εραστής.

🙂

Βέβαια και αυτή η αίσθηση φυσικότητας και αυθεντικότητας , είναι αυταπάτη: 

τα ζώα μας θέλουν ως πηγές τροφίμων και όχι ως λαμπερές και ευαίσθητες προσωπικότητες.

Χέστηκαν για την προσωπικότητα και την ευαισθησία μας.

Έχουν εκφυλιστεί και αυτά.

Από κυνηγοί στα δάση έγιναν υπηρέτες, πληρωμένοι εραστές και κλόουν.

Νομίζω πρέπει όλοι να αποκτήσουμε ένα νέο πρωτογονισμό.

Και τα ζώα και εμείς.

Να γίνουμε όλοι ξανά σαν κυνηγοί : 

αυτόνομοι , ελεύθεροι και θαρραλέοι.

Η αστικοποίηση μας έκανε φοβισμένα ανθρώπινα κανίς.

Ο πολιτισμός ήταν κακοποίηση.

🙂

Κουσούρι

 κάποια γκόμενα που σου αφήνει κουσούρι

Αναρωτιέμαι γιατί οι άραβες και οι αφρικανοί που μεταναστεύουν στην βόρεια Ευρώπη βγάζουν τόσο μεγάλη επιθετικότητα και θυμό… και μοιάζουν να μισούν τις χώρες που τους υποδέχθηκαν και στις οποίες προφανώς ζουν καλύτερα και κυρίως με περισσότερη ασφάλεια.

Στην Ευρώπη έχουν εξασφαλισμένη τροφή,  επιδόματα, υγεία, εκπαίδευση για τους ίδιους και τα  παιδιά τους…πραγματα καθόλου σιγουρα στις χώρες τους…

…και,  κυρίως,  λιγότερη βία, τρομοκρατία και καταπίεση.

Προέρχονται από χώρες που το  κεφάλι σου είναι ασταθές στους ώμους σου…

…άρα…γιατί όσο μίσος? και τόσος θυμός?

Νομίζω ότι είχαν κατασκευάσει στο κεφάλι τους μιά φαντασίωση για ένα παράδεισο που δεν υπάρχει. 

Οι χώρες αυτές έχουν μέν  αυτές τις παροχές αλλά είναι κρυόκωλες χώρες, με κρυόκωλους κατοίκους και με κρυόκωλο περιβάλλον.

Δεν αισθάνονται άνετα,  δεν μπορούν να βγουν έξω να περπατήσουν,  να χαζέψουν,  να πιουν καφέ με τις ώρες στα καφενεία… διότι κάνει κρύο και γιατί δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. 

Νιώθουν την κρυφή περιφρόνηση των ντόπιων που τους βλέπουν σαν ενοχλητικά έντομα.

Νιώθουν  ότι δεν πρόκειται να ενσωματωθούν ποτέ στην κοινωνία της ευρώπης και ότι ο τόπος αυτός δεν τους ταιριάζει. 

Νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν : 

τους υποσχέθηκαν πολλά και τους έδωσαν λίγα. 

Νιώθουν ότι είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης… γιατί το πιθανότερο είναι να κάνουν  σκατοδουλειές σε όλη τους τη ζωή.

Νιώθουν ότι οι αξίες τους, οι πεποιθήσεις  τους και ο πολιτισμός τους,  δε γίνεται σεβαστά. 

Παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιώσεις. 

Στην Ελλάδα δε νιώθουν εξαπατημένοι γιατί η Ελλάδα έχει τα χάλια της και δεν υποσχέθηκε ποτέ τίποτα. 

Βλέπουν  τους έλληνες να ταλαιπωρούνται με τα προβλήματά τους και  νιώθουν ότι είναι κι αυτοί μαύροι αλλά με άσπρο δέρμα.

Είναι και οι έλληνες αντικείμενα εκμετάλλευσης από κάποιους ευγενείς  που λένε ανήκουν στην ίδια φυλή  αλλά τελικά είναι μάλλον ειδική ράτσαξεπουλημένων απατεώνων.

Έχει ενδιαφέρον ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο θα γυρίσει στην Ελλάδα όταν τελειώσει η καριέρα του. 

Στην Αμερική δε νιώθει άνετα παρά το ότι υπάρχει εκεί μεγάλη κοινότητα  Αφροαμερικανών με τους οποίους θα έπρεπε να νιώθει κάποια φυλετική συγγένεια.

Αλλά δεν την νιώθει αυτή την συγγένεια: 

 είναι άλλη ράτσα αυτοί παρά το ότι είναι μαύροι.

Ο Γιάννης νιώθει πιο πολλή συγγένεια με τους έλληνες που είναι άσπροι παρά με τους μαύρους αμερικάνους.

Σπάω πλάκα με τους έλληνες που πήγαν μετανάστες και βρίζουν την Ελλάδα και όλοι ασχολούνται με την Ελλάδα: 

μερικοί παρακολουθούν  τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα πολύ περισσότερο απ’ ότι τα παρακολουθώ εγώ που ζω εδώ.

Επίσης σπάω πλάκα με  μερικούς αλβανούς - ελληνοποιημένους σε μεγάλο βαθμό -  οι οποίοι επίσης βρίζουν την Ελλάδα, αφού πήγανε  σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής: 

ασχολούνται συνέχεια με την Ελλάδα, βρίζοντας την. 

Για παράδειγμα ο Γκασμέντ Καπλάνι  και ο Νίκος Άγκο.

Αντιπαθητικοί και οι δύο αλλά μοιάζουν να έχουν καημό που δεν μένουν  στην Ελλάδα… ενώ συνεχώς την βρίζουν.

Σαν μια φιλενάδα που τα χάλασες και σε απασχολεί για χρόνια… ενώ δεν  θέλεις ούτε να την βλέπεις.

Είναι η Ελλάδα μιά χώρα που μοιάζει με γκόμενα που σου αφήνει κουσούρι.