Ο πατέρας μου που ήταν έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος και ο οποίος είχε περάσει μπόλικες εμπειρίες και ανακατωσούρες στην ζωή του , μου έλεγε ότι παντα η Ελλάδα απο το 1821 και μετά ήταν ένα «κακορίζικο κράτος» που, ενώ μεγάλωσε και προόδευσε κάπως λόγω πατριωτισμού κάποιων και λόγω περιστάσεων, μετά την Κατοχή «ξεχαρβαλώθηκε εντελώς».
Εννοούσε ότι η ξένη Κατοχή διέφθειρε ένα μεγάλο τμήμα του λαού και της άρχουσας τάξης που αναγκάστηκε να κάνει συμβιβασμούς και αθλιότητες για να επιβιώσει και υπέσκαψε την περηφάνεια και την αυτοπεποίθησή του..
Εγώ πάλι που πάντα έκανα τον εξυπνο έλεγα μέσα μου «και γιατί ξεχαρβαλώθηκε», και « αφού η Κατοχή πέρασε και ήταν απλά ένα οδυνηρό διάλειμμα» « γιατί μας έμεινε κουσούρι από την Κατοχή» κλπ.
Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι η κατοχή ενός έθνους από ένα άλλο είναι ένα είδος ομαδικού βιασμού ο οποίος δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Αφήνει μόνιμα σημάδια στο συλλογικό ασυνείδητο.
Όπως ο ατομικός βιασμός μπορεί να κάνει μια γυναίκα ψυχολογικό κουρέλι για την υπόλοιπη ζωή της , έτσι και ο ομαδικός βιασμός ενός έθνους, έστω και συμβολικός, μπορεί να κάνει τον λαό, δηλαδή μιά ομοιογενή ομάδα που έχει συλλογική συνείδηση που του δίνει μια αίσθηση ενότητας και κοινής ιστορικής μνήμης και μοίρας - να αποκτήσει ψυχολογικό τραύμα για πολύ καιρό.
…ακόμα και γιά αιώνες.
Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204 ήταν ένα γεγονός το οποίο μας αφήνει κουσούρια μέχρι σήμερα:
το αντιδυτικό πνεύμα των ελλήνων και η καχυποψία που τους χαρακτηρίζει στη σχέση τους με τους ευρωπαίους , έχει τις ρίζες της στο 1204.
Το ίδιο και η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους τούρκους.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα δημοτικά τραγούδια της τουρκοκρατίας αναφέρονται στην «Πόλη» που «έπεσε», στο «μαρμαρωμένο βασιλιά» και τα λοιπά.
Η κατοχή από τους Γερμανούς - αλλά και η αμερικανική εξάρτηση που ακολούθησε - δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να επιβεβαιώσουν την υποψία των ελλήνων ότι οι Δυτικοί είναι διπρόσωποι και επικίνδυνοι άνθρωποι που δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι.
Πιστεύω ότι οι μεγάλες στιγμές και επιτυχίες που έχει επιτύχει συλλογικά ο λαός μας , όπως η επανάσταση του 1821 οι πόλεμοι του 1912-13, το έπος του 1940, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απελπισμένη προσπάθεια αποφυγής ενός ακόμη ομαδικού βιασμού:
Ένας λαός που έχει βιαστεί αρκετές φορές , θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια για να αποφύγει έναν ακόμα οδυνηρό βιασμό.
Αυτή η αίσθηση βιασμού μπορεί να προκύψει και από αυθαιρεσίες εγχώριων κυβερνήσεων όταν αυτές φέρονται εξαιρετικά αυταρχικά και δεν σέβονται τις παραδόσεις και τα σύμβολα που σέβεται ο λαός.
Ακόμα και μια εκλεγμένη κυβέρνηση, εάν πάρει μέτρα προσβλητικά στη συλλογική συνείδηση του λαού - ιδιαίτερα εάν αυτά τα μέτρα είναι ενάντια στις προεκλογικές υποσχέσεις της και δεσμεύσεις της- ο λαός αποκτά μία αίσθηση εξαπάτησης και άσκησης βίας που ισοδυναμεί με βιασμό.
Όταν με προσχημα τον Κόβιντ απαγορεύεις τον Επιτάφιο και την Ανάσταση που γίνονται σε ανοιχτό χώρο έξω από τους ναούς και επιτρέπεις αεροπορικά ταξίδια και το στρίμωγμα μέσα στα αεροπλάνα, με απειλή προστίμων και άλλων νομικών μέτρων, ο λαός αποκτά την αίσθηση ότι δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά μια άσκηση εξουσίας και επιβολής βίαιων πολιτικών που αποσκοπούν στην πειθάρχηση και υποδούλωσή του.
Και όταν δε λες τίποτα προεκλογικά για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων και έρχεσαι μετά και το επιβάλλεις με το ζόρι χωρίς να κάνεις καμιά διαβούλευση και χωρίς να συμβουλευτείς το λαό με δημοψήφισμα (ή έστω με κάποιες δημοσκοπήσεις!), ο λαός καταλαβαίνει ότι περιφρονείς πλήρως τη γνώμη του και την υπερηφάνια και τις παραδοσιακές αξίες του και τον έχεις χεσμένο…
Όταν μάλιστα όλες αυτές οι αυθαίρετες νομοθετικές αθλιότητες και «πρωτοπορίες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ντιρεκτίβες της «διεφθαρμένης Δύσης», απλά επιβεβαιώνεις τις παλαιότερες υποψίες.
Οι κυβερνώσες «ελίτ» στην Ελλάδα καλό θα είναι να καταλάβουν τις ευαισθησίες του λαού…τον οποίο περιφρονούν κατά βάθος και απλά χρησιμοποιούν ως άλλοθι για τις αποφάσεις που παίρνουν.
Γνωρίζουμε βέβαια πως το μυαλό τους επηρεάζεται κυρίως από την Μασαχουσέτη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Μαϊάμι, στα οποία κέντρα διατηρούν ιδεολογικούς , πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς.
Εκεί είναι το μάνατζμεντ οκ.
….αλλά το μαγαζί είναι εδώ.
Και αν δεν πάει καλά το μαγαζί, ένα ξενόφερτο μάνατζμεντ δεν θα σώσει την κατάσταση.
Ούτε και τους ντόπιους διαχειριστές.